Fálkinn - 10.07.1963, Blaðsíða 21

1
Þessi skopgrein eftir Gert Smistrup, fjallar um ósköp hversdagsleg-
an mann, sem ekki bar hið minnsta skynbragð á bíla eða tækni al-
mennt, en keypti sér samt gamlan bíl. Og að sjálfsögðu lendir hann
í ýmiss konar ævintýrum og sitthvað spaugilegt kemur fyrir hann
unla Tbiliain
það. Það varð ekki hjá því komizt. En
það var víst uppgerðarhlátur hjá mér,
þegar börnin æptu á mig, hvort ég
gæti ekki fengið bílinn til að segja aftur
„bang.“
Bullsveittur og útataður rétti ég úr
mér, þegar bíllinn var ökufær að nýju.
Börnunum var smalað inn. Og þá vildi
dýrið ekki fara í gang. Ég varð að taka
mér stöðu og reyna að veifa ökumanni,
sem átti leið um, en þeir héldu allir
áfram, um leið og þeir veifuðu þó á
móti og brostu á þann hátt, sem fólk í
nýjum bílum brosir til fólks í gömlum
bílum. Því næst varð ég að biðja vel
klæddan herramann, sem var á sunnu-
dagsgöngu, um að hjálpa mér að ýta
bílnum í gang, en konan mín sat undir
stýri. Þegar við höfðum ýtt ferlíkinu
nokkur hundruð metra eftir veginum,
tók hann allt í einu þrjú kengúrustökk
— og fór í gang. Ég varð svo önnum
kafinn við að smala börnunum inn í
bílinn aftur, að ég steingleymdi að
þakka manninum kurteistlega fyrir
hjálpina. Hann gekk leiðar sinnar dauf-
ur í dálkinn.
Við komumst heilu og höldnu til
strandarinnar og vorum þar allan eftir-
miðdaginn. Konan mín og ég lágum
og horfðum á gamla bílinn okkar, sem
stóð á bílastæðinu meðal hinna, og við
ræddum um, að hann væri að minnsta
kosti ekki venjulegur, hann hefði
persónuleika, og við ættum yndislegt
sumar í vændum með honum.
Það átti fyrir okkur að liggja að
ganga meira en við höfðum búizt við
Þvi að þegar við ætluðum heim, var
annað framhjólið flatt. Loftið hafði
sigið úr því. Það var að vísu annað
varahiól eftir en bví miður var það
ekki nothæft, og því urðum við að síma
eftir kranabíl til að draga bílinn á verk-
stæði, og sjálf urðum við að taka leigu-
bíl heim.
Þegar daginn eftir vorum við aftur
komin í gott skap. Það þurfti bara nýja
hjólbarða á bílinn — það höfðum við
þó vitað fyrir; við gátum ekki kennt
honum um, að þau gömlu sprungu. Við
keyptum fjóra nýja hjólbarða. 300 krón-
ur...
Við sama tækifæri báðum við bif-
vélavirkjann að athuga, hvers vegna
hann hefði ekki viljað fara í gang.
Hann var fljótur að ganga úr skugga
um það. Og það var í fáum orðum sagt:
Rafgeymirinn var ónýtur. — Ég dró
veskið upp aftur. Nýr rafgeymir. Nú,
jæja, maður gat ekki búizt við að hafa
himin höndum tekið fyrir 2800 krónur.
Við vorum aftur bjartsýn. Nú væri
þessu lokið, héldum við. Gamli bíllinn
verður að venjast nýju eigendunum. Ef
til vill á maður að tala vingjarnlega til
hans, sagði konan mín, eins og maður
talar við blómin sín, og ég sagði að
hún skyldi reyna það.
Við vorum nýbyrjuð að tala vin-
gjarnlega til hans, þegar önnur fram-
hurðin datt af.
Einn góðan veðurdag þegar við vor-
um í ökuferð, féll hurðin ekki alveg að
stöfum, svo að ég opnaði hana dálítið
og ætlaði að skella henni fastara^ aftur,
og í sömu andrá datt hún af. Ég var
nærri fallinn útbyrðis, og þá hefði ég
lent úti í skurði. og það með bílhurð-
ina í hendinni.
Það voru þung spor til kerrusmiðs-
ins, gamals, vingjarnlegs karls, sem
klóraði sér íbygginn í gráhvítu yfir-
Pramh. á bls. 37.
FÁLKINN
21