Samvinnan - 01.03.1949, Qupperneq 18

úrtaka unz heilsteypt botnvarpa er
fengin, sem fengsæll skipstjóri getur
verið ánægður með. Stúlkur vinnayfir-
leitt að hnýtingu netanna undir um-
sjón fagmanna, sem ráða lögun og gerð
botnvörpunnar. Hver togari hefur
jafnan birgðir veiðarfæra í veiðiför og
það er hlutverk verkstæðanna að halda
þessum birgðum við, þannig, að aldrei
sé lagt út í veiðiferð án þess að tryggt
sé, að hægt sé að gera við vörpu, sem
rifnar í hafi, en það gera skipsmenn
sjálfir, eða jafnvel skipta um vörpu, ef
þörf þykir. Hin nýju skip íslendinga
eyða meiri veiðarfærum en hin eldri.
Ber þar margt til. Þau toga af meiri
krafti vegna aflmeiri véla, hætta síðar
en gömlu skipin, er sjóa þyngir og veð-
ur versna, og auk þess eru botnvörp-
urnar stærri og fengsælli en áður. Af
þessu má ljóst vera, að hlutverk neta-
hnýtingarverkstæðanna í landi er hið
mikilvægasta og engin togaraútgerð
mun telja málum sínum vel borgið
fyrr en slíkt verkstæði er til í landi,
skipað hæfum fagmönnum á þessu
sviði. Má því óhikað telja sennilegt að
fleiri slík verkstæði muni rísa upp hér
á landi með stækkun togaraflotans og
þau, sem fyrir eru, muni eiga fyrir sér
að stækka og verða fullkomnari.
•jrSLENDINGAR eru áreiðanlega í
[ fylkingarbrjósti fiskveiðiþjóða með
Bjami Vilmundarson á Akureyri aö setja inn
„toppnet“ eða höfuðlinu á toppnet.
Meðan skipið er i veiðiför, er margt fleira að
vinna en hnýta net á vegum útgerðarinnar. Hér
er verið að mála lestarborð.
gerð og hæfni veiðiskipa. Líklegt má
telja, að löng reynsla íslenzkra togara-
manna hafi einnig skapað hér fag-
mannastétt um gerð og lögun botn-
vörpunnar, sem fremri er netagerðar-
mönnum nágrannaþjóðanna. Botn-
vörpuveiðarnar eru sem stendur einn
af hyrningarsteinum íslenzks þjóðfé-
lags. Af því má ljóst vera, að þessi til-
tölulega nýja iðngrein er þýðingar-
mikil fyrir þjóðarbúskapinn og vel
þess verð að á henni sé vakin athygli.
18