Fálkinn - 20.07.1960, Blaðsíða 5

sótt. Ég fékk leyfi til að fara ofan í
Miðbæ, en þó með því skilyrði, að
ég hefði trefil bundinn um eyrun.
Já, hann gat verið strangur hann
Thoroddsen læknir, skal ég segja þér.
Nú jæja, ég fer ofan í bæ til að skoða
aðkomufólkið, en þegar ég nálgaðist
það greip það einhver óstjórnleg
hræðsla. f þá daga voru útlendingar
hræddir við holdsveiki, sem þeir
héldu að væri landlæg hér. Til þess
að forðast smitun köstuðu þeir smá-
peningum eins langt frá sér og þeir
gátu, þeir vissu sem var, að ég mundi
elta þá. Við höfum nfl. alltaf verið
ginkeyptir fyrir valútunni, fslending-
ar. Um kvöldið, er ég kom heim,
var ég með alla vasa fulla af þýzkri
smámynt. Því miður var þetta síðasta
skemmtiskipið, sem kom hingað um-
rætt sumar.
— Og næsta sumar hefur hettu-
sóttin verið bötnuð?
— Já, vitanlega. En ég átti trefil
og hann gerði sitt gagn.
— Margt hefur nú verið braskað.
— O, jæja. En nú skal ég segja
þér sögu af þvi, þegar Hans Hátign
Friðrik áttundi gaf mér túkallinn.
— Það verður fróðlegt að heyra.
— Eins og þú veizt kom blessaður
öðlingurinn til fslands 1907. Þá var
ég sex ára. Einn bjartan og fagran
sólskinsdag kom Hátignin upp Geirs-
brekkuna í fylgd með Hallgrimi
heitnum Sveinssyni biskupi. Leik-
bræður mínir, sem flestir voru
nokkru eldri en ég, nörruðu mig til
að fara í veg fyrir höfðingjana og
segja við Hátignina: „Er denne mand
konge?" Ég var svo leiðitamur, að
ég fór að ráðum piltanna. Ég held,
að þeir hafi gert ráð fyrir að ég yrði
að minnsta kosti skammaður, ef ekki
flengdur. En það varð nú eitthvað
annað, maður. Blessaður kongurinn
tók mér brosandi, fór ofan i vasa
sinn, tók upp skínandi túkall og gaf
mér.
— Og þú átt líkiega peninginn enn?
— Nei, vinur minn. Það var hlaup-
ið með valútuna eins og fætur tog-
uðu niður í Aðalstræti; þar rak okk-
ar ágæta leikkona Gunnþórunn Hall-
dórsdóttir þá sælgætisverzlun — og
keypt gott fyrir konungsins fé. En
sagan er ekki alveg búin. Þegar bless-
uð Hátignin var horfin heim til ætt-
jarðar sinnar, þá datt okkur í hug að
reyna „trickið" á innbornum mönn-
um...
— Og hvernig gekk það?
— Alveg devillega, maður. Þá
komu óbotnandi skammir og að lok-
um hótaði skapillur Austurbæingur,
sem var eitthvað að draga sig eftir
stelpu í landhelgi okkar Vesturbæ-
inga, að kæra okkur fyrir Valda pól,
og þá hættum við öllum frekari fjár-
öflunartilraunum.
— Hann hefur gert ykkur slæman
grikk, þessi Austurbæingur.
— Hætt er nú við. En við náðum
okkur niðri á honum. Þegar fór að
skyggja veittum við honum eftirför,
og sáum að svermeríið hans bjó í
litlu húsi við Nýlendugötuna. Biðill-
inn kallaði á ástmeyna sína með því
að flauta lag-stubb fyrir utan hjá
henni, og þá kom diggan út. Við lærð-
um stubbinn og flautuðum hann fyrir
utan glugga telpunnar i tíma og ó-
tíma. 1 fyrstu var stelpugreyið á sí-
felldum þönum að hlaupa út og inn,
en varð svo þreytt á blekkingunni og
hætti jafnvel að gegna hljóðmerkjum
hins elskandi trúbadúrs, og heila
klabbið fór i hundana.
— Þetta er nú allt gott og blessað,
en eiginlega ætlaði ég fyrst og fremst
að rabba við þig um leiklistina.
— Ekki núna, elsku vinur, — ein-
hvern tíma seinna. Það á ekki við að
tala um leiklist í glaðasólskini um
hásumarið, þó að nú sé leikið um allt
land nema í Reykjavík og Kópavogi.
Það verður að bíða betri tima, Tobbi
minn. Tobías.
Rabbað við lesandann
Fálkinn þakkar vinsamlegar mót-
tökur fyrsta blaðsins í nýja forminu.
Margir hafa hringt til okkar og flest-
ir til að láta ánægju í ljós yfir breyt-
ingunni. Þó ekki allir. Sumum finnst
letrið of þétt og smátt, og getur blað-
ið fallist á, að þeir hafi nokkuð til
síns máls, en væntir þess að flestir
venjist þéttara letri en var á gamla
Fálkanum.
Eitt vill ritstjórn blaðsins afsaka,
eigi aðeins við lesendurna, heldur sér-
staklega við höfund ljósmyndarinnar
á forsíðu síðasta blaðs, prentmynda-
gerðina og prentara kápunnar. Mynd-
in af Seljalandsfossi varð ekki nema
svipur hjá sjón, þrátt fyrir ágætt
verk allra þessar þriggja aðilja. Það
er pappírnum að kenna, að árangur-
inn varð ekki betri en raun ber vitni.
Væntir blaðið þess, að geta fengið
betri pappír i kápuna áður en fleiri
góðar litmyndir verða birtar á for-
síðunni.
Einstaka lesandi hefur látið í ljós
óánægju yfir breytingunni. Við von-
um, að sú óánægja hverfi von bráð-
ar, en viljum benda á, að allt það
efni gamla Fálkans, sem vinsælast
var, er og verður framvegis í blað-
inu, svo sem litla sagan, mynda-
grein um útlent efni, framhaldssgan
o. s. frv. — Okkur hafa borizt kvart-
anir yfir að krossgátan í síðasta
blaði sé of lítil um sig og skýring-
arnar þessvegna ógreinilegar. Þetta
er á rökum byggt, og verður gátan
þessvegna stærri framvegis.
Sendið okkur línu, ef þið viljið gefa
blaðinu góð ráð og bendingar. Það
er vel þegið. Fálkinn mun reyna að
gera sitt Itrasta til þess að fullnægja
öllum sanngjörnum kröfum af hálfu
lesendanna.
Ritstjórinn.
RITSAFN
'Juc/i Itontlun
ÍSAFOLD
Fálkinn, 24. tbl. 1960
5