Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1982, Síða 55

„Þetta er frægasti velti-
dallur í Reykjavíkurhöfn”
— rætt viö fjóra stráka úr sjóvinnunni
Eins og sagt er frá hér í blaðinu
hófust í haust veiðiferðir með sjó-
vinnu nemendur í 9. bekk grunn-
skóla á höfuðborgarsvæðinu.
Einn daginn rákust inn til okkar
fjórir röskir strákar sem farið
höfðu í þessar ferðir og voru þeir
spurðir álits á framkvæmdinni og
reynslu sinni af sjóveiki og veiði-
skap.
Ur Álftamýrarskóla komu þeir
Guðlaugur Guðmundsson og
Ævar Öm Ævarsson og við spyrj-
um hvers vegna þeir völdu sér
sjóvinnuna sem valfag.
—Ég hef kynnst sjónum áður,
segir Guðlaugur, fór fyrst sex ára í
nokkra túra og fyrir tveim árum
var ég kokkur á háhymingaveið-
um smá tíma. Pabbi og afi voru
sjómenn þannig að þetta hefur
verið nálægt manni.
— Mig langaði að prufa, það
hafa allir gott af að kynnast sjón-
um því maður lærir margt í þessu
námi. Það var gífurlega gott að
komast í þessar ferðir, maður gerir
sér miklu betur grein fyrir hvemig
þetta er eftir á, segir Ævar.
— Við fengum að reikna út
stefnur og sigla hver og einn
nokkrar mílur, bætir Guðlaugur
við, eins að draga netin og hreinsa
úr þeim.
— Fannst ykkur það Ieiðinlegra
verk en að sigla?
— Það er náttúrulega þægi-
legra að vera skipstjóri eða stýri-
maður en háseti segir Guðlaugur
brosandi. Ég ætla að fara í Vél-
skólann, bætir Ævar ákveðinn
við, maður getur þá unnið bæði á
sjó og í landi. Ég hef líka mikinn
áhuga á vélum.
— Hvernig gekk að glíma við
sjóveikina?
— Það var slæmt veður fyrri
túrinn, ældu allir, segir Guðlaug-
ur hlæjandi. Þetta er líka frægasti
veltidallur í Reykjavíkurhöfn, það
vantar alla kjölfestu í hann, bætir
Ævar við. Hann var fylltur með
steypu en það hafði lítið að segja.
— Voru engar stelpur í sjóvinnu
með ykkur?
— Nei. Þær virðast ekki hafa
áhuga á þessu. Þær vita ekki alveg
hvemig þetta er og sjá sumar eftir
því að hafa ekki farið í þetta. Þær
velja helst íþróttafræði og mat-
reiðslu.
— Hvernig aflaðist hjá ykkur?
— Það aflaðist mjög vel í seinni
túmum, við vorum hæstir trillu-
karlanna í Flóanum þann dag.
Þeir sögðu í talstöðina: „Það voru
einhverjir skólahvolpar sem fengu
mest.“ Við fengum allt í netin, 600
kíló, það fékkst ekkert á handfær-
in.
— Finnst ykkur skemmtilegast
að eiga við netin?
— Nei, það er lang erfiðast,
það verður allt að ganga svo hratt
og við erum óvanir. Þegar maður
er orðinn fær á þau, er maður eft-
irsóttastur á skipin ef maður er
fljótur að greiða úr, segir Guð-
laugur. Við seldum mest allan
aflann og það fór upp í kostnað.
Við fengum líka í soðið sjálfir.
— Er eitthvað sérsiakt sem þið
vilduð fá að lœra, eftir þessa
reynslu?
— Það væri gaman að fá að
fara niður í skip og pæla í tækjum
segir Ævar svo væri gott að læra
meira um meðferð á fiski, bætir
Guðlaugur við. Læra að með-
höndla hann rétt um borð þangað
til tekið er við honum í landi.
— Það væri mjög æskilegt að
hafa sér skip í þessu, stærri bát og
55
Ævar og Guðlaugur úr Álftamýrarskóla. „Fengum 600 kíló seinni túrinn.“
VÍKINGUR