Fálkinn - 10.07.1963, Blaðsíða 30

8 og 16 mm filmuleiga
Kvikmyndavélaviðgerðir
Skuggamyndavélar
Flestar gerðar sýningarlampa
ódýr sýningartjöld
Filmulím og fl.
Lj óamyndavörur
Filmur
Framköllun og kópering
Ferðatæki (Transistor).
FILMUR OG VÉLAR
Freyjugötu 15
Simi 20235
Shooh
1 Smonna ER
KJORINN BÍLLFYRIR ÍSLENZKA VEGi:
RYÐVARINN,
RAMMBYGGÐUR,
AFLMIKia
OG ÓDÝR AR I
TÉHKNESKA BIFREIÐAUMBOÐIÐ
VONAHSTRXTI 12, SÍMI 37í«l
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KORKIDJAIM H.f.
Skúlagötu 57. — Sími 23 200.
velkomið, að sumt fólkið komi heim
með mér að Þúfum
„Það er nú þröngt hjá þér sem stend-
ur,“ svaraði sá eldri. „Þau koma að
minnsta kosti fyrst þangað, sem stytzt
er. Komstu ein yfir heiðina, Ásthildur?"
„Já, ég fór með símanum. Það var
ekki hætt við fannkomu. En hvasst var
uppi. Hér er nærri logn. Ég var að koma
niður brekkurnar, þegar ég sá .. . Svo
flýtti ég mér. Ég sá að þið hlupuð öll
af stað. Ég skrapp aðeins heim að Þúf-
um og sótti kassann.“
Þúfnafólkið fylgdist með heim að
Völlum. Gömul kona kom út á hlað og
leiddi barn.
„Það hefur aldrei verið mikið um
slys hérna,“ sagði hún, þegar í ljós
kom, að allir voru því nær heilir.
„Mesta furða þó, svona fyrir opnu hafi.
Þið hafið átt erindið, blessaðar mann-
eskjurnar, að fljúga í þessum steytingi.
Ætli sé ekki bezt, að ég gangi á undan
ykkur inn. Komið þið bara beint. Ekki
að fara úr neinu hér í kuldanum."
Þau gengu inn í hálfdimman gang,
þar sem kenndi moldarþefs, gegnum
lítið eldhús, með hvítu timburgólfi og
svartri eldavél og inn í litla stofu.
Stofan var lág undir loft, þilin
blámáluð en loftið hvítt með bitum,
hvað allir lofuðu samstundis og sögðu,
að minnti á Bessastaði. Gólfið var gert
úr misbreiðum fjölum, eins og þil og
loft, en það var ómálað og hvítþvegið.
Miög hvítt. Þarna var gamalt, rauð-
málað borð og baklausir tréstólar.
Gluggar voru tveir, með smáum rúðum,
og tjöld fyrir þeim úr bládröfnóttu lér-
efti.
Veggfast símatól við dyrastafinn
hringdi ákaft. Neyðarhringing frá Fag-
ureyri. Allt fólkið hélt niðri í sér and-
anum, meðan flugmaðurinn gerði grein
fyrir slysinu og björguninni í fáum
orðum.
Reykvíkingar höfðu séð það í bókum,
að á sveitabæjum skipaði öndvegi á
þili mynd af Napoleoni mikla eða
Kristjáni níunda, en þar næst kom
myndin Drottinn blessi hcimilið. Þetta
heimili virtist vera undantekning. Hér
var stór mynd af ungum manni og
önnur af einhverjum togara. Þar var
líka í umgerð, mynd í póstkortstærð,
sýnilega klippt úr dagblaði, af hópi
manna í sjóklæðum við borðstokk á
skipi. Og sagan var öll.
Ferðafólkið leit snöggvast hvað á
annað. Og þegar gamla konan heyrði
sjóða út úr potti og hljóp fram, hvísl-
aði Dedda að Duddu siddu: „Ég fatta
tragedíu heimilisins.“
En Teddi Óskars virti fyrir sér mynd
unga mannsins með tilgerðarlausum
undrunarsvip, sem fór honum vel.
