Fálkinn - 20.07.1960, Blaðsíða 32

Jorkens sem -
Fram'h. af bls. 13.
efni í þá, og hann spurði mig hvaða
efni það væru og ég sagði honum
að það væru lifandi svölur, ásamt
fleiru tilheyrandi; efnin hefði ég
sjálfur, en vantaði bara svölurnar.
Ég sá undir eins að honum þótti
þetta mjög eðlilegt, og lofaði mér
samstundis að ég skyldi fá svölurn-
ar. Ég bað hann um að segja þetta
engum, vegna þess að aðrir særinga-
menn væru að reyna að komast
yfir þetta leyndarmál mitt, og ef
þeir gerðu það, mundu þeir ekki
láta neitt gott af því leiða, en gætu
hins vegar unnið stórtjón, því að
þeir kynnu ekki að blanda galdur-
inn rétt. Hann varð upp með sér
yfir því að ég skyldi trúa honum
fyrir leyndarmálinu, og ég sagði
honum að mér mundi ekki veita
af þúsund svölum, vegna þess að
ég hefði svo marga sjúklinga, og
það var engin lygi, því að þeir
streymdu til mín úr fimmtíu mílna
fjarlægð og lengra og lengra að
eftir því sem frægðarorð mitt óx.
Ég sagðist þurfa rúmgott búr fyrir
svölurnar og nóg handa þeim að
éta, og að auðveldast mundi vera
að veiða þær í háf, þar sem nóg
væri af þeim. Fleiri Arabar komu
nú til mín og fóru að spyrja um
svölurnar. Einn þeirra, sem fyrir
skemmstu hafði fengið hjá mér væn-
an skammt af laxérolíu, hélt að
meðul mín mundu duga galdralaust.
En ég sagði við hann: „Ef lyfin ein
í lyfjabúðunum í bæjunum, gætu
læknað fólk, mundu þeir verða lang-
lífir í bæjunum."
„Og það sannfærði hirðingjana,
því að þeir vita, að þeir eru lang-
lífari en bæjarfólkið.
„Og svo þarf dálítið meira,“ sagði
ég, og það er glænýr svöludritur.“
„Hann skaltu fá,“ sögðu þeir og
fóru svo að tala um sín á milli
hvar þeir ættu að veiða allan þenn-
an svölufjölda.
„Og ef ég á að lækna aðra, verð
ég að vera rólegur á taugunum.
Ég á ekki nema fáeina vindlinga
eftir, og þyrfti eiginlega að fá þús-
und í viðbót.“
„Þeir lofuðu því samstundis, því
að þeir vildu fara vel með mig.
Ég fékk vindlingana daginn eftir.
Og alla næstu nótt var ég að losa
pappírinn af vindlingunum og skrifa
þúsund skilaboð á frönsku, með smá-
viðauka á ítölsku, ef ske kynni að
svölurnar viltust til Ítalíu.
„Ég fór að verða áhyggjufullur
þegar það drógst að Arabarnir
kæmu með svölurnar. Var hrædd-
ur um að þær flygi norður áður
en þeir næðu í þær. En Arabarnir
sáu um þetta, þeir vildu ekki missa
galdrana, sem þeir trúðu svo satt
og stöðugt á, að þeir létu hendur
standa fram úr ermum og náðu í
svölurnar. Þeir komu syngjandi
ofan í dalinn minn með fjögur gríð-
arstór búr á tveimur úlföldum, og
í þeim nær þúsund svölur. Ég þurfti
svo margra með. Ef allur hópurinn
kæmi fljúgandi yfir eitthvert þorp
í Evrópu, allar með aðra löppina
hvíta, gat ekki farið hjá að tekið
yrði eftir þeim og farið að forvitn-
ast um þessa nýju fuglategund. All-
an næsta dag var ég að binda papp-
írinn um svölufæturna og notaði
mín eigin höfuðhár sem tvinna, og
sleppti þeim jafnóðum. Það var
komið fram á mitt vor í Móhagga-
fjöllum og bráðum kæmi vorið í
Frakklandi. Svölurnar hafa verið
fljótar til Frakklands og Frakkar
fljótir að síma til herstöðva sinna
í Afríku, því að bráðlega kom her-
sveit frá næstu stöð. Það leið ekki
nema vika þangað til Zouva-sveitin
kom. Þegar ég sá til hennar í fjöll-
unum, sagði ég við einn Arabann:
„Ég er hérna hjá ykkur af frjáls-
um vilja, og það ætla ég að segja
þeim.“
Hann virtist ánægður yfir að
heyra það. Og ég bætti við: „Og
ég fer frá ykkur að frjálsum vilja.“
„Eins og guð vill,“ sagði hann.
Og svo fór ég.
★
Gamli maðurinn og -
Framh. af bls. 17.
að reyna að finna sér einhverja nýja
átyllu. Hann var farinn að sljófgast.
