Fálkinn - 10.07.1963, Blaðsíða 23

I
*

.,Jf
!;.a-
j.
fei! líi Tp*
HrlÍÍylijiHíjji::: •% -:iy
HllÉ !!t, *
mmm

gafst upp. „Allt í lagi, hann hjálpaði
mér 1 byrjun. En ég er ekki lengur
byrjandi og vil ekki að hann sé að
reyna að halda Alexis frá mínum eigin
rekstri vegna sonar þíns!“
„Er ekki minn sonur þinn sonur
líka?“ ég var laus núna og ekki hrædd
lengur. Á vissan hátt þótti mér gott,
að hann var tortrygginn, því að það
bar hann svo langt frá sannleikanum.
„Hann er það og engan langar til að
gera honum mein. En ég er þreyttur á
að heyra, „Alexis sonur þeirrar út-
lendu.“ Hann er sonur minn og þú
kallar hann því nafni og faðir þinn
mun kalla hann því nafni líka.“
„Faðir minn veit ekkert um hinar
heimskulegu deilur þínar við son þinn.
Sonur þinn er ungur og einþykkur og
hann vildi einfaldlega heldur fara til
Skotlands. Kannski á hann kærustu
og vill ekki eyða fríinu undir nefinu
á þér.“ Ég brosti jafnvel, þegar ég
sagði þetta, brosti vegna þess að brún
hans var að lyftast og hann var ekki
eins viss í sinni sök. ,
Hann nálgaðist mig aftur og í þetta
sinn_ talaði hann þýðlegar.
„Ég þarfnast hans. Ég bað um hjálp
þína, Phaedra!“ Hann strauk andlit
mitt mjög blíðlega. Mig langaði til að
gráta yfir orðum hans, vegna þess að
af okkur tveimur var þörf mín miklu
meiri og það var enginn til að hjálpa
mér.
„Mér þykir þetta leitt, Thanos. Ég
gat ekki ... Fyrirgefðu mér.“
Hann tók mig í fang sér og kyssti
mig. Þetta var sú átakanlegasta af öll-
um okkar deilum og ég hafði mikla
löngun til að segja honum allan sann-
leikann. Svimandi og með augun full
af tárum hreyfði ég mig frá og hann
elti mig og baðst afsökunar á hrópun-
um og á því að vera svona mikill ruddi.
„Ef einhver annar talaði svona við
þig, myndi ég drepa hann, myndi ég
það ekki? Drottningin mín, mín fagra
Phaedra...“ Hann byrjaði að opna
kjólinn minn, og áður en ég gat stöðvað
,mig ýtti ég honum burtu hranalega og
með óduldri óbeit.
„Phaedra!“ Honum blöskraði.
„Fyrirgefðu, Thanos. Ég er rugluð og
þreytt.“ Ég hallaði höfði mínu að öxl
hans.
Hann strauk hár mitt og hélt laust
um mig. „Þú hefur á réttu að standa.
Fyrirgefðu. Næst, þegar ég æpi að þér,
skaltu bara klóra úr mér augun.“
Ég var miklu skelfdari við blíðu hans
en æði og kallaði á Önnu og sagði svo
við hana án þess að horfa á hann:
„Lofaðu mér að hvílast.“ Hann snerti
hönd mína með vörunum og yfirgaf
herbergið, næstum læddist.
„Anna, hvað á ég að gera? Hann er
staðráðinn í að fá Alexis til að koma
hingað. Þú veizt, að honum heppnast
alltaf, þegar hann er ákveðinn. Anna,
Anna, hjálpaðu mér. Ég er hrædd.“
„Þú verður að berjast. Þú verður að
láta hann halda, að þú sért afbrýði-
söm vegna Dimitri. Fáðu föður þinn til
að hjálpa þér. Ungi útlendingurinn má
ekki koma hingað.“ Hún grét líka og
hinar hvítu hendur hennar skulfu um
leið og þær héldu utan um mínar.
Ég kinkaði kolli, en ég vissi að það
var vonlaust. Ég þekkti Alexis, og þó
að ég skildi hann ekki alltaf, gerði ég
mér engar grillur um að hann gæti
staðizt áhrifavald Thanosar.
Hvað ef hann kæmi hingað? Hvað
yrði um mig? Hversu sterk yrði ást
okkar gagnvart Thanosi?
Aðeins nokkrum klukkustundum
seinna komst ég að því. Við vorum að
borða hádegisverð og Thanos var þögull
og spenntur. Ég var of niðursokkin til
að borða, og við tvö sátum þegjandi.
Skyndilega hringdi síminn. Thanos
stökk upp og greip tólið.
„Halló, já, já. Já!... Alexis? Hvað í
andskotanum á þetta skeyti að þýða? ..
Hjarta mitt hætti að slá. Ég gat séð
Alexis fyrir mér svo greinilega, hleyp-
andi brúnum óg kjálka hans klemmda
Framh. á bls. 32.
FALKINN 23