Fálkinn - 10.07.1963, Blaðsíða 12

— Þau munu sjálfsagt segja, að ég sé
ímyndunarveikur, sagði Jasper Benton.
— Auðvitað hef ég mínar hugmyndir
eins og allir aðrir. En ég get fullviss-
að yður um, að það er staðreynd —
og ekki ímyndun, — einhver er að reyna
að myrða mig á eitri.
Leynilögreglumaðurinn Frances Quar-
les kinkaði kolli. Þeir sátu í dagstofu
herra Bentons, ríkmannlega búnu her-
bergi með útsýni yfir skemmtigarðinn.
— Þér eruð ekki sérlega hraustlegur,
herra Benton.
Benton var hávaxinn maður og venju-
lega bæði rjóður og hraustlegur í and-
liti, en nú var hann fölur og tekinn.
Hann sagði með grátstaf í kverkunum:
— Mér líður heldur ekki vel. Ég
kastaði upp í nótt og einnig i morgun?
— I-Tafið þér talað við lækni?
— Hann segir, að ég verði að gæta
varúðar í mat og drykk. Hann er sami
hrossaiæknirinn og allir hinir. Ég hef
reynt að gæta mataræðis míns, en það
er síður en svo að rnér batni. Nei, það
er einhver, sem er að reyna að byrla
mér eitur. Benton hallaði sér fram í
stólnum, svo að andlit hans nam við
andlit leynilögreglumannsins og hann
hvíslaði:
— Og ég veit, hver það er. Ég veit
bara ekki hvernig hann fer að því.
Quarles fannst þetta heldur ruglings-
legt.
— Ef þér getið ekki komizt að því
hvernig það er gert, þá get ég ekki
séð ....
— Segjum sem svo, að venjulega séuð
þér fílhraustur. Svo kemur maður og
býr hjá yður í viku og allan þann tíma
eruð þér veikur, og batnar fyrst, þeg-
ar hann er farinn. Og segjum, að þetta
endurtaki sig tvisvar — þrisvar sinn-
um. Mundi ekki þykja þetta í meira
lagi undarlegt?
— Jú, áreiðanlega.
— Mér líður að vísu aldrei verulega
vel, sagði Benton og rödd hans var full
sjálfsmeðaumkunar. — En það er að-
eins, þegar viss persóna er hjá mér,
að ég fæ þessi uppköst. Það er ég bú-
inn að sjá fyrir löngu. Frændi minn,
Roger, rekur verkfræðifyrirtæki í Birm-
ingham. Hann kemur venjulega til Lon-
don einu sinni í mánuði og er hér í
viku. Og 1 hvert skipti sem Roger kem-
ur, finnst mér ég verða veikur.
— Finnst yður þér verða veikur?
— Stundum kasta ég bara upp, en
stundum kenni ég bara óþæginda. Ro-
ger er nánasti ættingi minn, og mun
þar af leiðandi erfa mest eftir mig.
En nú ætla ég að breyta erfðaskránni.
Ég ætla að gera hann arflausan. Mig
langar aðeins til að biðja yður að kom-
ast að því, hvernig þessi ungi þorpari
fer að því að eitra fyrir mig, áður en
ég geri hann arflausan.
— Hverjir fleiri fá arf eftir yður?
— Vinnufólkið mitt fær hvert um
sig nokkur hundruð pund. Skjólstæð-
ingur minn, Dóra, — hún sér um mig
og húshaldið — á að fá tvö hundruð
og sextíu pund á ári. Sömuleiðis James
bróðir minn. Hann er að vísu dauðans
letingi, en mér finnst ég ekki geta látið
hann svelta. Afganginn fær Roger.
Quarles yfirgaf Jasper Benton og
gekk á fund skjólstæðings hans, Dóru
Freelings. Hún var dóttir vinar Ben-
tons, og Quarles vissi, að hann hafði
algjörlega séð um menntun hennar og
uppeldi, síðan foreldrar hennar fórust
í flugslysi. Hún var fíngerð, stillileg
stúlka og virtist vera hagsýn og skyn-
söm. Hún reyndi að gera lítið úr grun
Bentons.
