Andvari - 01.01.1952, Blaðsíða 68

64
Vilhjálmur Þ. Gíslason
ANDVARI
þeir sig fyrir utan gluggann í garðinum, sem ekki gátu fengið
rúm inni, og lilýddu á húskveðju þá, er dómkirkjupresturinn,
séra Asmundur Jónsson, flutti þar. Að því loknu var líkið borið
í kirkjuna og þar töluðu dómkirkjuprestur og Pétur Pétursson,
síðar biskup. Siðan var líkið borið til síns síðasta hvílustaðar
í kirkjugarðinum við Suðurgötu. Er greftruninni var lokið,
gengu menn aftur í kirkjuna, og var þar sunginn hinn latínski
útfararsálmur: Jam moesta quiesce querela, eftir Ambrosius.
Magnús Grímsson segir, að Reykvíkingar prýddu svo útför þessa
eins og þeir gátu bezt, bæði með því að fjölmenna sem mest og
ýmsu öðru, eftir því sem hverjum gafst færi á. Líkkistan var
snotur en ekki með neinu teljandi skrauti á, nema hörpu, sem
er skáldaeinkunn og býflugnabúi, sem er merki iðni og starf-
semi, en hvort tveggja var steypt úr gipsi og litað svart eins og
kistan. Enginn skjöldur var á kistunni og var það af því, að lík-
kistuskildir fást nú ekki gjörðir á Suðurlandi, svo í lagi sé, síðan
gullsmiður Þorgrímur Thomsen á Bessastöðum dó. En þar á
móti var á henni laufhringur einn mikill. Kórinn í kirkjunni
var tjaldaður með svörtum dúkum, og svartar grisjuvoðir fyrir
gluggunum. Altarið og grátumar voru og eins sveipaðar svörtu,
og var kórinn lýstur með vaxkertum. Kirkjugólfið var stráð lauf-
blöðum. Predikunarstóllinn var og hulinn svörtum hjúp og sömu-
leiðis var organið tjaldað utan með svörtum blæjum. Á meðan
líkið var borið inn í kirkjuna, lék organisti Pétur Guðjohnsen,
sorgarljóð eftir prófessor Weyse á organið, en á meðan það var
borið út úr kirkjunni, lék hann sorgarljóð eftir sjálfan sig. Læri-
sveinar hins framliðna skiptust á að bera líkið, fyrst úr heima-
húsurn í kirkjuna og síðan úr kirkjunni aftur til grafarinnar.
Tvær grafskriftir voru gjörðar, aðra gjörði konferenzráð Þórður
Sveinhjörnsson, á íslenzku, hina Benedikt Gröndal, sonur hins
framliðna, á latínu, og var þeirn býtt út meðal líkíylgdarmann-
anna. í annarri þessari grafskrift segir, að Sveinbjörn Egilsson
hafi unnað allri fegurð og elskað allt það, sem var heiðarlegt og
gott. Elskan var grundvöllur og leiðarstjarna lífs lians. Lífið