Fálkinn - 20.07.1960, Blaðsíða 15

☆ ☆☆☆ LITLA SAGAN ☆☆☆☆
Hatturinn morðingjans
Skammt jrá
líkinu lá
hattur...
SUNNUDAGShelgin í smábænum
Edgewood skammt frá New York
truflaðist illilega. Einn kirkju-
gesturinn kom með öndina i hálsin-
um til hreppstjórans og sagðist hafa
fundið lík við veginn.
Rannsóknastöð Pinkertons í New
York var gert aðvart og George
Bangs var falið að rannsaka málið.
Dauði maðurinn var I nærfötunum
einum og enginn kannaðist við hann.
Fangamarkið „A. B.“ var saumað í
skyrtuna, og skammt frá líkinu lá
hattur. Bangs birti lýsingu á líkinu
í blöðunum og brátt gaf sig fram
maður, sem þekkti líkið. Það var lík
þýzks listamanns, sem hét Adolf Bo-
hner og hafði komið til Ameríku fyr-
ir nokkrum mánuðum.
1 herbergi Adolfs Bohners í New
York var minnisbók og þar stóð mik-
ilsverð upplýsing. Það var það sið-
asta, sem skrifað hafði verið í bók-
ina, og hljóðaði þannig:
,,Á morgun fer ég til Edgewood.
Að hitta August Franssen, sem á að
borga skuld sina.“
Þessi Franssen ætti þá að vera
meðal þeirra síðustu, sem heíðu séð
Bohner lifandi.
Það kom á daginn, að Franssen var
þýzkur líka. Hann var skósmiður.
Heima I Strassbourg höfðu þeir báð-
ir verið að draga sig eftir sömu stúlk-
unni, og Bohner hafði haft betur. En
þrátt fyrir þetta höfðu þeir orðið
kunningjar, er báðir voru komnir til
framandi lands. Bohner hafði komizt
vel af, en Franssen oft orðið að fá
lánaða peninga hjá honum.
Skiljanlega féll sterkur grunur á
Franssen, en engar sannanir voru
fyrir sekt hans. Þýzkum njósnara
hjá Pinkerton var falið að skyggja
Franssen. Hann hét Mendelssohn.
Hann kunni skósmíði og kom það
honum að liði. Nú lézt hann vera
þýzkur skóarasveinn. Hann komst á
snoðir um að Franssen sæti lengstum
á krá einni í Forsyth Street.
Mendelssohn fór að venja komur
sínar á þennan stað og von bráðar
kynntust þeir. Franssen vann í skó-
gerð einni og tókst Mendelssohn að
fá atvinnu þar líka. Og innan skamms
voru þeir orðnir mestu mátar.
Eitt kvöldið, er þeir sátu saman í
kránni, kom annar kunningi Frans-
sens að borðinu til þeirra og spurði:
— Hvað hefurðu gert við hattinn,
sem ég seldi þér?
— Ég hafði skipti á honum og hatt-
inum, sem ég nota núna, svaraði
Franssen. — Eg kann betur við þenn-
an.
Nú lifnaði yfir Mendelssohn. Und-
ir eins og hann sá sér færi, flýtti
hann sér til Bangs hjá Pinkerton og
náði í hattinn, sem fundizt hafði hjá
líkinu. Hann setti hann upp og skildi
sinn hatt eftir. 1 næsta skipti, sem
hann kom í krána, hitti hann þenn-
an kunningja Franssens þar. Er þeir
höfðu drukkið saman nokkrar kollur
af bjór, sagði maðurinn:
— Ég sé, að það eruð þér,, sem
hafið haft hattakaup við Franssen.
Fyrrverandi eigandi hattsins skoð-
aði hann í krók og kring og sagðist
geta þekkt þennan hatt hvar sem
væri.
Nú fór netið að herðast að Frans-
sen, sem ekki grunaði Mendelssohn
vin sinn um græzku. En hann trúði
Mendelssohn fyrir því, að hann væri
að hugsa um að reyna að komast
eitthvað vestur í land sér til heilsu-
bótar. Gallinn var bara sá, að hann
vantaði péninga. Ekki mundi Mend-
elssohn geta lánað honum nokkra
dollara? Mendelssohn dró við sig
svarið, en bauðst loks til að lána
honum fimm dollara, ef hann fengi
pant fyrir þeim.
Mendelssohn tók við pantinum —
og handtók Franssen fyrir morðið.
Panturinn, sem Franssen fékk, var
nefnilega — fötin af myrta mannin-
um, Bohner!
★
SKRÍTL Ult
Maður, sem gekk á götu í Bergen
um miðja nótt, rakst á fullan mann
er svaf á gangstéttinni. Hann vakti
hann, fékk upp úr honum hvar hann
ætti heima og fylgdi honum heim,
eins og miskunnsamur Samverji.
— Þakka þér fyrir, sagði sá fulli.
— Þetta skal ég borga þér. Hvað
heitirðu annars?
— Ég heiti Páll, sagði maðurinn
og fór. Þegar hann var kominn
nokkurn spöl, heyrði hann kallað
á eftir sér: — Heyrðu, Páll! Hvern-
ig v-var þetta — fékkstu nokkurn-
tíma svar við þessu bréf, sem þú
skrifaðir Korintumönnum?
★
Nýr prestur var kominn í sveitina
og Malla gamla á Sámsstöðum hafði
farið í kirkju til hans. Þegar hún
kom heim, var hún spurð hvernig
hefði verið að heyra til nýja prests-
ins.
— Það var ágætt, hreinasta af-
bragð, svaraði kerling, — þetta rann
úr honum eins og mjólk og hunang,
og svo brúkaði hann ekki pappír.
Falkinn} 24. thl. 1960
15