Fálkinn - 20.07.1960, Blaðsíða 17

. . . en þá fór sá gamli að kyrja klámvísu, sem var svo sóðaleg að hjúkrunarkonan flýði . . .
kunnu því illa. Þeir voru hættir að
hugsa um að ráða hann, en skipréði
hjá sér ungan pilt að vestan í stað-
inn. Hann hafði verið á fiskimanna-
skólanum, var mikill á lofti og kunni
allt um fiskirí.
Þetta gekk ekki betur en svo, að
bræðurnir komust í atvinnubótavinnu
um sumarið og urðu fegnir. Á laugar-
dögum, þegar faðir þeirra fór á
„Flóttanum" til bæjarins, urðu þeir
fegnir að taka sér hvíld fram á
skófluna og horfa á eftir honum, þar
sem hann sat við stýrið og söng
klámvísur við raust, svo að vega-
vinnumennirnir veinuðu af hlátri, en
mjóa reykhringi lagði upp frá bátn-
um.
Gamli maðurinn varð eldri. Einri
góðan veðurdag, snemma hausts,
urðu synir hans að hita upp hreyf-
ilinn og fara með karl í sjúkrahús-
ið. Hann hafði dottið i fjörunni, þeg-
ar hann ætlaði að stíga upp i létti-
bátinn og brotið lærhnútuna. Hann
bað um kamfórubakstur og um að
fá að vera í friði. En synir hans,
sem voru upplýst fólk, sáu að lærið
stokkbólgnaði og að hollast mundi
vera að koma gamla manninum sem
fyrst í sjúkrahúsið.
Gamla mannsins verður lengi
minnzt á þessu sjúkrahúsi. Ekki af
því að þetta væri svo sérstaklega
merkilegt beinbrot, heldur af því, að
það munaði litlu að sá gamli gerði
bæði lækna og hjúkrunarkonur kol-
brjáluð. 1 fyrsta lagi bölvaði hann
svo óþegið, að blóðið storknaði bæði
i læknunum og sjúklingunum í stof-
unni, í öðru lagi tók hann togþung-
an af fætinum þrem dögum eftir
að hann hafði verið settur á. Yfir-
hjúkrunarkonan sagði, að hann væri
versti heiðingi, sem hún hefði nokk-
urntíma fyrir hitt á lífsleiðinni, og
hótaði að fleygja honum út á ösku-
haug. En þá fór sá gamli að kyrja
klámvísu, sem var svo sóðaleg, að
hjúkrunarkonan flýði, og lenti í of-
boðinu niðri í lík-kjallaranum, en
hafði ætlað sér undir bert loft.
1 sex vikur skemmti hann sjúkling-
unum með visnakveðskap og með
sögum, sem hann var reiðubúinn að
sverja að væru sannar. Þeim, sem
ekki vildu trúa þeim, hótaði hann
lífláti. Bátinn sinn talaði hann lágt
um, svo að ekki heyrðu aðrir en báta-
smiðurinn frá Rana, sem lá í næsta
rúmi við hann, og hafði vit á bátum.
Þegar hann var burtskráður úr
sjúkrahúsinu, gaf hann yfirlæknin-
um svo óþyrmilegt olnbogaskot í
mjóhrygginn, að hann hraut inn í lyft-
una og var ekki verkfær það sem
eftir var dagsins. En yfirhjúkrunar-
konuna kleip hann í þjóhnappinn, og
það meira að segja úti á ganginum
framan í öllum námstúlkunum, þeim
til óblandinnar skemmtunar. Þessi
brek voru aðeins af tilhlökkuninni
til að komast út í bátinn, og enginn
sagði neitt við þeim. Sannast að
segja varð tómlegt í sjúkrahúsinu
eftir að hann var farinn.
En eftir þessa lækningu, varð
gamli maðurinn ekki samur og áður.
Hann steinhætti að róa. Það lengsta
sem hann komst í þá átt, var að
háfa smáufsa fyrir neðan bæjardyrn-
ar hjá sér, og það gerði hann á
léttibátnum. ,,Flóttann“ notaði hann
aldrei — þá sjaldan hann hitaði upp
hreyfilinn, var það aðeins til að sjá
hvort hann gengi. En hann leysti
aldrei bátinn frá baujunni.
Svo var það þetta með jafnvægis-
taugarnar. Hann tók fyrst eftir þvi
einu sinni þegar hann beygði sig til
þess að setja nýtt kolluband í létti-
bátinn. Þá fannst honum sjórinn og
f jaran koma beint i nefið á sér. Hann
leit fljótt í kringum sig, en af því
að enginn sá hann, komst hann hjá
því að ljúga, að hann hefði runnið
á þaranum í fjörunni.
Honum tókst að halda þessu leyndu
lengi, en loks var það ekki hægt.
Eitt sumarið þegar hann var að koma
úr berjamó og var kominn niður á
veginn, datt hann kylliflatur og ætl-
að varla að komast á fætur aftur.
Og þarna sást til vegarins frá þrem-
ur bæjum, og fólk kom hlaupandi
úr þremur áttum til að hjálpa hon-
um. En þegar það kom að, var hann
loks kominn á fætur og bandaði
til fólksins með stafnum. Það var
ekki hægt að segja að hann hefði
dottið um stein, því að vegurinn var
rennsléttur þarna.
Svona fór það nú. En það kom
ekki til mála, að hann léti undan
með bátinn. Hvenær sem hægt var
tók hann stafinn sinn og staulaðist
niður í fjöru. Og það gerði hann
oftar en dóttur hans þótti gott. Nú
var hún eina dóttirin, sem eftir var
heima.
Og nú var hún alveg að bila á
taugunum. Hún hafði lesið í mynda-
blaði nýlega, að það væri einmitt
svona, sem taugarnar biluðu í fólki,
umhugsunin um að sá gamli dytti
í sjóinn.
Loks átti að reyna að banna hon-
um að fara um borð í bátinn fram-
ar. Þegar gamli maðurinn komst að
raun um að hann var einn á móti
mörgum, fór hann að reyna að bjarga
sér með ýmiskonar smálygum, til að
fá að komast niður að naustinu —
hann ætlaði bara að líta eftir hvort
það. væri lokað, eða hvort báturinn
væri forsvaranlega bundinn. En þetta
dugði ekki til lengdar, og hann varð
Niðurl. á bls. 32.
Fálkinn, 24. tbl. 1960
17