Fálkinn - 20.07.1960, Blaðsíða 29

Hann tók vindlingabréf úr vasan-
um. Bauð henni, og þegar hún hristi
höfuðið tók hann sér vindling sjálfur.
Hún sá að hönd hans titraði lítið
eitt, og það var ekki laust við að
hún hrósaði sigri yfir því að hafa
getað gert honum órótt.
— Fyrirgefðu mér, Kata, sagði
hann aftur, bljúgur. — Þetta var
ekki rétt gert af mér.
— Þú átt við að þér hafi reynzt
það of auðvelt, hugsaði núh með sér
og var sár.
— Hins vegar, hélt hann áfram og
reyndi að halda sér við málefnið, —
var það ekki rétt gert af þér að
brigsla mér um að ég væri morðingi.
Þessi koss var mátulegur á þig!
Hana sveið i hjartaræturnar, sár-
ið sem hafði verið farið að gróa,
hafði rifnað upp aftur.
— Þá hef ég fengið refsingu fyrir
það, sagði hún og bætti við: — En
eins og þú kannske manst, var það
ekki ég, sem nefndi það orð, held-
ur þú.
— Var það ég? Hann virtist for-
viða og bætti svo við, hægt:
— Ég geri ráð fyrir að ég hafi
fundið þetta orð í huga þínum. Svo
horfði hann beint framan i hana,
áfellandi: — Hvað kemur þér til
að halda þetta, Kata?
Hún hikaði um stund, en afréð svo
að vera hreinskilin.
— Það er líklega eitthvað sem
Frank sagði áður en hann fór. Hann
hélt, að þú værir ekki vinur hans
lengur.
Hann kinkaði kolli hægt. — Það
er rétt, að okkur var ekki sérlega
vel hvorum til annars um tíma, —
það kom dálítið fyrir. En við höfð-
um jafnað allan okkar ágreining áð-
ur en hann hvarf. — En þú hefur
ekki annara orð en mín fyrir því.
En jafnvel þó við hefðum ekki verið
vinir, finnst mér það nokkuð djúpt
tekið í árinni að halda því fram að
ég hafi myrt hann. Eða hvað finnst
þér sjálfri, Kata?
— Ég er búin að segja, að það
varst þú sjálfur, sem notaðir þetta
orð.
Rödd hennar var allt í einu orðin
skerandi, hún hafði ekki vald á henni
lengur.
Hann andmælti ekki, en sagði að-
eíns: — Hvað sagði Frank um mig?
— Hann sagði, að þú værir hættu-
legur vinur. Hann sagði... að þú
mundir ekki harma þó hann dæi
.... Hún tók öndina á lofti.
— Og svo dregurðu af þessu álykt-
un, sem þú heldur að sé rökrétt,
sagði hann gramur og hélt áfram
í ákærutón: — En hversvegna þurft-
ir þú endilega að trúa öllu, sem hann
sagði? Þú vissir, að taugarnar í hon-
um voru bilaðar, — að hann vissi
stundum ekki hvað hann sagði. Ég
kom til Surrey, kvöldið forðum, í
þeim erindum eingöngu að biðja þig
um að reyna að fá Frank til að fá
sér hvíld. Ég bað þig um að reyna
að afstýra því, að hann færi til Ástr-
alíu. Ef ég hefði viljað hann feigan
— eins og þú virðist halda — heid-
urðu að ég hefði komið þá?
Hún íhugaði orð hans. — Nei, þú
hefðir ekki gert það.
—- Þú hefur ekki aðeins verið órök-
föst, heldur viljað hefna þín á mér,
sagði hann. — Þú heldur, að ég hafi
svikið þig og þessvegna ertu fús til
að trúa öllu því versta um mig.
— Já, sagði hún hryssingslega. —
Ég geri ráð fyrir, að samhengið sé
það, að ég var hryggbrotin, og haga
mér því eins og hryggbrotið fólk er
vant að gera. En ég gerði mér það
ekki ljóst .... Hún gat ekki við það
ráðið — henni brást röddin.
— Kata, elsku Kata! Mikið skrímsli
get ég verið. Hann reyndi að taka
utan um hana og draga hana að
sér, en hún ýtti honum frá sér.
— Nei, Adrian, nei! Svo sagði hún:
— Ég veit ekki hvað kom yfir mig
.... þegar ég lét þig kyssa mig ....
— Eigum við ekki að kalla það
augnabliks veikleika — sem kemur
yfir okkur öll við og við.
Hún hló beisk.
— Ég er hætt að finna til þess.
