Fálkinn - 20.07.1960, Blaðsíða 8

var sem fulltrúi hins kunna rithöf-
unda- og blaðamannafélags „Public-
istklubben" í Stokkhólmi. Hinn var
frá Ferslewsblöðunum í Kaupmanna-
höfn og verður hans getið síðar, en
þó ekki að góðu.
Flestir voru blaðamennirnir frá
Norðurlöndum. Komu þeir með „Hel-
lig Olav", sem þingmenn Norðurlanda
höfðu leigt sameiginlega til Islands-
ferðarinnar, en margt var þar ann-
ara farþega. Sumir þessara manna
urðu siðar nafnkunnir. Skal þar fyrst
telja skáldið Nordahl Grieg, sem „Tid-
ens Tegn“ i Osló sendi hingað. Frá
dönsku „Politiken" kom duglegasti
maðurinn i hópnum, „storreporteren"
Sven Tillge Rasmussen, sem nú er
aðalritstjóri þess blaðs, og frá „Ber-
lingske Tidende" gamalkunnur Is-
landsfari, Svein Poulsen aðalritstjóri.
Hann var eini blaðamaðurinn, sem
hafði verið hér við konungskomuna
1907 og upp úr þeirri ferð gerðist
hann jarðeigandi hér og keypti höf-
uðbólið Bræðratungu. Poulsen var
orðinn gamall og ekki eins fljótur í
vöfunum og hinir yngri keppinautar
hans, og ef ég man rétt kom hann
ekki nema 80 orðum I skeytum frá
sér fyrsta daginn. En hér var líka
Lauritz Ritzau forstöðumaður Ritz-
aus Bureau, og hann sendi mikið.
Sömuleiðis tíðindamaður vinstriblað-
anna dönsku.
Tillge Rasmussen ætlaði auðsjáan-
lega ekki að láta snúa á sig. Hann
hafði símað mér og beðið um að út-
vega sér mann á mótorhjóli til þess
að þjóta með skeytin sín frá Þing-
völlum til Reykjavíkur. Ég svaraði
honum því, að það gerði ég ekki,
vegna þess að mér finndist það óheið-
arleg samkeppni, og enda þarflaus,
því að símskeyti frá Þingvöllum yrðu
send með bíl frá Þingvöllum til
Reykjavíkur ef símasambandið milli
þessara staða annaði þeim ekki. Auk
þess gæti svona „hraðboði" valdið
truflun á umferðinni og jafnvel slys-
um. En ekki nægði honum þetta.
Hann leigði sér, í sambandi við Nor-
dal Grieg flugvél til þess að komast
á milli fyrsta hátíðardaginn. En það
var annað, sem hann gat ekki ráðið
við. Landssímastjóri hafði gert ráð-
stafanir til að senda skeyti loftleiðis
til útlanda, því að sæsíminn nægði
ekki. En þennan dag voru óvenju-
lega miklar truflanir, svo að illa gekk
að koma skeytum loftsins vegu. Frið-
björn heitinn Aðalsteinsson og þeir
samverkamenn hans á Melastöðinni
voru ekki öfundsverðir menn þann
daginn.
— — Af enskum blaðamönnum
minnist ég einkum tveggja. Annar
var capt. Taprell Dorling, sendur af
„The Tirnes" og hinn Kingsley Mar-
tin frá „New Stateman". Capt. Dor-
ling varð síðar kunnur fyrir stríðs-
fræðibækur, er hann gaf út undir
dulnefninu „Tafrail", en Kingsley
Martin er enn i miklu áliti sem blaða-
maður. Hefur hann m. a. starfað fyr-
ir „British Council" og fyrir nokkru
var hann hér á ferð. Ensku blaða-
mennirnir komu sumir með herskip-
inu „Rodney", ásamt opinberu full-
trúunum. Frakkar sendu einnig her-
skip með sina fulltrúa.
„PRIMA
VANDRÆÐAGRIPUR".
Opinberu gestirnir héldu til Þing-
valla síðdegis daginn fyrir hátíðina.
Var bifreiðunum skipað í röð eftir
Pósthússtræti og Kirkjustræti og þær
tölusettar. Nr. 1 stóð rétt fyrir norð-
an Hótel Borg, en siðasti gestabíllinn
var vesturundir húsi Kr. Ó. Þorgríms-
sonar i Kirkjustræti. Þá tók við röð
blaðamannabifreiðanna, sem náði
Kirkjustrætið á enda. Þessir bílar
voru auðkenndir með orðinu „Pressa"
og tölusettir eins og hinir. Hver
blaðamaður hafði farmiða með árit-
uðu númeri bílsins, sem hann átti að
sitja í.
Áður en nokkur opinberu gestanna
var kominn í sinn bíl, sást maður
einn seztur inn í fyrsta fulltrúabíl-
inn. Það var blaðamaðurinn, sem
fyrstur hafði komið hingað ásamt
dr. Nygren. Fangamark þessa manns
var E. B. og hann hafði m. a. notað
dvölina fyrir hátíðina til þess að
heimsækja Morgunblaðið og segja
því hver hann væri. Birti blaðið smá-
klausu um þennan fræga mann, sem
kvaðst vera dr. juris, en það þykir
finasta doktorsnafnbótin í Danmörku
og víðar. En aldrei mun hann hafa
lokið embættisprófi í lögum, hvað þá
meira. Við strákarnir á „Pressunni"
kölluðum hann alltaf „DrEB“ eftir
þetta. Nú var honum bent á, þama
sem hann sat í bílnum, að þessi bíll
væri ætlaður Newton lávarði, fulltrúa
House of Lords, en blaðamannabíla-
röðin byrjaði vestur í Kirkjustræti.
