Fálkinn - 10.07.1963, Blaðsíða 38

4*anali liilliiin
Frair.h af bls. 37.
Þegar hún sat fast við sinn keip, urð-
um við sammála um, að við skyldum
tala við okkar ágæta vin, sem við höið-
um smám saman eignast, bifvélavirkj-
ann, um málið. Meðan hann rannsak-
aði bílinn, gengum við, konan mín og
ég, um og hvöttum hvort annað með
því að tala um alla þá möguleika, sem
okkur hefðu opnazt við tilkomu gamla
bílsins, um þá nýju vídd, sem tilveran
hefði fengið . . .
Einhver klappaði mér á öxlina. Ég
snerist á hæli og starði beint framan i
bifvélavirkjann. Ég fann samstundis tii
sömu tilfinningar og banani hlýtur að
hafa, þegar á að afhýða hann.
,,Það er engin leið,“ sagði bifvéla-
virkinn lágt. „Hann þarf gagngera við-
gerð.“
„Gagngera viðgerð?" endurtók ég —
eins og ég hefði verið sleginn í höfuðið
með tjóðursleggju og gat ekki komið
upp neinu orði nema: ,,Tjóðursleggja?“
Ég vissi ekki hvað orðin „gagnger
viðgerð" þýddu eiginlega. En mig grun-
aði það. Skömmu síðar vissi ég það.
Orðin þýddu 1600 krónur úr pyngj-
unni.
A leiðinni heim frá bifvélavirkjanum
reiknaði konan mín og ég út, að tvo
þriðju tímans, sem við hefðum átt bíl-
inn hefði hann staðið á verkstæðinu
hjá bifvélavirkjanum.
Innst inni erum við bæði bjartsýn á
lífið. Þannig að þegar bíllinn kom aftur
úr hinni gagngeru viðgerð, sögðum við
hvort við annað: „Jæja, nú — nú er
allt í lagi. Það eru nýir hjólbarðar,
vélin svo gott sem ný. Hvað í ósköp-
unum ætti nú að geta komið fyrir?“
Konan mín, sem ekki er eins hrifnæm
og ég, sagði: „Það er þetta með kæli-
kerfið.“
„Nú, það —“ Ég sveiflaði hendinni
og vísaði því á bug.
Ég verð að geta þess hér, að á vatns-
kassa bílsins var eins konar kælilíkn-
eski — sívalt, mjög áhrifaríkt glingur,
en innan í því var glerskífa og raúð
hitamælissúla. Hún sýndi hita vélar-
innar. Súlan sýndi hitann „of lítinn“
og „of mikinn.“ Það síðamefnda var
óþarfi, því að þegar rauða súlan náði
þangað upp, stóð mökkurinn upp úr
vatnskassanum, svo að bíllinn var lík-
astur sjóðandi hraðsuðukatli á hjólum.
Að það syði á honum, kom alloft fyrir
í fyrrasumar, og því urðum við alltaf
að hafa tvær—þrjár flöskur af vatni
meðferðis, þegar við fórum í bílferðir.
Sunnudag einn í hitabylgjunni í fyrra
höfðum við boðið móður minni — nokk-
uð við aldur — í ökuferð meðfram
ströndinni; við ætluðum að njóta út-
sýnisins.
Við höfðum ekki ekið í fjórar mín-
útur, þegar ég varð að hrópa: „Nú sýður
á honum!“ í sama bili steyptist brot-
sjór af sjóðandi vatni og sjóðheitri gufu
yfir framrúðuna. Það kom vesalings
móður minni svo á óvart, að hún varð
ofsahrædd og hnipraði sig veinandi
saman í aftursætinu og fól andlitið í
höndum sér. Ég sneri mér við og mælti
til hennar róandi orðum, meðan konan
mín ók vagninum út á vegarbrúnina,
þar sem hann stóð um stund hvæsandi,
og sprautandi og sjóðandi, og á þeirri
stundu minnti hann ekki svo lítið á
eimreið.
Ég hafði nóg að gera við að hella
dálitlu af köldu vatni ofan í vatnskass-
ann, og við komumst aftur af stað.
Þetta varð ferð, sem móður minni
líður aldrei úr minni. Um hríð var
ómögulegt að fá vatnið til að hætta að
sjóða, enda þótt við ækjum lúshægt
eftir veginum.
„Eruð þið að sjóða egg?“ hrópuðu
nokkrir drengir, sem þutu fram hjá
á skellinöðrunum sínum. Vatnið gaus
yfir rúðuna, svo að við urðum að setja
vinnukonurnar í gang (og þær virkuðu
svo sannarlega!). Þai'na ókum við sem
sagt á hitabylgju-sunnudegi eftir
Strandgötunni með vinnukonurnar í
fullum gangi og hefðum átt að njóta
útsýnisins, en höfðum ekki auga með
öðru en litlu, bölvuðu, rauðu hitamælis-
súlunni frammi á vatnskassanum.
Móðir min ók ekki framar með okk-
ur 1 gamla bílnum . ..
38
FALKINN