Einn daginn sagðist hann ætla að
fara að hitta hann Anton gamla, sem
bjó í einsetu niður við sjóinn. En
þegar honum var sagt, að Anton
væri dauður fyrir þremur árum, sá
hann að nú yrði hann að hrista af
sér mókið.
— Hann drepur sig fyrr eða síðar
á þessum bát, sagði dóttirin.
— Ég vildi óska, að bátskriflið
brynni, sagði Jenny, — hann eyði-
legguir sig á honum, hvað á hann
eiginlega við hann að gera? Ekki
kemst hann á sjó á honum og ekki
getur hann selt hann, það gerir ekki
betur en að hann fljóti. Ég vildi að
guð gæfi að hann sykki.
Svona talaði kvenfólkið. Karlmenn-
irnir töluðu minna.
Einn dag í júní, þegar veðrið var
ljómandi gott, tók hann prikið sitt
og læddist út úr göngunum. Dóttirin
var í fjósinu að mjólka einu beljuna,
og Jenny uppi á lofti að kemba ull.
Hann bjóst á hverri stundu við að
heyra glymjandann í dóttur sinni,
en allt gekk vel og hann komst niður
fyrir naustið. Hann réri um borð í
„Flóttann" og sá að málningin hafði
flosnað af stórum blettum á hreyfils-
kassanum. En þegar hann beygði sig
til að ná í málningarkrúsina og pens-
ilinn í skotinu til vinstri í lúgarnum,
steyptist hann á hrammana.
Það var ekki fyrr en eftir miðjan
dag sem þau fundu hann. Þá var öll
málningin runnin úr dósinni.
Margt fólk var viðstatt jarðarför-
ina og presturinn hélt fallega ræðu
yfir gamla sjómanninum.
Fæturnir fóru að bila hjá Jenny,
en hún kembdi ull og sat ' vefstóln-
um eins og áður. Dóttirin bilaði á
taugunum, en það var ekki fyrr en
þremur árum seinna.
Báturinn? Jú, þau drógu hann loks-
ins í land og hjuggu hann í upp-
kveikju. Þetta var ekki auðvelt verk,
þvi að allt var limt saman af tjör-
unni. En hins vegar logaði þetta
prýðilega, þegar það var komið í
of ninn. Mótorinn var settur út i hlöðu,
og þar ryðgaði hann þangað til ekki
var hægt að bifa einu einasta hjóli
í honum.
-----Þessi gamli fiskimaður var
engin hetja og engar dáðasögur fóru
af honum. En það mátti hann eiga,
að hann hirti vel bátinn sinn.
★
Einn bjargaðist -
Framh. af bls. 19.
inn í fyrirsát — vatnsflóð eða grjót-
hrun. Eina lífsvonin var sú, að kom-
ast upp úr gígnum.
Ég lagðist á bakið og rýndi upp.
1 órafjarska sá ég ofurlítinn ljósan
díl, það var dagsbirtan. Þá var lyftan
ekki, með öðrum orðum, fyrir ofan
mig. Hún hlaut að vera niðri á botni.
En stálvirarnir og festarnar, sem
báru lyftuna uppi og stjórnuðu henni,
hlutu að vera þarna. Ég teygði fram
hendurnir og náði í kaðal, sem ég
togaði í. Ég togaði í kaðalinn og
nokkrir metrar komu til mín áður
en stríkkaði á. Ég kippti þrívegis í
kaðalinn og þrisvar var kippt á móti,
til svars. Þá langaði mig til að gráta
af fögnuði. Blóðið steig mér til höf-
uðs.
Nú var að binda lykkju utan um
mig, neðan við handvegina. Ég hnýtti
sterka lykkju með þremur hnútum
á slakan endann. Svo hrópaði ég
eins hátt og ég gat: — Halið upp!
Ég vissi að óhugsandi var að það
heyrðist, en hrópaði samt.
En nú stríkkaði á kaðlinum. Ég
var dreginn hægt og hægt upp gíg-
inn, og reyndi að hjálpa til eftir
megni. Ég dinglaði fram og aftur,
en færðist ofar og ofar, nær birt-
unni og lífinu.
Ég kom upp í dagsbirtuna. Sterk-
ar hendur tóku í mig og reistu mig
á fætur. Ég riðaði eins og drukkinn
maður, og kringum mig stóðu mörg
hundruð manns, svartir og hvítir,
konur og börn .... Konan mín stóð
þarna skammt frá með minnsta
barnið okkar. Hún þekkti mig vist
ekki fyrst í stað, því að ég var blóð-
ugur og svartur. Fólkið grét. Bað og
grét. Loks trúði konan mín sínum
eigin augum og hljóp grátandi til
mín og lagðist á kné fyrir framan
mig. Einn af hvítu umsjónaramönn-
32
Fálkinn, 24. tbl. 1960