Samvinnan - 01.12.1964, Síða 35

Kæru frændsystkin!
Pabbi er alltaf að nauða
á mér að ég eigi að skrifa
ykkur. En það er alls ekki
eins einfalt að skrifa bréf og
fullorðna fólkið segir, enda
ferst því ekki um að tala.
Ekki skrifar það bréf. Pabbi
skrifar aldrei bréf, svo ég viti.
Þegar ég ætla að skrifa bréf,
veit ég aldrei hvernig ég á að
byrja. Og þó ég geti byrjað,
þá veit ég ekki hvernig ég á
að halda áfram; og þó ég
geti ef til vill haldið eitthvað
áfram, þá veit ég ekki hvern-
ig ég á að enda. Nei, það er
alls ekki einfalt mál að
skrifa bréf.
En nú ætla ég að reyna.
í alvöru. Og ég ætla að biðja
Samvinnuna fyrir bréf til
ykkar. Það hlýtur að vera
svo gaman að sjá á prenti,
það sem maður skrifar að
minnsta ko;ti þykir full-
orðna fólkinu það. Fullorðna
fólkið þarf ekki annað en
setja auglýsingu í blöðin, þá
er það ekki í rónni fyrr en
það er búið að leita hana
uppi og lesa hana. Ég tala nú
ekki um, ef það hefur sett
nafnið sitt undir. Og ég tala
nú ekki um, ef það á von á
að sjá mynd af sér í blöðun-
um. Þá er bara eins og jól-
in væru komin. Það verður
bókstaflega uppljómað, ef
það sér mynd af sér í blöð-
unum.
En mynd þori ég ekki að
setja í Samvinnuna. Ég „tek
mig ekki vel út á mynd“, eins
og fullorðna fólkið segir og
yfirleitt finnt mér allar
myndir af mér ósköp asna-
legar. Mamma segir að ég sé
á „gelgjuskeiðinu.“ Ekki veit
ég hvað það er.
Og nú er ég búinn að byrja
bréfið og þá er að halda á-
fram.
Hér skeður nefnilega
aldrei neitt. Það er svo und-
arlegt með það. Ég fer á
fætur kl. hálf átta á hverj-
um morgni til þess að fara
í skólann. Ég þarf ekki fyrr
á fætur, því það er svo stutt
í skólann. Á meðan ég er að
klæða mig og borða reyni ég
að rifja upp kvæðið, sem ég
var að læra kvöldið áður.
Venjulega gleymi ég að læra
það, þangað til ég fer að
hátta. Þá man ég allt í einu
eftir því. Mamma segir, að
þá „vakni samvizkan“. Ekki
veit ég hvað hún á við með
því. Pabbi segir að það sé
enginn vandi að læra kvæði,
en reyndar held ég að hann
kunni engin ósköp af þeim
sjálfur. En þetta er alltaf
viðkvæðið hjá þeim full-
orðnu: , ,Þetta er enginn
vandi!“ „Eins og þetta sé
einhver vandi!“ En mér
finnst það bara skollans
mikill vandi. Reyndar er ég
ekki lengi að því, þegar ég
tek mig til, en það er nú
vandi samt. Ég læt það vera,
ef þessir menn, sem búa
kvæðin til, notuðu einhver
venjuleg orð. En það gera
þeir ekki, heldur er allt fullt
af orðum, sem aldrei eru
notuð og maður skilur ekk-
ert í. Þá segir brói, að ég
eigi að fletta upp í orðabók.
Það er nú svo sem gott og
blessað, en mín reynsla er
sú, að maður finni sjaldan
þau orð, sem maður þarf að
finna, heldur alltaf einhver
önnur, sem maður þarf ekk-
ert á að halda í það sinn.
í kvæðinu sem ég er t. d.
að læra núna, eru orð, eins
og „héðra“, sem þýðir bara
hérna og „Hlér“, sem brói
segir að þýði sjór, og margt
fleira þessu líkt. Pabbi seg-
ir að skáldin noti þessi orð
„vegna rímsins". Mér finnst
þau gætu rímað með venju-
legum orðum. Vitið þið hvað
það er sem kallað er „rím“?
