Fálkinn - 20.07.1960, Blaðsíða 28

Illlllllll FRAMHALDSSAGA ............
BHÚÐUHLEITIN
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiii 10 ■uiiiiiii
— Ég hef ekki talað mikið við þig
um Frank, en þú veizt eflaust hvem-
ig okkur er innanbrjósts. Okkur þótti
svo vænt um hann.
— Ég hef ekki talað mikið við þig
um Frank, en þú veizt eflaust, hvern-
ig okkur er innanbrjósts. Okkur þótti
svo vænt um hann.
— Ég veit, að þið voruð honum ein-
staklega góð meðan hann var hérna,
sagði Kata.
— Þetta er afar einkennilegt mál,
Kata.
— Já, sagði Kata lágt.
— Rodney hefur sent flugvél til
þess að kanna allt svæðið, og Adrian
hefur gert hverja leitina eftir aðra.
Manni finnst þetta ótrúlegt, en hann
er gersamlega horfinn.
Kata herti upp hugann og spurði
berum orðum:
— Voru Frank og Adrian góðir
vinir héma?
Freda hleypti brúnum. Hún var
forviða.
— Vitanlega. Þeir voru beztu vinir.
Hversvegna spyrðu svona, Kata?
— Ég veit ekki, svaraði Kata um
hæl. — Ég veit ekki hversvegna ég
spurði ....
Adrian kom og sótti hana nokkr-
um mínútum fyrir klukkan 5. Hann
var í opnum Jagúarbíl.
Það var ekki eins heitt í veðrinu
og áður, vegna þess að farið var
að líða á daginn. Kvöldin voru yfir-
leitt yndisleg í þessu sólbakaða landi.
Þau óku fram hjá golfvellinum, gegn-
um fallegan garð, eftir löngum trjá-
göngum og námu staðar við lágt
nýtízku fjölbýlishús. Ibúðin var af-
bragð, tvö herbergi, bað klefi og eld-
hús. Linda Henshaw, sem átti heima
þarna, var hin alúðlegasta. Hún bauð
þeim sérrí og þau sátu þarna um
stund.
— Við skulum skreppa út i eyði-
mörkina, sagði Adrian, þegar þau
þau voru sezt í bílinn aftur. — Við
höfum ýmislegt að tala saman um —
er það ekki, Kata?
— Jú, það höfum við, svaraði Kata
og fann að geigur fór um hana. Hún
hafði beðið þessarar stundar, en nú
var hún hrædd. Þessa stundina voru
þau vinir, en ef þau töluðu afdráttar-
laust saman, gat svo farið, að vin-
áttan færi út um þúfur, og hvemig
áttu þau þá að geta umgengizt —
og það var óhjákvæmilegt að þau
hittust oft þarna í Bangoola. Það
var þannig bær.
En hún var komin til Ástralíu til
að heyra hvað hann hefði að segja.
Þau óku út úr bænum, og hann hægði
á bílnum þegar þau voru komin fram
hjá yztu húsunum. í vestri sá til
lágra ása, að baki þeim var sólin
að ganga til viðar — sólargeislarnir
endurvörpuðust frá rauðri moldinni
og litbrigðin voru undursamleg.
— Hversvegna komstu hingað,
Kata? Hvað heldur þú að þú getir
gert, sem ég hefi ekki gert? Eða
treystir þú mér ekki? sagði hann
að lokum.
Hún leit undan.
— Það var tilviljun, að ég fékk
þessa stöðu, sagði hún, — ég mun
hafa sagt þér það áður. En ég skal
játa, að ég hélt að ég mundi kannske
komast að einhverju, ef ég kæmi
hingað. En nú finnst mér ég alls-
staðar rekast á vegg. Frank er horf-
inn — það hefur sjálfsagt átt fyrir
honum að liggja. Þeim finnst það
leitt, en svo er ekki meira um það.
Hún sneri sér að honum þannig, að
hann sá beint á andlit henni: —
Finnst þér eins og hinum, Adrian?
Hún sá, að hann brá litum. — Hver
sem er, getur sagt þér að ég hef
gert allt, sem í mínu valdi stóð.
— Já, ég veit, að þú hefur gert
allt sem þú hefur getað. Þú hefur
leitað og leitað. En hvernig atvikað-
ist þetta? Hvernig gat það komið
fyrir? Þið voruð tveir einir í flug-
vélinni.
Hann starði á veginn framundan.
