Náttúrufræðingurinn - 1935, Blaðsíða 18

62 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
lilllllllllllllllllllllllllll 11111111lllllli
Forðabúr hjá refum.
Eg hefi heyrt því fleygt hér, að refir græfu niður fæðu,
er þeir geta ekki torgað, og sæktu hana svo síðar, en ekki hefi
eg getað fengið það staðfest og hvergi hefi eg séð þess getið.
Mér hefir fundizt það ráðgáta hvernig þeir geta lifað veturinn
hér uppi á hálendi íslands, þar sem ekkert kvikt er að sjá allan
veturinn, þegar rjúpuna þrýtur. Refir, sem halda sig t. d. uppi á
hálendinu fyrir ofan Suðurlandsundirlendið, leita ekki til sjáv-
ar til fanga, heim að bæjum leita þeir ekki heldur, nema þá
sem undantekning, og virðist þá eina skýringin sú, að' þeir safni
sér forða, er þeir geta gengið í að vetrinum. Við vitum um þann
hátt hunda, að grafa niður fæðu, er þeir sækja svo seinna. Og
þó að þetta sé meira af fikti en nauðsyn hjá hundinum, sem
húsdýri, þá sýnir það þó, að þetta er tiL í ættinni.
1 hinni skemmtilegu bók „Polardyr", eftir Alvin Pedersen,
sem út kom í vetur, fullyrðir höf., að ref.ir á Grænlandi safni
sér vetrarforða. Hann komst sjálfur í eitt slíkt forðabúr, og set
eg hér frásögn hans um það.
„Refurinn á Norðaustur-Grænlandi verður að fara mikið
um að vetrinum, vegna hinna erfiðu lífskjara. Hann heldur sig
þá mest að ströndinni, þar sem sjávarföllin halda opinni ræmu,
og leitar uppi smáfisk, þang, krabbadýr og annað, sem að berst
úr sjónum. En það, sem hann finnur af ætilegu, nægir alls ekki
til að seðja mesta hungrið, og hann mundi ekki v,era betur
staddur en úlfurinn,1 ef hann legði ekki eitthvað fyrir til vetr-
arins á bezta tíma ársins, þegar nóg er af allskonar fæðu. Það
eru sérstaklega fuglar og egg þeirra, og ennfremur læmingjar,
sem hann safnar saman á góðan felustað, oftast í klettaskoru eða
undir stóran stein. Svo þekur hann það vel með möl og sandi.
Auðvitað gætir hann þess, að sólin geti ekki hitað upp þessa litlu
matarskemmu, því þá mundi það, sem í henni er, fljótlega úldna
og lyktin draga önnur dýr að henni. Það ber sjaldan við, að
menn finni þessi forðabúr, því þau eru jafnan þar, sem fljótt
snjóar yfir, og því verða menn þá fyrst varir þeirra, er refurinn
1 í kafla um úlfinn getur höf. þess, að þó að slangur sé af úlfum á
Norðaustur-Grænlandi, þá sé þar um aðskotadýr frá Kanada að ræða, lífs-
kjörin séu of erfið og að hann varla tímgist þar.