Náttúrufræðingurinn - 1945, Qupperneq 5

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
147
Kötlugosið 1918.
Hennar upptök eru í slakkanum norðvestan og niður með Mýrdals-
jökuls hæsta tindi, livaðan er mjög svo hátt og þverhnípt ofan í hana
sunnanverða. Stærsta sprunga hennar gengur í fyrstu frá SV—NA,
en síðan verður stefna hennar aðallega úr gagnstæðri átt, frá SA—
NV, og eins gljúfrin út frá gjánni, sem stefna krókótt gegnum fall-
jökulinn til Hafurseyjarfjalls-----Sá mikli jökulgeimur, sem er
á millum þeirra tveggja hæstu jökulhnúka, hefur við framrás vatns-
ins mjög niður sigið og við það sprungið í sundur í ótal sprungur
og losnað við fjallshnúkana--------“ Að lokum segir Jón prestur
Austmann: „Einasta leyfi eg mér þess að geta, að þegar slétt er orðið,
eða einkum farinn að bunga uþþ jökullinn milli dður nefndra
tueggja luestu jökulhnúkanna, mega þeir, sem þd lifa, óttast fyrir
nýjií Kötlugosi.“ — Eg mun síðar útskýra nánar, hvað Jón prestur
á við með þessari ábendingu.
Ellefta gosið varð 1860 í maímánuði. Hlaupið sást að því sinni
koma fram kl. 2 um daginn, en mökkurinn sást ekki fyrr en 3 stund-
um síðar. Gosið stóð yfir í 25 daga, og varð fremur h'tið öskufall.
Loks varð svo lólfta og síðasta gosið úr Kötlugjá í okt. 1918, en um
10*