Fálkinn - 20.07.1960, Blaðsíða 13

birgðirnar voru orðnar smáar; og
ég sagði við einhvern þeirra að þetta
væru vandræði, því að enginn lækn-
ir gæti starfað meðalalaus, hversu
góður sem hann væri. Birgðirnar
voru á þrotum og þá hélt ég að ég
mundi losna. En ónei, það var nú
eitthvað annað; þeir sögðust ætla
að senda mann ríðandi á múlasna
norður yfir fjall og heiðina, sem
þeir kalla Tell, til næsta bæjar, til
að sækja nýjar meðalabirgðir, þetta
væri ekki nema þriggja til fjögurra
daga leið, og til þess að vera vissir
um að ég fengi réttu lyfin, leystu
þeir miðana af glösunum mínum
upp með volgu vatni, því að ekki
trúðu þeir mér fyrir að skrifa pönt-
unina sjálfur. Þá datt mér í hug
að festa merarseðil við föt sendi-
mannsins eða við beizlið á múlasn-
anum hans. En vandinn var sá, að
festa miðann þannig, að lyfsalin sæi
hann, en Arabarnir ekki, og ég gafst
upp við það. Hvað átti ég að gera?
Eftir rúma viku mundi Arabasendi-
boðinn koma aftur með kynstur af
kíníni, verk- og vindeyðandi drop-
um, laxerolíu og epsom-salti, og svo
heila vætt að döðlum; og þá var ég
kyrrsettur áfram. Þeir höfðu ekki
vörð um mig, en þeir tóku riffil-
inn minn, og ef ég fór eitthvað út
að ganga, sá ég aldrei nokkurn
fjallstind svo að ekki væri þar
Arabi, eins og hvítur díll á berg-
inu. Einu sinni þegar ég gekk ofur-
lítið lengra en venjulega, fór einn
hvíti díllinn að hreyfast, og ég sá
að ómögulegt mundi verða að kom-
ast burt þá leiðina. Þarna var yndis-
legt loftslag, og þó undarlegt megi
virðast, var útsýnið yfir eyðimörk-
ina undrafagurt þegar maður horfði
yfir hana af háum stað .... undra-
verð blámóða og kvöldroði um sól-
arlagið .... En svo varð ég leiður
á kuklinu og hugsaði eingöngu um
að gefa Aröbunum verk- og vind-
eyðandi dropa og kínín, eins og mér
fannst þeir hafa mesta þörf yrir;
en þeir vildu alls ekki þessa
skammta eina, heldur heimtuðu
galdra með, svo að ég varð að gegna
þeim þangað til ég var orðinn veik-
ur af öllu kuklinu.“
„Kuklinu?11 sagði Tarbut. „Hvers
konar galdrar voru þetta?“
„Æ, svona smá-sjónhverfingar
eins og þetta,“ sagði Jorkens. „Þú
sérð að ég tek litlu skeiðina þarna
úr saltkarinu, og stingur henni fyrst
í þennan lófann og svo í hinn lóf-
ann.“
„Já, ég sé það,“ sagði Terbut.
„Og geturðu nú sagt mér í hvorri
hendinni saltskeiðin er?“ spurði
Jorkens.
„Auðvitað í þessari,“ sagði Ter-
but og benti á aðra höndina.
„Nei,“ sagði Jorkens og opnaði
lófann, og Terbut góndi á hann
steinhissa.
„Og heldur ekki í hinum lófan-
um,“ sagði Jorkens og rétti fram
höndina.
„Hvernig í fjáranum fórstu að
þessu?“ sagði Terbut.
„Það eru bara galdrar,11 sagði Jor-
kens. „Ég tók ekki skeiðina, þegar
ég sagðist gera það. Þá hafði ég
stungið henni undir diskinn minn.
Þarna er hún. En þú fórst ekki að
hugsa um þetta fyrr en nokkrum
sekúndum of seint. Og Arabarnir
ekki heldur. Það gerir enginn.
