Fálkinn - 17.12.1943, Qupperneq 31

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1943 23
... -• ..,;• --
Robert Dieudonné:
Hjónaskilnaðarbarnið
Ti/f ARIE-LOUISE þaut inn í mót-
•*■’■*■ tökustofuna og fleygði sjer um
hálsinn á pabba. Hún var yndisleg
lítil stúlka, tíu ára gömul. Glóbjart
hárið lagSist í liðum niður litla and-
litið, sem ljómaði eins og sól af
gleSi yfir því, að faSir hennar
skyldi vera kominn aS lieimsækja
hana. Þegar liún sá, að mamma var
komin þarna líka, hvarf brosiS af
blíSu barnsandlitinu og það varð
alt í einu svo fullorðinsleg og
þreytulegt.
Þetta var ekki af því að Marie-
Louise þætti ekki eins vænt ím
mömmu sína og pabba. Hún hafði
verið því vön, að þau heimsæktu
hana hvort i sínu lagi, pabbi á
sunnudögum en mamma á fimtudög-
um. Hún varð hrædd undireins og
hún sá þau saman — því að hún
mintist þess er hún átti heima lijá
þeim. Það liöfðu verið hræðilegir
tímar — þau höfðu jagast allan
daginn, og af þvi að þeim liafði
jafnan runnið svo í skap, að þau
tóku aldrei tillit lil þess. að barnið
var viðstatt. Þrætur þeirra urðu á-
kafari og ákafari. Og svo höfðu
farið leikar að mamma hefði farið
sina leið, og pablii hafði farið með
Marie-Louise í klaustrið, og þar
höfðu nunnurnar sagt við litlu
telpuna:
„Þú skilur víst, að pabbi þinn og
mamma eru skilin, en þeim þykir
báðum jafn vænt um þig fyrir því!“
Louise Iiafði jafnað sig eftir þetta
áfall og henni leið mjög vel. Það
lá við að liún hefði gleymt þessum
hræðilegu dögum lieima -— þegar
pabbi og mamma horfðust á með
hatursfullu augnaráði og sögðu ljót
og særandi orð hvort við annað —
altaf liafði endirinn orðið sá, að
pabbi þaut út úr stofunni og skelti
á eftir sjer hurðinni svo að húsið
nötraði, en mamma grjet krampa-
gráti og ljet vinnukonuna taka telp-
una og lokaði sig inni. Góðu, vin-
gjarnlegu nunnurnar höfðu- fengið
Marie-Louise til gleyma öllu því
vonda og leiöa. Þær elskuðu hana
og fóru eiginlega með hana eins og
hún væri foreldralaust barn, sem þær
ættu sjálfar. Fyrsta kastiö hafði
liún verið talsvert einmana og verið
lirædd og feimin við hinar litlu
stúlkurnar, sem lnin gekk i skóla
með, en áður en langt um leið hafði
þetta horfiö og liún var orðin einna
sprækust og fjörugust þeirra allra
þegar þær voru að leika sjer í l'ri-
míiiútunum.
En í sumarfríinu og jólafríinu
var liún heima hjá afa og ömmu,
sem gerðu ait sem i þeirra valdi
stóð til þess að táta lienni líða sem
best.
Svo að þvi fór eiginlega fjarri að
Marie-Louise fyndist hún hafa farið
nokkurs á mis, þvert á'móti — nú
var hún ávalt innan um giaðar og
góðar manneskjur. Aldrei datt nein-
um í hug að minnast einu orði á
alt hið raunalega, sem hún liafði
upplifað heima hjá pabba og
mömmu, eða spyrja hana um þaS.
Hún var í stuttu máli orSin áhyggju-
laust og hamingjusamt barn, eins og
flestar af stallsystrum liennar.
En þegar Marie-Louise sá bæði
foreldri sín þarna samtímis, rifjað-
ist alt i einu upp fyrir lienni hið
gamla og gleymda, og hún fjekk
þrengsli fyrir lijartað af einhverj-
um kvíða, sem lnin skildi ekki.
„Hvað er að sjá hvernig þú verð-
ur í framan Gengur nokkuð að
þjer “
„Nei, mamma. Jeg vissi bara ekki
að þú vart hjerna.“
Og nú Ijómaði ándlit pabba lienn-
ar af gleði, er hann sagði henni
hversvegna mamma liefði komið
iíka. Orð lians hefðu átt að vekja
barninu traust og gera það glatt:
„Nú ætlum við að segja þjer dá-
lítið, sem kemur þjer á óvænt, Marie-
Louise. — Mamam er komin lieim
aftur, og nú áttu bráðum að fá að
konia heim til okkar. Og svo verðum
við saman, öll þrjú, alveg eins og
forðum daga.“
„Alveg eins og forðum daga,“
•muldraði MarieJLouise og horfði
niSur á gólfið.
„Þú sýnist ekki verða neitt glöð
yfir þessu?“ sagði mamma hvast.
„Jú, mamma.“
„Þá ferðu vel með það — það
verð jeg að segja. Það er vegna
þín ......“
„Kæra Marguerite, þreyttu nú ekki
blessað barnið,“ tók pabbi fram í.
