Samvinnan - 01.12.1964, Blaðsíða 47

imp
Staam
i / / / / !
Verjið börn yðar gegn stormi og
I regni. VÖR - barnaregnfötin bjóða
y yður i senn, þægilega flík 1 fal-
legum litum og öruggt skjól í öllum
veðrum. VÖR - skjólflíkin á eldri sem
yngri.
■■
VERKSMIÐJAN IfOP BORGARNESI
in. Ég var boðinn til gistingar
lað! Jaðri á V'öllum. Magnús
bóndi sagði mér, að hér væri
um nýbýli að ræða, sem séra
Magnús Bl. Jónsson, er lengi
var prestur í Vallanesi, hafi
fengið af heimajörðinni, og ætl-
aði sér og einhverjum af sín-
um börnum til nota. Þar hafði
hann látið reisa mikið íbúðar-
hús handa tveim fjölskyldum
ásamt tilsvarandi húsakosti
yfir gripi og sauðfé. Nú er þar
tvíbýli með miklum myndar-
brag.
Er ég sá hve allt var stórt í
sniðum á hjáleigunni, kom
mér í hug, sem Halldóri
Snorrasyni, er hann langaði að
sjá há þá er Hemingur sá væri
skorinn af, (|þegar hann sá
Heming Ásláksson), Mig fýsti
að sjá Vallanes. Er ég gekk á
borgirnar ofan túnsins og leit
um nesið, sá ég að þar var víð-
úttumikið og fallegt land.
Munu fáar jarðir á landinu
hafa meira og frjósamara land
til nytja. Skal engan undra þótt
Vallanesprestakil hafi verið
eftirsótt, og þeir sem af guðs
náð voru búhöldar góðir, hafi
komizt undir efni. Gott var að
gista hjá Magnúsi bónda og
frú hans, Björgu Jónsdóttur.
Þau og fjölskyldan ræðin og
skemmtileg, og í svefnherberg-
inu mikið og gott bókasafn, er
freistaði ferðalangsins til dags-
auka.
Næsta d.ag, þann 18. júní
skyldi farið í Hallormsstað, og
þaðan að Egilsstöðum. Pæst
okkar höfðu komið í Hallorms-
staðaskóg áður, en öll heyrt
hans getið, og sjálf skapað okk-
ur skoðun á honum, sem við
eigin sjón mun ekki hafa stað-
izt.
En er vér stöndum frammi
fyrir einhverju stóru, verðum
vér orðvana, og þá er það þögn-
in sem tjáir hugsunina bezt.
Þama mættu auganu tign, feg-
urð og yndisleiki íslenzks gróð-
urs, er einnig fela í sér fjár-
hagslegan arð. Æskilegt væri,
að eitthvað af hinni miklu víð-
áttu landsins, sem nú er aðeins
klætt kræklóttum lyng og
mosagróðri, væri girt og gróið
birki og öðrum skógi. í hverri
sveit ætti að vera vel hirtur
skógarlundur þar sem fólkið
gæti komið saman, til að njóta
samvistar í fegurð og yndisleik
gróandi náttúru. Eitt af kjör-
orðum ungmennafélaganna og
hugsjónamálum þeirra, var að
„klæða landið“. Sú hugsjón
fékk fyrstu aðstoð með skóg-
ræktarlögunum árið 1907, og
starfi skógræktarstjórans og
annarra áhugamanna. Hvergi
mun árangurinn meiri né
myndarlegri en í Hallorms-
staðaskógi, og þá sérstaklega í
tilrjaunastöðinni, Guttorms-
lundi. Sá staður dregur hugann
til sín yfir fjöll og djúpa dali.
Eftir að hafa notið veitinga
og leiðsagnar Sigurðar Blön-
dals, skógarvarðar, var okkur
boðið að líta inn í húsakynni
Húsmæðraskólans. Námsmeyj-
ar voru famar heim, en nú
vom húsfreyjur úr héraðinu
staddar þar, sér til hvíldar og
skemmtunar. Óvíða á lar.dinu
mun vera staður, sem fullnæg-
ir þeim tilgangi betur.
Sól var gengin til vesturs, og
nú skyldi ekið til Egilsstaða
undir bj arkarkrónum Egils-
staðaskógar, þar sem gjörð var
mikil veizla og mættir voru
margir héraðsbúar. Var þar
dvalið við söng, ræðuhöld og
margskonar mannfagnað, und-
ir stjóm Sveins bónda Jónsson-
ar. Var nær miðnætti er hald-
ið var heim í háttinn með hug-
ann fullann af Ijúfum minn-
ingum eftir dvöl meðal Héraðs-
búa.
Að morgni næsta dags, skyldi
árla risið úr rekkju, því löng
dagleið var framundan. Aust-
an fyrir Lagarfljót, norður til
Axarfjarðar, um einn lengsta
fjallveg á þjóðvegum. Blessað-
ar húsfreyjurnar, er vissu um
þá örðugleika sem framund-
an vom, troðfylltu magann og
malpokann. Við kvöddum hina
elskulegu gestgjafa að göml-
um og góðum þjóðarsið, og báð-
um guð að launa góðgjörðirn-
ar. Síðan var ekið áleiðis á ný,
yfir Jökuldalsheiði og Möðru-
dalsöræfi í átt til Axarfjarðar.
Við Dettifoss var numið stað-
ar. Þykkt var loft svo við sá-
um ekki leik sólar í úða foss-
ins og þau fögru litbrigði er
þá koma í Ijós. En hér sem
annars staðar, þar sem hið
stóra og mikla mætir mannin-
um, verður þögnin eina úr-
ræðið. En það er öllum ljóst,
sem heyra og siá, að þama er
mikil orka, sem tækni nútím-
ans gæti breytt í lífsþægindi
þúsunda manna. Skammt fyr-
ir neðan fossinn mættu okkur
héraðsbúar að fagna góðum
gestum. Var þá ekið til Ás-
byrgis, „prýði vors prúða
lands.“ Fagurt og sérkennilegt
er það, á meðan það fær að
vera í friði fyrir mannanna ný-
sköpun. Það hefir sýnt sig oft,
að ýmis afskiptasemi manns-
ins af náttúrunnar sköpunar-
verki, spillir því.
Eftir að hafa skoðað skóg-
inn, tjömina og bergkastalann,
var haldið til náttstaða vítt
um héraðið, en nú var þrútið
loft með norðan stormi og úr-
komu. Þótti þeim er þetta rit-
ar gott að koma til húsráðenda
i Presthólum. Eins og nafnið
bendir til, hafa setið þar prest-
ar um aldaraðir og margir
þeirra komizt á spjöld sögu og
sagna. Nú búa þar hjónin Guð-
rún Guðmundsdóttir og Þor-
grímur Ármannsson, ásamt
tveim sonum sínum. Hefir ann-
ar þeirra reist nýbýli, Hálfdán,
nýkvæntur Hjördísi Vilhjálms-
dóttur. Þarna em fjármörg
sauðfjárbú, sem og hjá fleirum
Þingeyingum. Öll störf við
rekstur þeirra eru í samvinnu,
og virðist gestinum sem yfir
þeim lundi hvíli góður andi.
Hvað sem olli, sýndu veður-
guðimir enga tillitssemi, þótt
SAMVINNAN 47