Annars hefi ég ekki vit á
skáldskap. Mamma segir að
Jónas Hallgrímsson sé mesta
skáld í heimi. Ekki veit ég
hvort það er rétt. Heimur-
inn er fullur af skrítnum
mönnum. Reyndar get ég
sagt ykkur, þó ég segi það
ekki við pabba og mömmu
og bróa, sem alltaf eru að
troða í mig kvæðum, að eig-
inlega finnst mér bara gam-
an að þessum skrítnu orðum,
þegar ég skil þau. Og það
sem er svo ansi hreint nauð-
synlegt, skal ég segja ykkur,
er að skilja og vita hvað við
er átt, þegar maður er að
læra. Það er nú það. — Jú,
og svo er eitt enn í þessu
kvæði. Það er „hann úr
neðra“, og það þýðir nú
hvorki meira né minna en
nokkuð sem ég get ekki sett
á prent, þó skáldið geri það.
Ég segi ykkur það, þegar við
hittumst næsta sumar.
Nú, og svo fer ég í skólann.
Hann er í voða stóru og fínu
húsi. Það er allt í lagi með
það. En samt er ég ekki al-
veg nógu ánægður — ekki
svona reglulega, reglulega
ánægður. Mamma segir að
það muni lagast.
Við erum 30 í bekknum,
og krakkarnir eru auðvitað
eins og krakkar gerast. Ég
býst við að pabbi mundi
segja að við værum mestu
grallaraspóar; hann notar
það orð mikið. Strákarnir eru
margir mestu gæjar, þið
vitið, svona alla vega, nema
strákurinn, sem ég sit hjá.
Hann er fínn. Og stelpurnar
— ja, þær eru nú eins og
aðrar stelpur. Þær geta víst
lítið gert að því greyin. — En
svo er kallinn, það er kenn-
arinn, sko, — mamma segir
nú reyndar að ég megi ekki
segja kallinn um hann, því
hann er víst svona þrjátíu
árum yngri en pabbi, en ég
segi nú kallinn samt. Hann
er alltaf að skamma okkur
og er svo voða strangur.
Pabbi segir, að það verði
hann að vera, en mér finnst
nú samt hart að hann skuli
alltaf þurfa að vera að
skammast. Kennarinn minn
í fyrra talaði við okkur eins
og við værum manneskjur,
eða minnsta kosti eins og við
værum börn, sem við líka
erum og það var nú heldur
munur. Svo er hann alltaf að
taka mig upp. Hérna um
daginn tók hann mig fimm
sinnum upp sama daginn.
Fyrst spurði hann eina sex,
og þau gátu engu svarað. Þá
varð hann vondur og sagði:
„æi, ég nenni þessu ekki
lengur, það er bezt að þú
svarir þessu, toppur,“ og
benti á mig. Mamma segir
að ég skuli bara vera þakk-
látur fyrir að hann taki mig
svona oft upp, því þá læri ég
meira. En mér finnst það
ranglátt og er alltaf pikk-
andi hræddur. Og svo segir
hann að við séum vitlaus og
það sé ómögulegt að kenna
okkur, og hérna um daginn
sagði hann svo ljótt um okk-
ur, að ég get ekki einu sinni
haft það eftir. En ef hann
segir það nokkurn tíma aft-
ur, þá skal ég, svei mér,
segja ykkur það og láta það
koma á prent. Auðvitað er-
um við ekki alltaf góð og
gerum hitt og annað, sem við
ættum ekki að gera. En ef
við eigum að vera stillt og
prúð og tala ekki ljótt og
svoleiðis, þá finnst mér full-
orðna fólkið eiga ekki að tala
svona við okkur. Og pabbi
segir, að það sé alveg rétt
hjá mér. Pabbi er nú ekki
svo afleitur alltaf. Það má
vel vera að eitthvað af
krökkunum komi ólesið í
tíma, ég get svosem trúað
því, en við Elli gerum það
ekki. Aldrei! Og við mund-
um ekki heldur koma ólesn-
ir þó kallinn væri ekki svona
vondur, heldur þvert á móti.
Þá væri allt svo miklu betra
og skemmtilegra. Og reyndar
langar mig ftundum mest til
þess að lesa ekki neitt, bara
til að spæla kallinn. En ég
geri það ekki og Elli ekki
heldur. Því þó við segjum
það ekki heima, við pabba
okkar og mömmu, þá þyk-
ir okkur gaman að læra og
okkur langar til að læra.
Mamma segir, að þetta muni
allt saman lagast og kallinn
— ég meina, kennarinn, sé
sjálfsagt vænsti maður, sem
áreiðanlega vilji okkur vel.
Framh. á bls. 51.
SAMVINNAN 35