— Ég hélt að þú vissir það. Annar
hreyfillinn bilaði og ég varð að nauð-
lenda. Og svo fórum við hvor í sína
áttina til að leita uppi hjálp.
Hún sagði með öndina í hálsinum:
— Það er mjög þægileg skýring.
Þögn. Svo sagði hann lágt:
— Hvað ertu að gefa í skyn, Kata?
Heldurðu, að ég hafi myrt hann bróð-
ur þinn?
Nú var það sagt. Undarlegt mátt-
leysi kom yfir Kötu, og hún skalf
frá hvirfli til ilja.
•— Nei, Adrian — nei, það held
ég ekki.
— Hvað heldurðu þá?
Hún vissi ekki hverju hún átti að
svara.
— Þið Frank voruð óvinir, var
ekki svo? sagði hún loksins.
— Við vorum það um tíma, sagði
hann. — En við urðum vinir aftur,
eftir að við komum hingað.
— Það segir þú, já.
Hann hleypti brúnum. — Þú trúir
mér ekki. En þú getur spurt Fredu.
Hún hló lágt. — Frú Dennison er
búin að segja mér að þið hafið verið
beztu vinir. En það er vandalítið fyr-
ir hana að segja það, ef þú hefur
beðið hana um það.
Hann glotti út í annað munnvikið.
— Þú heldur að ég hafi mikið vald
yfir Fredu.
— Já, hefurðu það ekki? sagði hún
djarflega.
Hann leit af henni í aðra átt. Út
á veginn.
— Ég veit það eiginlega ekki, sagði
hann loksins. — Það er ekki alltaf
auðvelt að vita hvað Freda hugsar
eða meinar.
-— Mér er nær að halda, að ef
nokkur veit það, þá sért það þú.
Kata gat ekki bælt niðri í sér gremj-
una.
Hann leit til hennar aftur, og nú
var brosið ekta.
— Eins og ég hef tæpt á áður,
er mér ekki grunlaust um að þú sért
afbrýðisöm, elskan mín ....
Hún kafroðnaði. — Hversvegna
ertu alltaf að segja þetta. — Það
er alls ekki satt.
— Ekki það? Hún sá að hann hló
að henni, og við það reiddist hún
enn meira. Nú hló hann upphátt —
hláturinn var glaðlegur og ertandi.
Og á næsta augnabliki hafði hann
faðmað hana að sér og þrýst henni
svo fast að sér, að, hún náði varla
andanum — eða fannst henni að hún
næði ekki andanum, vegna þess að
þetta gerðist svo fljótt? Hann hélt
henni svona lengi og horfði á hana.
Tíminn var ekki til framar. Hún
reyndi ekki að ýta honum frá sér —
hún hefði heldur ekki getað það,
sagði hún við sjálfa sig. En undir
niðri vissi hún að það var ekki á-
stæðan. Hún dróst ómótstæðilega að
honum, en þegar hún reyndi að lita
á hann, sá hún aðeins í þoku. Hann
beygði sig og varir þeirra mættust.
Henni fannst hún missa af sjálfri
sér í þessum kossi — eftir á fannst
henni hún hafa glatað sálu sinni. En
hún blygðaðist sín ekki, óskaði bara
heitt að hann héldi áfram að halda
henni svona að sér — lengi, lengi.
Hún svaraði kossi hans án þess að
hugsa, án þess að gera sér grein fyr-
ir hvað hún var að gera. Hún vissi
ekki hve lengi hún lá svona, fast upp
að honum, þangað til rödd skynsem-
innar vaknaði í henni aftur.
Hún barðist við að losa á sér hend-
urnar og ýta honum frá sér. Hún
hélt að sér létti við að hann sleppti
henni, en undir niðri var hún angur-
vær yfir því. Hún starði í blindni
á hann og hugsaði í örvæntingu: —
Ef hann hlær að mér núna, held ég
að ég drepi hann!
En það sem hann gerði að lokum
var ennþá verra. Hann bar hönd
hennar upp að vörum sér og kyssti
hana innilega.
— Fyrirgefðu mér, Kata, sagði
hann hljóðlega og hún heyrði að
samúðin skein út úr röddinni. Hún
færði sig eins langt frá honum og
hún gat, kreppti hnefann í kjöltu
sinni og reyndi að ná valdi yfir til-
finningum sínum og röddinni.
28
Fálkinn, 24. tbl. 1960