Ærðist hann þá og jós skömmum yfir
Vilhj. Þ. Gíslason, sem þá var for-
maður Blaðamannafélagsins, en ég
flýði í var á meðan. Ég fékk mína
góflu síðar um kvöldið, nfl. þegar ég
var að visa blaðamönnunum á tjald-
staði þeirra á Þingvallatúni. Þá kom
það upp úr dúrnum að nokkur tjöld
voru horfin úr númeraröðinni, höfðu
verið tekin traustataki af öðrum og
flutt burt. Ég flýtti mér í Valhöll til
þess að ná í framkvæmdastjórann og
var svo heppinn að mæta honum og
Haraldi heitnum Árnasyni á brúnni.
Haraldur sá um allan útbúnað handa
gestunum af sinni alkunni smekk-
vísi. Og aldrei gleymi ég því, hve mér
létti, þegar Kjaran kallaði samstund-
is á nokkra skáta og vísaði þeim á
nokkur tjöld, sem höfðu verið geymd
til vara. Skátarnir voru fljótir að
tjalda, en á meðan lét DrEB þannig,
að ýmsum fannst óhjákvæmilegt að
setja hann í járn. En þau höfðum
við þvi miður engin.
Nóttin var köld og margir sváfu
illa á beddunum og undir hermanna-
voðunum, sem alls ekki voru neinar
værðarvoðir. Um morguninn var
DrEB farinn að dasast. Tjaldnautur
hans sagði, að hann hefði ólmast
og ragnað alla nóttina.
Svo að maður ljúki sögunni um
DrEB, skal þess getið, að það var
hann, sem sendi um kvöldið lyga-
fregnina til Khafnar um að allt væri
komið á kaf í snjó á Þingvöllum. —
Kvöldið, sem „Hellig Oiav“ fór frá
Reykjavík eftir hátíðina, vorum við
ýmsir islenzkir blaðamenn þar um
borð til að kveðja skandinavisku
kollegana. Þar var DrEB og virtist
mjög ánægður með sjálfan sig eins
og fyrr. Ber þá að Lauritz Ritzau
fréttastofustjóra. Hann víkur sér að
DrEB og segir: „Vitið þér hvað ég
ætla að segja ritstjóranum yðar, þeg-
ar við komum heim?“ Nú hækkaði
brúnin á DrEB, því auðsjáanlega
hélt hann að þetta yrðu einhver
komplíment. En Ritzau segir og glott-
ir neyðarlega: „Ég ætla að segja hon-
um, að hann megi aldrei senda yður
lengra en til — Hellerup!" — Þetta
finnst mér eitt versta kjaftshögg,
sem ég hef nokkurn tíma vitað blaða-
mann fá. En DrEB var vel að því
kominn.
Meira í næsta blaöi.
☆
Peningamont
Arnaud Clerc, gimsteinakaupmað-
ur í Paris, hefur marga skrítna við-
skiptavini. Verzlun hans er heims-
fræg, og þegar auðkýfingar, sem
ekki vita hvað þeir eiga að gera við
peningana sína, verða að fá aðstoð
til þess, snúa þeir sér til hans. Ný-
lega kom til hans sendimaður írá
arabiska sheiknum Abdullah al Za-
wir og pantaði hjá honum demants-
umgerð um falskar tennur. Zawir
langaði til eignast dýrustu gerfitenn-
ur í heimi. Clerc kvað engin vand-
kvæði vera á því. Tannsmiður í Ye-
men var látinn smiða tennurnar og
Clerc tók að sér að setja dementana
í þær. En honum þótti vissara að
láta greiða andvirðið fyrirfram, en
það var 2000 sterlingspund á hverja
tönn. Clerc er nefnilega orðinn var-
kár gagnvart austurlandahöfðingjum
síðan Farúk egypzki pantaði einu
sinni hjá honum dýrasta og minnsta
úr veraldar og neitaði svo að borga
það.
Skiptavinir Clercs eru einkum fólk,
sem er í vandræðum með að koma
peningum sinum í lóg. Amerískur
milljónamæringur kom til hans fyrir
skömmu og lét hann smíða stafina
í nafnið sitt úr gulli og platínu, tals-
vert stóra stafi, og i tveimur eintök-
um, því að nafnið átti að standa á
báðum hliðum bezta bilsins hans.
Hver stafur kostaði 2500 pund. Frú
ein frá Suður-Ameriku pantaði tvö
Y, sem átti að festa á skóhælana
hennar. Þau voru i platínu-umgerð og
kostaðu 270 pund hvort. Olíukóng-
arnir arabísku eru þó beztu skipta-
vinir Clercs. Fyrir tveimur árum
pantaði Bin-Jasin al Thani gullúr
handa öllum konunum sínum, — en
þær voru 56, — en varð að panta við-
bót nokkru síðar, því að þá voru
konurnar orðnar 86. Tvennskonar
gerð var á úrunum, gullkassinn var
þykkari á þeim, sem úrvalskonurnar
áttu að fá.
Clerc seldi frönskum manni fjögra
þumlunga langan sjálfblekung úr
platínu, alsettan demöntum. Og frú
ein frá Suður-Ameríku keypti hjá
honum ofurlitið úr, greypt í 6 karata
demant. Úrið var svo lítið, að ekki
var hægt að sjá vísirana á því nema
í stækkunargleri.
8
Fálkinn, 24. tbl. 1960