Fálkinn - 20.07.1960, Blaðsíða 22

*** BLAÐ ÆSKUNNAR * rj* *
Drengurinn og norðanvindurinn
EINU SINNI var gömul kona, sem
átti sér son. En af því að hún
var gömul og lasburða, þá átti
drengurinn að sækja fyrir hana mél
út á grautarpottinn út í skemmuna.
En þegar hann var að læsa skemmu-
dyrunum, þá kom Norðanvindurinn
fjúkandi, hrifsaði af honum mélið
og þaut út í loftið með það. Dreng-
urinn fór aftur inn í skemmuna eftir
méli, en það fór á sömu leið. Þegar
hann kom út úr dyrunum, þá hrifs-
aði Norðanvindurinn það af honum,
og svona fór það líka í þriðja sinnið.
Þá varð drengurinn reiður og hugs-
aði með sér, að það væri illa gert af
Norðanvindinum að fara svona að,
hann mætti sjálfur til að fara og
leita Norðanvindinn uppi og heimta
mélið af honum.
Nú lagði drengurinn af stað; en
það varð að fara yfir langa og erf-
iða leið. Hann gekk lengi lengi, þang-
að til loksins hann komst þangað,
sem Norðanvindurinn átti heima. —
„Góðan dag,“ sagði drengurinn, „og
þökk fyrir síðast."
„Góðan dag,“ sagði Norðanvindur-
inn — hann var heldur digurrómað-
ur, — „og þakka þér sjálfum miklu
fremur. Hvað ert þú að erinda?" -—
„0,“ sagði drengurinn, „ég ætlaði að
vita, hvort þú vildir ekki gera svo
vel að láta mig fá mélið aftur, sem
þú tókst frá mér á skemmuþröskuld-
inum. Við eigum ekki mikið til, og
þegar þú ferð svona að og tekur frá
okkur það lítið, sem til er, þá verður
úr því sultarlíf."
„Eg á ekkert mél,“ sagði Norðan-
vindurinn. „En fyrst þér liggur á því,
þá skaltu fá dúk, sem útvegar þér
allt, sem þú þarft til matar; þú þarft
ekki annað en segja: „Dúkur, breiddu
þig á borðið, með alls konar krásir."
Þetta var drengurinn ánægður með.
En af því að svo langt var heim, þá
gisti hann á leiðinni í gistihúsi. Þeg-
ar kvöldmatartíminn var kominn,
þá tók hann dúkinn upp og sagði:
„Dúkur, breiddu þig á borðið með alls
konar krásir." Undir eins og hann
hafði sleppt orðinu, þá gerði dúkur-
inn sem fyrir hann var lagt. Það
voru dýrustu krásir á borði og öllum
fannst mjög um ágæti dúksins, en
einkum fékk veitingakonan ágirnd
á honum. „Sá þarf ekki að hafa mik-
ið fyrir að baka, brasa og steikja,
sem á þessa gersemi," hugsaði hún.
Og þegar allir voru sofnaðir um nótt-
ina, þá fór hún á fætur, tók dúk
drengsins og lét annan venjulegan
dúk í staðinn.
Um morguninn vaknaði drengur-
inn, klæddi sig, tók dúkinn og hélt
leiðar sinnar. Þegar hann kom heim,
tók hann dúkinn upp og sagði:
„Norðanvindurinn er allra vænzti
karl, því hann gaf mér þennan dúk,
og þegar ég bara segi: Dúkur, breiddu
þig á borðið með alls konar krásir,
þá fæ ég allan þann mat, sem ég get
óskað mér.“
„Já, það er gott,“ sagði móðir hans,
„en ég trúi því nú samt ekki fyrr en
ég sé það með eigin augum.“
Drengurinn flýtti sér að breiða
hann út og sagði: „Dúkur, breiddu
þig á borðið með alls konar krásir,"
en það kom ekki nokkur hlutur á
hann, ekki einu sinni smá brauðbiti.
„Það verður ekki um annað að
gera en að ég fari aftur á stað að
finna Norðanvindinn," sagði dreng-
urinn og lagði á stað aftur. Daginn
eftir kom hann þangað, sem Norðan-
vindurinn bjó og heilsaði honum.
„Komdu nú sæll,“ sagði Norðan-
vindurinn. „Hvað er þér á höndum?"
„Ég vil fá borgun fyrir mélið,“
sagði drengurinn, „því dúkurinn var
ónýtur."
„Ég á ekkert mél,“ sagði Norðan-
vindurinn, „en hér er geithafur, sem
teður gullpeningum ef þú segir: „Haf-
ur minn, gerðu mér gullpeninga!“
Það leizt drengnum vel á og fór
með hafurinn. Um kvöldið kom hann
að veitingahúsinu og gisti þar. En áð-
ur en hann bað um greiða, þá vildi
hann reyna hafurinn, hvort það væri
satt, sem Norðanvindurinn hefði
sagt. Og það var alveg satt, hafurinn
tað tómum gullpeningum. Veitinga-
manninum þótti þetta vera góður
hafur og þegar drengurinn var sofn-
aður um kvöldið, þá skipti hann
hafinum fyrir venjulegan hafur. Þeg-
ar drengurinn kom heim til sín dag-
inn eftir þá sagði hann við móður
sína: „Norðanvindurinn er nú samt
ágætis karl. Hann lét mig fá hafur,
sem teður eintómum gullpeningum ef
ég segi: Hafur, gerðu mér gullpen-
inga.“
„Ég er viss um, að þetta er eintómt
bull, ég trúi því ekki fyrr en ég sé
það sjálf.“
„Hafur minn, gerðu mér gullpen-
inga,“ sagði drengurinn. En þegar
hafurinn tað, voru það engir gullpen-
ingar. Drengurinn fór aftur til Norð-
anvindsins og sagði, að hafurinn væri
líka ónýtur.
„Jæja, þá á ég ekkert til að gefa
þér nema stafinn þann ama, sem
T'öSra bratfö
I. Taktu ferhyrnt pappírsblað,
10 x 10 cm. Settu einseyring á mitt
blaðið og teiknaðu strik kringum
hann. Klipptu svo hring úr, þannig að
gatiö verði nákvœmlega jafnstórt
einseyringnum. Taktu tvíeyring. Hann
er vitanlega of stór til að komast
gegn um gatið. En samt er hægt að
koma honum í gegn án þess að rífa
út úr þvi. Svona:
II. Brjóttu blaðið svo að brotið
verði í miðju gatinu. Legg svo tví-
eyringinn inn í brotið.
III. Taktu í hornin A og B og
beygðu þau varlega upp. Þá kemst
tvieyringurinn í gegn. — Þið sjáið
sjálfsagt hvers vegna!
★
Umbreyting 8-tölunnar.
Skrifaðu töluna 8 svona, og þá get■
urðu búið til úr henni fil.
stendur úti í horninu," sagði Norð-
anvindurinn. „En hann hefur þá nátt-
úru, að þegar þú segir: „Stafur minn,
berðu nú,“ þá ber hann þangað til
þú segir: „Vertu nú kyrr, stafur
minn.“
Drengurinn hélt nú af stað heim-
leiðis og gisti í sama veitingahúsinu.
En nú var hann farinn að skilja,
hvernig í öllu lá, svo hann lagði sig
undir eins að sofa á bekknum þar í
stofunni og hraut eins og hann væri
steinsofandi.
Þegar veitingamaðurinn sá stafinn,
sem drengurinn hafði komið með,
þóttist hann vita, að þetta væri líka
einhver undragripur, sem fengur væri
22
Fálkinn, 24. tbl. 1960