Náttúrufræðingurinn - 1978, Blaðsíða 17

færin, sem lágu niður frá bátnum,
þótt hann færi hvað eftir annað undir
trilluna, hvað þá að hann flækti lín-
urnar saman.
En nú skeði næsta furðulegur hlut-
ur, sem að sögn þeirra félaga varð
þess fremur öðru valdandi, að þeir
héldu ró sinni þrátt fyrir allt, sem
eftir átti fyrir að koma. Hrefnan kom
úr kafinu rétt við kinnunginn og reis
upp á endann í sjónum, þannig að
liún stóð eins og upprétt með liaus-
inn allan úr sjó aftur að bægslum. Til
þess að halda sér í þessari stöðu þurfti
hvalurinn að slá sporðinum stöðugt
fram og aftur. Eftir Jressu tóku þeir
félagar greinilega, |n’í varla var meira
en handarseiling í hvalinn, þar sem
hann var við síðuna, svo að skolt-
trjónuna bar töluvert hærra en borð-
stokkinn. Nú sáu mennirnir líka livað
það var, sem bagaði þennan stórvaxna
íbúa djúpsins. Netadræsa úr rauð-
bleiku trollgarni var spennt eins og
teygja á haustrjónuna aftur við kjaft-
vik. Ekki geta þeir bátsverjar gert sér
grein fyrir, hvort netmúlinn byrgði
hvalnum sýn að öllu eða einhverju
leyti, en smá og lítt áberandi augu
livalsins eru einmitt rétt aftur og upp
af kjaftvikunum. Netið herti svo þétt
að trjónunni, að það skarst inn í
holdið, þótt ekki væri sjáanlega kom-
ið sár undan. Netflyksan liafði vafist
upp í streng á hausnum, en ekki var
þetta þó ýkja sterklegur vöndull. Það
sem á strengdi var aðeins úr nokkrum
trollgarnsþáttum, en slitnir möskvar
og tjásur úr netinu, sem héngu úr
sjálfu haftinu, voru hvergi lengri en
svo sem eitt fet.
Mönnunum varð ljóst, að losnaði
hvalurinn ekki við þennan múl beið
hans ekkert annað en hægur hungur-
dauði. Ekkert benti þó til þess, að
skepnan væri orðin illa haldin enn
sem komið var, og múllinn sennilega
í hæsta lagi nokkurra daga gamall.
Netið var auðsjáanlega úr botnvörpu.
Þeir félagar sáu nokkurn veginn
stærðina á riðlinum og gildleika
garnsins, svo og greinilega lit þess,
rauðbleikan, en garn með slíkurn lit
er aldrei notað í fíngerð fiskinet svo
sent ýsu- og þorskanet.
Mennirnir urðu í fyrstu nokkuð
hvumsa við, er þessi risi dansaði þarna
á sporðinum við síðuna. Slíka fim-
leika höfðu þeir aklrei séð til hrefnu
áður, hvals sem sjaldan sést lyfta sér
úr sjó. Hjá smærri tannhvölum höfðu
Jjeir stundum séð einfalda stökkleiki,
en Jró aldrei slíkar kúnstir. Bísperrtur
Iivalurinn barst nú aftur með bátn-
um. Öll Jressi látalæti höfðu komið
bátsverjum nokkuð að óvöru, og
menn stóðu um hríð næstum eins og
í draumi og horfðu á tilburði Jressarar
tignarlegu skepnu. Skipstjóri áttaði
sig fyrstur, greip gogg og hugðist
reyna að rífa netadræsuna frarn af
trýni hrefnunnar, Jwí svo var hún
nærri að vel mátti ná til liennar með
slíku áhaldi. í því að hann teygði sig
í átt til skepnunnar með gogg í hendi,
lét hún sig síga í djúpið. Ekki var
alveg víst, hvort að henni kom styggð
við hreyfingu og tilburði mannsins,
eða hvort dýrið hafði aðeins fengið
nóg af dansi sínum meðfram bátssíð-
unni.
En hinn nýi kunningi bátsverja
var ekki farinn langt. Það sem næst
gerðist er næsta ótrúlegt. Hvalurinn
kom lónandi Jjvert á stjórnborða rétt
undir vatnsskorpunni og hvarf undir
11