Ég er hætt að setja það fyrir mig,
að þú elskar mig ekki. Ég hef fundið
frið og samræmi... En hún hefði
getað skellihiegið að sínum eigin orð-
um, því að þessa stundina var frið-
ur og samræmi langt burtu frá henni.
— Þú mátt ekki tala svona, Kata!
Þér skjátlast hrapallega. Ég elska
þig! Ég sagði þér það kvöldið forð-
um, heima í Englandi, að ég elskaði
þig. Og ég hef ekki breyzt .... Rödd-
in var hrjúf og kvalin.
En þú elskar mig ekki nóg, hugs-
aði hún með sér. Þú villt ekki gift-
ast mér. En röddin var mildari, er
hún svaraði:
— Vertu ekki órólegur, Adrian. Ég
skil allt, og þetta særir mig ekki
framar.
— Þú skilur alls ekki! Bara að þú
gerðir það. Röddin var eins og neyð-
aróp.
Hún hreyfði höndina til að taka í
hönd hans. Hún fann að honum leið
mjög illa og hana langaði af heil-
um hug að hugga hann. Þetta var
einkennilegt .... hún vildi hugga
hann af því að hann elskaði hana
ekki nógu heitt!
Hann fleygði frá sér hálfreyktum
vindlingnum og rétti úr sér, eins og
hann ætti að vinna ógeðfellt verk.
— Þú segist hafa fundið frið og
samræmi — áttu við hamingju, Kata?
Er það dr. Williams að þakka?
Metnaðurinn vaknaði, svo að hún
sagði: — Ja, hver veit...
— Hann er sjálfsagt bezti maður.
Mér þykir gott, að þér líkar vel við
hann .... Hann sagði þetta stirð-
busalega. Hann beygði sig fram og
ætlaði að halda áfram.
— Fellur pér vel við hann? spurði
hún.
— Fellur við? sagði hann þurrlega.
— Láttu ekki eins og kjáni, Kata.
Ég hata hann! Hann þrýsti á ræsir-
inn. — Og nú höfum við bæði leyst
frá skjóðunni og getum ekið heim
aftur.
Það var komin nótt. Mjúkt, grátt
myrkur umlukti þau, er þau brun-
uðu fram veginn. Loftið var svalt
og hressandi.
Þau töluðust ekki við fyrr en þau
voru komin inn í bæinn.
— Hefurðu beygt þig fyrir þeirri
staðreynd, að Frank er horfinn, eða
hugsar þú þér enn að hafast eitthvað
að út af því? spurði hann loksins.
— Ég hef alls ekki látið hugfall-
ast, sagði hún hvasst. — Og ætla
mér aldrei að gera það, fyrr en ég
fæ öruggar sannanir fyrir .... að
hann sé dáinn.
— En hvers heldur þú að þú getir
orðið visari, hérna i Balgoola? spurði
hann lágt. — Og hvemig ætlar þú þér
að komast að meiru en aðrir vita?
— Ég finn, að skýringin á þessu
er hérna, svaraði hún. — Hvað svo
sem komið hefur fyrir úti í eyði-
mörkinni, þegar þið urðuð að lenda,
þá er ég viss um að þetta hefur byrj-
að hérna í Balgoola. Ég er sfaðráðin
í að leita og finna spor, sem nægt
er að rekja.
Ég óska af heilum hug, að þú vildir
hætta við það, Kata, sagði hann á-
hyggjufullur. — Geturðu ekki treyst
því, sem ég segi, að allar leiðir hafi
verið reyndar? Ég geri allt, sem I
minu valdi stendur — trúirðu mér
ekki, þegar ég segi það?
Hún svaraði ekki. Hann hélt áfram
hásróma:
— Þú trúir mér ekki ?
— Ég .... mig langar til að reyna
að trúa þér, Adrian, en ég veit að
ég verð að hafast eitthvað að sjálf.
Finnst þér eðlilegt, að ég sé hér
í bænum og sitji auðum höndum?
— Nei, það finnst mér ekki, en
samt óska ég þess að þú létir það
ógert.
— Viltu, að ég láti það ógert?
spurði hún tortryggin.
Nokkur stund leið þangað til hann
svaraði.
— Ég held að þú sért að leika þér
að eldinum, Kata, sagði hann loks.
— Það getur orðið þér hættulegt.
Ég vil, að þú látir málið kyrrt liggja
fyrst um sinn, eða að þú að minnsta
kosti felir mér eftirgrennslanirnar.
Ég geri allt, sem ég get til að hjálpa
þér og til að hjálpa Frank — ef það
er þá mögulegt að hjálpa honum.
Nú varð aftur þögn.
(Framh.)
Fálkinnt 24. tbl. 1960
29