„Marie-Louise verður að fá svolitið
næði, svo að hún geti vanist til-
hugsuninni."
Marie-Louise reyndi líka í raun og
veru að hugsa um þetta óvænta,
sem hann pabbi hennar hafði verið
að minnast á. En lienni fanst það
bara ekkert gleðilegt. Pabbi sagði
altaf salt — og nú liafði hanil sagt
að alt ætti að vera eins og forðum
daga.
Það voru dimmar og bitrar end-
urminningar, sem skaut upp i liuga
Marie-Louise og endurspegluðust í
andliti hennar. „Alveg eiús og forð-
um daga,“ að nú mundi pabbi og
mamma jagast og rífast dags dag-
lega, og að Marie-Louise niundi
verða send upp í barnalierbergið
og látin sitja þar alein tímunum
saman, eða þá að liún væri látin
fara fram i eldlnis, þar sem Nancy
væri fokvond yfir þvi, að hún væri
að flækjast fyrir sjer. Vinnukonan
jagaði liana og hrinti henni. Hún
nennti ekki að tala við barnið, en
þegar unnustinn hennar kom þá
sagði liún honuni frá öllu því ljóta,
sem mamma og pabbi höfðu sagt
hvort við annað. Að vísu hvislaði
hún þessu, en Marie-iLouise heyrði
það vel; og svo gutu þau lika horn-
auga til hennar og hlóu. Æ, þetta
hafði verið svo viðbjóðslegt. Og
lieima var enginn, sem hún gat
leikið sjer við, og þegar mamma
liafði höfuðverk varð hún að liafa
svo lágt, svo lágt. En þar sem litlar
vinstúlkur voru saman þá höfðu
þær vist altaf hátt. Og nunnurnar
sögðu henni svo falleg æfintýr ....
lieima hafði enginn tíma til að segja
æfintýr .... og nunnurnar jöguð-
usi aldrei!
[ LITLA Marie-Louise barðist við
■^grátinn. Pabbi sá ])að, sneri sjer
að mömmu og sagði:
„Áttu ekki eitthvað sælgæti lianda
henni Marie-Louise, Marguerite?"
„Nei — vitanlega ekki. Það er
þinn heimsóknardagur í dag, svo
að jeg hjelt, að þú hefðir sjeð fyrir
þvi.“
„Og þá bitnar þetta á blessun-
inni okkar — hún fær ekki neitt."
„Það gerir ekkert til, pabbi.“
Pabbi þrýsti lienni að sjer og
strauk henni um liárið.
„Ertu glöð, væna mín?“
„Já, pabbi, en . . . .“
„En .... hvað? Segðu mjer það
bara.“
„Mig .... mig .... langar svo
mikið .... má jeg ekki verða hjerna
ofurlítiS lengur?“ Hún leit sem
snöggvast á þau, hvort í sínu lagi
og flýtti sjer svo að bæta við: „Bara
fram að sumarfríinu?“
„Jæja, það er þá svo!“ rausaði
mamma biturt, „þú vilt verða
lijerna! Þig langar ekkert heim til
mömmu og pabba, sje jeg!“
„Jú, en .... já .... mamma!“
Það var ekkert erfitt að sjá að
barnið sagði ósatt, og pabbi, sem
var betri en mamma, reyndi að
verja hana. „Lofðu barninu að vera
í friði, Marguerile. Henni er inikil
vorkunn."
Mamma vatt sjer til og sneri að
honum.
„Vorkunn, segir þú? Er krakkan-
um vorkunn að við skulum vilja
taka hana lieim? Þú ert nú bara að
reyna að koma jjjer í mjúkinn lijá
lienni — en jeg — móðir barnsins,
á ekkert þar um að fjalla! En jeg
tek því ekki þegjandi, að þú setjir
út á við mig, þegar barnið er við-
statt.“
„Æ, liættu nú þessu!“
„Þú ert einstaklega alúðlegur, það
verð jeg að segja.“
„Gæturðu ekki beðið með að
skamma mig þangaS til að viS kom-
um heim?“
„Jú, með ánægju, jeg skal fara
undir eins.“
Hún snerisl á hæli, og strunsaði
út úr dyrunum án þess að kveðja.
Pabbi leit hatursaugum eftir henni.
Svo. greip liann liatt sinn, klapp-
aði Marie-Louise á kinnina og hljóp
á eftir mömmu.
Marie-Louise stóð eitt augnablik
og starði á lokaðar dyrnar og var
að bugsa um, hvað deila foreldr-
anna þýddi. Alt i einu kom ljómi
á andlitið á henni og hún brosti
ánægjulega.
Systir Madeleine sem kom inn i
sama bili og sá glaða andlitið,
spurði:
„Marie-Louise, þjer liefir víst þótt
gaman, að mamma og pabbi skyldu
koma til þín?“
„Já, systir Madeleine,“ sagði
Marie-Louise, „því að nú held jeg,
að jeg fái áreiðanlega að verða
hjerna áfram.“
Dósaverksmiðjan h.f.
Eina blikkumbúðaverksmiðja landsins
Framleiðir aiskonar um-
búðir úr biikki fyrir nið-
ursuðu og efnaoerðir.
Sími: 2085 — Símnefni: Dósaverksmiójan