Náttúrufræðingurinn - 1943, Qupperneq 17

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
9
til krapmyndunar þessa dagana riema í bylnum. Þegar hrannarinn-
ar varð vart lijá Auðsholli, 12. nóv., var hún allt að því 1 m hærri
en vatnsborð árinnar var þá. Þess ber þó að gæta, að áin var fá-
dæma litil þenna dag, ennþá minni en hún iiafði verið fyrir byl-
daginn, og minntust þeir Auðsholtsmenn þess varla, að bafa séð
liana jafnvatnslitla. Þó töldu þeir, að vfirborð hrannarinnar hefði
verið öllu bærra en vatnsbörð árinnar var dagana fyrir ofviðrið.
— Hjá Iðu var brönnin aftur á móti greinilega bærri en vatns-
borðið iiafði lengi komizt undanfarið og hjá Hömrum um það bil
Yz m liærri en vatnsflöturinn var fyrir ofviðrisdaginn.
Nótlina eftir ofviðrið stirðnaði lítið eitt, en daginn eftir var þíða,
úrkomulitið og gott veður á þessum slóðum. Þann dag var Hvítá
injög vatnslítil og minni en hún liafði verið undanfarið, að undan-
skilinni þurrðinni miklu. Var þessu veitt atlivgli Iiæði í Árhrauni
og Auðsholti (einkum í Auðsliolti, eins og fyrr er getið), en ekki
þótti sú minnkun sambærileg við þurrðina miklu (hjá Árhraum
og neðar) daginn áður.
13. növ. — daginn, sem ég lcom á vetlvang — var Hvítá enn
vatnslítil, en hafði þó nokkurn veginn eða alveg náð sér eftii
þurrðina miklu. Er ég kom að ánni þenna dag í Merkurhrauni suð-
austan undir Hestfjalli, skreið allmikið krap á henni, og þótti mér
jiað kynlegt, því að mér var ]iá með öllu ókunnugt um snjókomuna
i uppsveitunum fyrir tveimiir dögum. Fjöll voru að vísu snjóug,
en ekki sá til þeirra fyrir dimmviðri. Engin hrönn var þá með
llvítá á þeim kafla, sem ég gekk með benni i dagsbirtu þenna dag,
en það var frá bugnum, þar sem hún beygir til vesturs undir Hest-
fjalli, og spölkorn upp fvrir Árbraun. Virtist vatnsborðið þar
aldrei bai'a staðið bærra, l'rá því er krapskriðið bvrjaði, en á þess-
ari stundu. Spölinn frá Otverkunum upp að Fjalli gekk ég eftir
árbakkanum í þreifandi myrkri og get því miður ekki um það
borið, bvort þar var nokkur hrönn við ána né önnur merki þess,
að bærra befði verið i henni áður.
Að morgni bins 14. lagði ég upp frá Fjalli í sunnanroki og stór-
rigningu, versta veðri. Á leiðinni upp að Iðu grillti ég þó við og við
í Hvitá í gegnum dimmviðrið og sá, að mikill vöxtur var kominn i
Jiana. En enga brönn sá ég, enda var þess eigi lengur að vænta, áin
liafði vaxið svo um nóttina, að vatnsborð bennar var komið álíka
liátt eða bærra en brönnin hafði náð. Hún var þvi komin i kaf eða
bafði skolazt burt. Eg sá ]>ví aldrei sjálfur-kraphrönnina, sem ræt!
tr um hér að frama-n, — til þess kom ég, því miður, einum degi of
seint.