Náttúrufræðingurinn - 1977, Blaðsíða 28

]. mynd. Gammaygla (Autograplia gamma L.), fundin í Breiðholti, Reykjavík, 29.
október 1975 (linnandi Soffía Guðbjartsdóttir). — Autograplia gamma L., caught in
Reykjavik 29 Uctober 1975. — Ljósnt. lirling Ólafsson.
hjá fiðrildum, þar sem þau hafa mjög
viðkvæma vængi.
Þann 20. september 1974 barst
Náttúrufræðistofnun íslands yglu-
púpa, sem fundist hafði í salatplöntu
(Lactuca) úr matjurtagarði í Garðabæ
(finnandi Hreggviður Þorgeirsson).
Púpan klaktist 27. september, og kom
þá í ljós, að um gammayglu var að
ræða.
Nafn sitt dregur gammayglan af
hvítum bletti á framvæng, en lögun
hans minnir mjög á gríska bókstafinn
gamma (y). Hann er ágætt greiningar-
einkenni á annars brún- og gráflikr-
óttum væng. Afturvængir eru ljósir
innantil, en endajaðrarnir eru dökkir
(I. mynd). Silfurygla (Syngrapha in-
terrogationis L.), sem er sjaldgæf ís-
lensk yglutegund, líkist gannnaygl-
unni. Hún er þó heldur minni. Væng-
haf hennar er venjulega 34—35 mm,
en vænghaf gammayglunnar er 38—42
mm. Silfuryglan liefur einnig livítan
blett eða rák á framvængjum, en lög-
un bans er önnur. Þá er grunnlitur
vængjanna blágrár.
Gammayglur hafa einkum fundist
um sunnanvert landið, en þeirra verð-
ur mest vart á Suðausturlandi. M. a.
liefur gammaygla fundist í Esjufjöll-
um inni á Vatnajökli (Björnsson
1951). Einnig hefur tegundin fundist
á Akureyri (Wolíf 1971) og á óvissum
202