Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1982, Qupperneq 31

ára þegar hann fór fyrst á sjó. „Ég
fór með föður mínum í rúnings-
ferð út í Elliðaey og man það eins
og ég hefði farið það fyrir viku.
Amma mín Jórunn Skúladóttir á
Kirkjubæ, fór líka. Hún átti tvær
kindur í högum föður míns en
Elliðaey áttu 16 jarðir úr Heima-
ey. Á heimleiðinni fengum við
austanstormbrælu og þegar ég var
að segja leiksystkinunum frá
ferðalaginu, sagði ég að öldumar í
flóanum hefðu verið eins stórar og
stóri hóllinn í Oddstaðatúninu. Já,
það kom fljótt, grobbið", og
Eyjólfur hlær lágt.
Með sjómennskunni var alltaf svolítill búskapur í Eyjum. Eyjólfur átti lengi eina kú sem
kom sér vel á krcppuárunum. Þama er verið í heyskap upp á gamla móðinn. Til vinstri
sjást Bessastaðir, hús Eyjólfs en húsið nær, heitir Einland. Konan sem sést framan í er
Guðrún Brandsdóttir, kona Eyjólfs og í fjarska sjást Ellirey (Elliðaey) og Bjarnarey nær.
Að vera leikinn á
fiskimiðum og f jallatindum
„Ég var í alls kyns snúningum
hjá föður mínum heima á Búa-
stöðum til 17 ára aldurs. Að reita
lunda, reita arfa og reka þessa
einu kú inn í Herjólfsdal í vatnið
því við þurftum að spara það.
Faðir minn lá til lunda í Elliðaey
og maður ólst upp við tal um sjó-
ferðir og fjallaferðir. Það þótti
enginn maður með mönnum
nema þeir sem voru vel að sér í
þeim greinum. Ég var fyrst bund-
inn í berg 12 ára og fann ekki til
lofthræðslu en síðar fór ég austur í
Mjóafjörð í fimm sumur og missti
þá niður þann eiginleika að vera
ekki lofthræddur.
Ég var fyrst ráðinn sem beitu-
maður á Hansínu 1914 og átti að
róa ef mann lamaði af. Það var
kallað að vera varamaður. Ég réri
níu róðra yfir vertíðina og fann
ekki til sjóveiki. Formaður á
bátnum var Einar M. Einarsson
síðar skipherra á Þór og Ægi.
Vestmannaeyjar voru mjög sér-
stætt pláss og út af fyrir sig. At-
vinnuvegurinn var svo breytileg-
ur, bæði af fiskimiðum og fjalla-
tindum. Á eyjunni voru 48 jarðir
og átti hver sinn part í úteyjunum.
16 jarðir áttu í Elliðaey, 8 í
Heimakletti, 8 í Suðurey, 8 í
Álfsey og 8 í Bjamarey. Hefurðu
farið á Þjóðhátíð í Eyjum“, spyr
Eyjólfur og það færist bros og
eftirvænting yfir svip hans. „Nei“,
verð ég að játa og þykir miður.
„Ég gaf sigamanninum í 30—40 ár
á Þjóðhátíð. Hérna er ég að búa
mig“, segir hann og sýnir mér
mynd af sér. „Það hefur þurft
krafta til þess“, segi ég með
aðdáun. „Ef maður sat nokkuð
langt frá brún og hafði góða við-
spymu, var það ekki mikið“, segir
hann hógvær. „Maður varð að
passa að gefa jafnt, ekki slykkjótt.
Áhöfnin á Hansínu 1928. Fremri röð: Ólafur Gíslason, Björk Flóa, Hjörtur Einarsson
vélstjóri, Eyjólfur Gíslason skipstjóri, Valdimar Guðmundsson Kílhrauni, Árnessýslu.
Aftari röð: Ágúst Gissurarson Byggðarhorni Flóa, Ágúst Þorvaldsson Brúnastöðum
Ámessýslu, Guðni Gestsson Mel, Þykkvabæ og ísleifur Pálsson, Ekru Oddahverfi, Rang.
Frásögn Eyjólfs af útilegunni 1928 birtist í þessu blaði sem sýnishorn af því sem hann
hefur skrifað.
VÍKINGUR
31