Þilið við dyrnar var prýtt dagatali
frá Eimskipafélagi íslands. Þar hékk
líka loftvog. Við þetta þil var ábreiðu-
laus legubekkur. En rétt í þessu fleygði
húsbóndinn inn rauðrósóttri Gefjunar-
ábreiðu og sagði: „Við þrifum allt laus-
legt, sem við héldum, að kæmi að gagni
handa slösuðu fólki."
Gamla konan kom inn, breiddi vand-
lega yfir bekkinn, sótti rósóttan kodda,
sem líka hafði verið með í leiðangrin-
um og bað gestina að láta fara eins
vel um sig og unnt væri.
Konurnar settust á bekkinn en flug-
maðurinn og Teddi á stóla við borðið.
Skráman yfir gagnauganu á Duddu
Siddu tók nú að blæða. Og Dedda tók
upp vasaklút, til að þerra skrámur á
höndum sínum.
„Það gerir hitinn,“ sagði gamla kon-
an. „Ásthildur,“ kallaði hún fram.
„Ertu ekki þarna með kassann þinn?“
Skíðastúlkan kom nú inn og var nú
úlpulaus í rauðri peysu. Hún hélt á
litla léreftspokanum og steypti úr hon-
um á borðið. Þetta var dálítill sjúkra-
kassi úr blikki. Hún opnaði hann.
Krakkarnir komu nú allir inn og
námu staðar á miðju gólfi, staðráðnir
að láta ekkert fara fram hjá sér.
„Þið búið vel. Það er eins og þið bú-
ist við öllu því versta,“ sagði flugmað-
urinn og horfði á hendur stúlkunnar.
„Við megum til. Stundum er ófært
til læknis.“ Hún þerraði blóð af auga-
brún Duddu Siddu, þrýsti saman skurð-
inum með þar til gerðum plástri og
sagði, að þetta gerði sama gagn og
saumur, brúnirnar mundu grófa saman.
Dudda Sidda fylgdist með öllu í hand-
spegli sínum og hrósaði stúlkunni.
„Það komu menn og kenndu okkur
hjálp í viðlögum,“ sagði Ásthildur.
Skrámurnar á höndum Deddu voru
ekki stórvægilegar. Ásthildur vafði þrjá
fingur hennar.
Húsbóndinn og heimadrengurinn á
Velli komu inn. Þeir höfðu brugðið sér
í hreina vinnujakka og snyrt sig eitt-
hvað til að drekka kaffi með gestunum
Bóndinn frá Þúfum kom og drap fingri
á loftvogina: „Hún fellur. Þetta var
auðséð í morgun. Þið hefðuð ekki átt
að leggja af stað.“
Gamla konan greip fram i: „Fólk
getur átt svo brýnt erindi, að það
tefli á tvísýnu. Ekki var fallegur
norðanbakkinn, þegar þið fóruð í Bjarg-
ið hérna um árið til að hjálpa Bretun-
um. Og ekkert sagði ég þá.“
Flugmaðurinn hleypti í brýnnar, lítið
eitt, og fór að blístra lágt.
Teddi Óskars sveiflaði hægri hendi
með glenntum fingrum: „Nú langar mig
til að vita nöfn og númer á heimilis-
fólkinu. Þið hjónin eruð auðvitað hjón,
bóndinn á Þúfum sonur ykkar og þessi
börn .. . hvað er þetta? Eru börnin
fimmburar? Eitt stærst en næstum
enginn munur á hinum fimm! Og svo
er stóri drengurinn hérna og litla barn-
ið! Ekki eigið þið svona ungt barn.“
Gamli bóndinn svaraði með hægð:
„Það er einn ættliður milli okkar og
litla barnsins. Ungu hjónin fóru yfir á
Eyrina og koma líklega ekki aftur fyrr
en í næstu viku. Tengdadóttir mín, sem
er mamma þessa litla stúfs, er systir
Ásthildar. Stóri drengurinn er frá
Reykjavík. Hann er hjá okkur núna,
blessaður stúfurinn. Nei, hann er ekki
skyldur okkur."
30
FALKINN