— Hann er slæmur í maga, sagði
hún, — og hann borðar allt of krvdd-
aðan mat. Dr. Rossley segir það líka,
og ég held það sé ekkert annað, sem
amar að honurn.
Quarles sagði, að Benton hefði full-
yrt, að hann hefði í lengri tíma gætt
fyllsta hófs í mataræði.
Dóra Freeling hló aðeins: — Jæja,
og sagði hann yður líka frá öllum matn-
um, sem ég fann í herberginu hans ein-
mitt á þeim tíma, er hann gætti mest
„hófs“? Nei, mig grunaði það. Þér snæð-
ið miðdegisverð með okkur í dag, — er
það ekki? Þá skuluð þér bara taka eftir
öllu því, sem hann borðar og draga
yðar eigin ályktanir. Talið svo við dr.
Rossley.
Dr. Rossley var ungur og fjörlegur
maður: — Hann borðar allt of mikið
og allt of sterkan mat, það er allt og
sumt, sagði hann með miklu sjálfsör-
yggi. — Þar við bætast meðfæddir melt-
ingarörðugleikar og að honum hættir
til að ýkja.
— Þér haldið þá að það sé ekkert
hæft í þessari eiturhugmynd hans?
Þrátt fyrir sjálfsöryggi sitt vildi lækn-
irinn ekki fullyrða neitt.
— Það eina, sem ég get sagt, er að
ég hef þrisvar sinnum komið til hans
vegna þessara velgjukasta hans. Þau
voru ekki alvarleg, og það var ekkert,
sem benti til annar.s en venjulegs maga-
sjúkdóms. En það er eitt, sem ég ætti
ef til vill að segja yður frá. Fyrir
nokkrum árum fékk Benton meinsemd
í góminn, sem olli því, að bragðlaukar
hans eru að mestu leyti óvirkir. Hann
á mjög erfitt með að greina mismun-
andi bragð og það er að einhverju leyti
þess vegna, að hann vill hafa matinn
mikið kryddaðan. Honum er einnig
gjarnt að gleypa matinn, því hann á
erfitt með að tyggja hann. Hann getur
vel hafa gleypt eitthvað óæti án þess
að finna fyrir því. Þetta er eina vit-
nesWjan, sem ég get látið yður í té.
Þó undarlegt megi virðast, var Roger
eina manneskjan á heimilinu, sem tók
hugmynd Jaspers Bentons alvarlega.
Roger var dökkhærður, laglegur mað-
ur um þrítugt.
— Það er einkennilegt, en það er
eins og Jasper frændi fái þessi köst
einungis, þegar ég er í London, sagði
hann. — Stundum finnst mér næstum
eins og hann haldi að það sé af mín-
um völdum. Hann hló dálítið tauga-
óstyrkur.
Þeir höfðu fengið sér glas fyrir mið-
degisverð og sátu nú og röbbuðu sam-
an yfir glösunum. James Benton var
mjög líkur Jasper bróður sínum, en
hann var bæði grennri og fjörlegri.
— Hvaða vitleysa, drengur minn,
sagði James. — Jasper er einfaldlega
fram úr hófi gráðugur. Það hefur hann
líka alltaf verið, jafnvel þegar hann
var lítill.
Græðgi Jaspers Bentons kom greini-
lega í ljós við miðdegisverðinn. Quarles
horfði næstum dáleiddur á hvernig þessi
magaveiki maður hámaði í sig tvöfald-
an skammt af þykkri súpu og síðan
Marylandkjúkling ásamt frönskum kar-
töflum og öðru tilheyrandi. Leynilög-
reglumaðurinn borðaði sams konar mat
og drakk sams konar vín og gestgjafi
hans. Eftir miðdegisverðinn drakk hann
glas af grænu chartreuse, af því að
Benton gerði það, og af sömu ástæðu
þáði hann ekki vindling með kaffinu.
Allir á heimilinu vissu hvers vegna
Quarles var staddur hjá þeim, og þess
vegna voru samræðurnar eftir að staðið
var upp frá borðum dálítið þvingaðar.
12 FÁLKINN