Náttúrufræðingurinn - 1975, Blaðsíða 60

50
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
lagsins á vetrum leyfir. Undirgróðurinn er áþekkur og í jurtastóðs-
lægðunum, en ber þó sums staðar meiri svip af lynggróðri og einnig
eru burknar stundum áberandi þar, t. d. þrílaufungur (Gymno-
carpium cLryopteris).
Lynggróðurinn, eða mólendið, er hér líka oft blandað jurta-
stóðstegundum, en aðallyngtegundirnar eru krækilyng (Empetrum
nigrum), bláberjalyng (Vaccinium uliginosum) og aðalbláberjalyng
(Vaccinium myrtillus), en sauðamergur (Loiseleuria procumbens)
og skollaber eru víða algeng í móunum. Aðrar algengar tegundir
þar eru bugðupuntur, móasef (Juncus trifidus) og stinnastör (Carex
bigeloxuii), einnig klóelfting (Equisetum arvense), vallelfting
(Equisetum pralense), lyngjafni og litunarjafni. Þar sem móarnir
eru eitthvað rakir bætast oft við tegundir eins og I jalldrapi (Betula
nana), gulvíðir (Salix phylicifolia) og mýrelfting (Equisetum
palustre). Oft er mikið af mosum og fléttum í móunum.
Mýrar eru allvíða, bæði í Jökulíjörðum og á Hornströndum, og
sums staðar flatir og allvíðlendir flóar meðfram ám í víkunum á
Hornströndum. Gróðurfar þessa votlendis er þó frekar einhliða,
nema þar sem jurtastóðstegundirnar hafa gert innrás í mýrarnar
þar sem þær eru þurrastar og náð að festa þar rætur. Annars eru
aðaltegundir mýranna mýrastör (Carex nigra), mýrafinnungur (Tri-
chophorum caespitosurn), mýrelfting, hengistör (Carex rariflora),
hrafnastör (Carex saxalilis), klófífa (Eriophorum angustifolium),
hrafnaklukka (Cardamine nymanii) og allvíða stinnastör. í flóun-
um er gulstör (C.arex lyngbyei) aftur á móti algengasta tegund
blómplantna, en ýmsar mýrategundirnar vaxa þar einnig og bæði
þar og í mýrunum vex allmikið af mosum. Meðfram lækjum eru
lækjafræhyrna (Cerastium cerastoides) og stjörnusteinbrjótur víða
algeng.
Nokkuð er um tjarnir á svæðinu og vaxa lófótur (Hippuris
vulgaris), tjarnastör (Carex rostrata) og kfófífa þar oftast með biikk-
um, t. d. í Hornvík og Hrolleifsvík, en síkjabrúða (Callitriche
intermedia), fjallnykra (Potamogeton alpinum), mógrafabrúsi Spar-
ganium hyperboreum) og jafnvel álftalaukur (Isoet.es echinospora)
lengra úti. í stiiku tjörnum hefur fundist blöðrujurt (Ultricularia
minor), sbr. Ingólf Davíðsson (1937) og Áskel Löve (1948).
Valllendi er aftur á móti óvíða á jressu svæði, því oftast er annað
hvort of mikið af jurtastóðstegundum, eða þá lyngtegundum, innan