Galdrar eru auðveldir. En ég galdr-
aði svo lengi, að það fór í taug-
arnar á mér. Og ég var alltaf að
hugsa um hvernig ég gæti komið
orðsendingu til Evrópu um að ég
væri fangi í Móhaggafjöllum, og
biðja um að senda flokk manna
til að bjarga mér. Ég var þarna
í mínum tjöldum og Arabarnir í
sínum. Þegar þeir þurftu læknis við
komu þeir til mín, eins og fólkið
í London fer í Harley Street. Þarna
var ekki viðlit að reyna að reyna
að strjúka að deginum til, vegna
mannanna, sem sátu á hverjum
tindi. En á kvöldin komu þeir nið-
ur á brekkubrúnirnar kringum mig,
og þar sá ég oft glóra í eldinn í
vindlingunum þeirra. Svo að ég
varð að hugsa mikið um hvernig
ég ætti að koma boðum til Evrópu,
eins og ég sagði þér. Það voru
Frakkar, sem réðu þessum lands-
hluta. En hvernig gat ég látið þá
vita af mér? Ég var að glíma við
þetta í hálfan mánuð, skal ég segja
þér. Ég hugsaði um það í hitanum
á daginn, þegar eyðimörkin blán-
aði í fjarlægð, ég hugsaði um það
á kvöldin þegar hnígandi sól roð-
aði himininn, ég hugsaði um það
þegar ég sat við varðeldinn á kvöld-
in með Aröbunum mínum og við
átum „kuskus“, ég hugsaði um það
eftir að varðeldurinn var orðinn
að ösku og hvergi sást ljós nema
frá stjörnunum. En allar þessar
hugsanir voru gagnslausar. Einu
sinni spurði ég Pelcassim, aðalmann-
inn minn, hvort hann héldi að ég
mundi nokkurn tíma sjá Evrópu aft-
ur; en það eina sem hann svaraði
var þetta: Guð ræður því. Ég minnt-
ist ekki frekar á málið við fylgdar-
menn mína eftir þetta, en hugsaði
einn en árangurslaust. Og svo var
það eitt kvöldið, skömmu fyrir sól-
arlag, að ég sat fyrir utan tjaldið
mitt til að hvíla mig, því að ég
var orðinn þreyttur á öllum heila-
brotunum, að ég heyrði vængjaþyt
og ýms hljóð og leit upp, og sá
kringum tylft af fuglum fljúga í
norður. Þetta var svo sem ekki
merkilegt, en þarna kom hugmynd-
in, sem mig hafði vantað Þessir
fuglar voru að fara til Evrópu; og
Þessi nýstárlegi leiðavísir er í Springe
arn Deister í Vestur-Þýzl-calandi. ■—
Staurinn hallast, en er studdur af
mannsmynd úr járni. Þann dag, sem
Austur- og Vestur-Þýskaland samein-
ast, á vegvísirinn að rísa til fulls.
nú fór ég að hugsa um, hvernig
ég gæti komið boðum með þeim.
Og þegar ég fór að hugsa um þetta
á annað borð, varð ég ekki lengi
að komast að niðurstöðu. Ég veit
ekki hvaða fuglar það voru, sem
ég sá fljúga norður, en sá brátt
fram á, að það væru svölurnar, sem
ég þyrfti að ná sambandi við. Stork-
ar flugu þarna um líka, en ég vissi
hvert þeir fóru að jafnaði, og það
var Frakkland, sem ég þyrfti að
ná til. Ég var í franskri Afríku,
skilurðu, að ég vissi að Frakkar
mundu aldrei líða neinum að halda
Evrópumanni sem fanga, ef þeir
vissu um málið. Svo að ég valdi
svölurnar. Ég hugsaði um þetta alla
nóttina. Vorið var komið yfir fjöll-
in, en svölurnar voru ekki farnar.
Ekki svo að skilja, að við sæjum
þær oft, en ég vissi að mikið var
af þeim fyrir handan fjöllin, þar
sem fólk bjó í þorpum. Þar flugu
þær kringum bænhúsin og yfir flötu
kofaþökin, og hægt að ná til þeirra.
Mér tókst ekki að komast í meðala-
þrot, því að Arabarnir leyfðu mér
það ekki; en ég komst í galdraþrot,
og helmingurinn af lækningum mín-
um voru galdrar. Þess vegna fór ég
daginn eftir í næstu Arabatjaldbúð-
irnar — lág tjöld úr úlfaldahári —
og hundarnir komu geltandi á móti
mér; og einn Arabinn kom út og
reiddi stein á loft til að þagga nið-
ur í hundunum, og spurði mig hæv-
ersklega hvort hann gæti orðið mér
að einhverju liði. Ég sagði honum
að nú væru mér farnir að förlast
galdrarnir, því að mig vantaði ýms
Niðurl. á bls. 32.
Fáikinn, 2A. tbl. 1960
13