Fálkinn - 20.07.1960, Blaðsíða 4

„Við höfum nfl.
alltaf verið gin-
keyptir fyrir
valútunni, Islend-
ingar“
☆
Léttara hjal vlð
HARALD Á. SIGURÐSSON,
um reykvísk fjáröflaplön fyrir hálfri
öld, Austurbæingfa og: Vesturbæing:a,
konung-legar g:jafir og: fleira.
ÉG ER AÐ beygja fyrir Duushorn-
ið inn í Vesturgötuna, og þá
mæti ég manni, sem ég þykist þekkja
frá gamalli tíð. Ef við værum ekki
báðir þvengmjóir mundum við hafa
rekizt á, því að báðir gengu hratt.
Ég horfði á manninn og spyr: — Er
það sem mér sýnist, að þetta sé Har-
aldur Á, með þetta fallega skegg, sem
þú hefur eignazt síðan ég sá þig sið-
ast?
— Sá er maðurinn, svarar hann.
— Og hvað skeggið snertir þá á ég
það sjálfur og hef ræktað það sjálf
ur. Einhver var að bera það upp á
mig um daginn, að ég hefði stolið
því frá Jóni Eyþórssyni, og ég mundi
stefna manninum ef ekki væri rétt-
arfri í hæstarétti og ákalla Jón sem
vitni í málinu. Þá mundi rétturinn
sjá, að skegg mitt er vel fengið, og
að tvö falleg skegg geta sprottið á
Islandi.
— Þú ert að koma vestan úr bæ.
Ertu Vesturbæingur?
— Þú getur þvi nærri, maður.
— Áttu ekki einhverjar fallegar
endurminningar af Hlíðarhúsastígn-
um?
— Hætt er nú við.
— Geturðu ekki sagt mér eitt-
hvað um sólbjarta æskudaga á þeim
slóðum, fyrir rúmlega hálfri öld?
— Ojú. Ég gæti skrifað stóra bók
um allt það, sem á daga manns dreif
á fyrsta áratug aldarinnar. Til dæm-
is frá því, að í þá daga var ekki nærri
eins auðvelt að hafa allar klær úti.
— Hvaða klær til dæmis?
— Einu sinni var danskur maður
búsettur í Vesturbænum, sem varla
er i frásögur færandi. En hann átti
aldraða móður, sem var fótaveik, og
læknirinn hafði ráðlagt henni að fá
sér fótabað x sjónum, daglega. Gamla
konan lagði alltaf leið sína að Kríu-
steininum, þar fór hún úr sokkun-
um og óð út í. Hún átti hund, sem
alltaf var í fylgd með húsmóður sinni.
Hundurinn var bundinn við stein, er
frúin buslaði út í. Eitt sinn losnaði
hundsræfillinn og tók á rás, við strák-
arnir hlupum á eftir honum, náðum
í hann og færðum gömlu konunni.
Þetta var eðallynd kona og hún gaf
okkur 25 aura að launum fyrir hjálp-
ina. Tuttugu og fimm aurar voru
auðæfi í þá daga. Máli mínu til sönn-
unar vil ég geta þess, að þá kostaði
full flaska af brennivíni tæpa eina
krónu hjá Gunnari Gunnarssyni í
Hafnarstræti.
— Nú er öldin önnur, verður mér
að orði.
— Hætt er nú við, segir Haraldur.
— En svo ég haldi áfram sögunni af
gömlu konunni með hundinn, þá skal
ég geta þess, að þetta atvik varð til
þess að augu okkar strákanna opn-
uðust fyrir því, að hér voru á ferð-
inni miklir möguleikar til fjáröflun-
ar. Næsta dag, er blessuð gamla kon-
an var komin út í seltuna, fór einn
strákanna og leysti hundinn. Svo fór
annar og náði í hann og þá bættust
25 aurar við í kassann.
— Þetta hefur orðið drjúg tekju-
lind?
— Já, en engin ósköp standa lengi
og lán heimsins er hverfult. Gamla
konan fluttist til ættlands síns og
þar með var draumurinn búinn. En
ég get sagt þér fleiri sögur um heið-
arlega tekjuöflun, ef þú kærir þig
um ...
— Blessaður gerðu það.
— Vegna þess að bærinn hefur ver-
ið fullur af ferðamönnum undan-
farna daga, dettur mér dálitið í hug.
Það er mikið ritað og rætt um að
plokka þessi grey, sem flækjast hing-
að, en til þess að sýna þér hvað ég
var bráðþroska þá ætla ég að segja
þér, hvernig mér tókst að ná í er-
lendan gjaldeyri svartamarkaðslaust
þegar ég var strákur. Hingað komu
útlend skemmtiferðaskip, rétt eins
og núna. Auðvitað eltum við krakk-
arnir ferðalangana til þess að svala
forvitni okkar. Eitt sinn, er þýzkt
skip var hér á ferð, vildi svo til að
ég var nýkominn á fætur úr hettu-
4
Fálkinn, 24. tbl. 1960