Náttúrufræðingurinn - 1956, Qupperneq 44

104
NÁTTÚ RUFRÆÐIN GU R 1N N
11. Myosotis palustris L. E n g j a m u n a b 1 ó m . — Hraun í
Fljótum sumarið 1955. Var mikið af teguncl þessari á deigjum
við túnjaðarinn. Engjamunablómið er ungur borgari í gróður-
ríki íslands. Það hefur verið ræktað hér í görðum um hálfrar
aldar skeið. En með hlýnandi loftslagi liefur það tekið sér
bólfestu utangarðs á nokkrum stöðum og dafnar þar prýðisvel.
12. Ruppia maritima L. Lónajurt. — Hraun í Fljótum, í
Narfatjörn og fleiri sjóflæðartjörnum, mikið, 18. ágúst 1954
(G. M.). Sjálfur fann ég jurt þessa s.l. sumar á sömu stöðum,
bæði í blóma og með aldinum. Þetta er fjórði fundarstaður
tegundarinnar hér á landi. I.ónajurtin er mjög breytileg jurt,
og hafa sumir grasafræðingar gert úr henni mörg sjálfstæð af-
brigði eða smátegundir, og standa eintök tegundarinnar frá
Hraunum, svo og frá Breiðafirði, mjög nærri ameríska afbrigð-
inu var longipes Hagstr.
13. Saxifraga Aizoon Jacq. llergsteinbrjótur. — Hvann-
eyrarskál, Siglufirði, sumarið 1952. í klettum mót suðri, í 300
m hæð y. s. (G. M.). Norðan- og norðvestanlands hefur tegund
þessi aðeins fundizt á 2 stöðum í Vatnsdal, er þetta því mjög
merkur fundarstaður.
Sitt af hverju
Meldrjólar.
Sumarið 1954 ollu meldrjólar (Claviceps purpurea) eitrun
á fólki hér á landi, sbr. grein Sturlu Friðrikssonar ,,Hinn heilagi
eldur“, í 4. hefti Náttúrufmeðingsins það ár. Sumarið 1955 sá ég
meldrjóla við túnjaðarinn á Skjöldólfsstöðum. Voru drjólarnir áð-
ur óþekktir á þeim slóðum. Á sandgræðslusvæðunum sunnan lands
og suðvestan voru melgræðurnar víða clökkar yfir að líta s.l. haust
vegna svartra meldrjóla, sem stóðu út úr öxunum, t. d. í Landsveit
og í Gunnarsholti. Margir drjólanna voru 2—2]/2 cm á. lengd og
hinn lengsti mældist 3 cm. Drjólarnir þrífast bezt í votviðrum, en
ekki er samt þurrkatíð örugg trygging gegn þeim, það sýndu mel-