Fálkinn - 10.07.1963, Blaðsíða 20

l»ega.x* ég á.tti gi
„Jafnvel klukkan gengur hárrétt,“
sagði seljandinn, þegar við fórum í
reynsluferðina á gamla bílnum.
Það var seljandinn sem sat undir
stýri. Sjálfur hafði ég ekkert öku-
skírteini, en hafði bókstaflega ekki sezt
undir stýri síðan í bílprófinu.
Hann gerði ekki þessa athugasemd
með neinu gorti í röddinni, öllu heldur
mátti heyra tortryggna aðdáun. Þetta
var ekki hans eigin bíll, heldur vagn,
sem hann var með í umboðssölu; hann
var greinilega hrifinn af ágæti hans, og
án þess að segja það beint lét hann í
það skína, að ef svo hefði ekki viljað
til, að hann ætti bíl fyrir, þá hefði hann
keypt þennan sjálfur.
„Hann er þó í það minnsta 28 ára
gamall, svo að þannig séð er hann kom-
inn til ára sinna,“ bætti hann við.
„Gætið að, hvað Þér segið — konan
mín er iíka 28 ára gömul,“ tautaði ég
spaugandi röddu, og við skellihlógum
öll að því. Já, það bar margt skemmti-
legt á góma í það skiptið.
Reynsluferðin var okkur að öllu leyti
til ánægju. Seljandinn var viðfelldinn
maður með linan hatt og í bláum ryk-
frakka, sem hann hafði farið í utan
vfir fallegu sparifötin til að leggja
áherzlu á, að hann væri í starfi. En
hann reyndi ekki að telja okkur á að
kaupa gamla bílinn. Okkur skildist á
honum, að honum væri sama, hvort
við eða þau næstu, sem yrðu svo heppin
að rekast á hann, keyptu bílinn — því
að vissulega myndi hann seljast.
Við liðum framhjá ökrum og skógum
og kúm á beit. Við sátum í mestu mak-
indum í ljósgráum (næstum Ijósgráum)
sætunum og höfðum nóg rúm til að
teygja úr bæði handleggjum og fót-
leggjum í viðhafnarmiklu farþegarými
farartækisins, og við gátum tæpast
heyrt vélina ganga. Öðru hvoru litum
við hvort á annað, konan mín og ég
— og í augum okkar var ekki laust við
ákveðinn sigurglampa yfir því, að við
hefðum orðið fyrst til að komast á snoð-
ir um þessi reyfarakaup. (Herra minn
trúr).
Við vorum ekki hingað komin til að
kaupa bíl. Og þá alls ekki gamlan bíl.
Við höfðum aldrei nokkurn tíma haft
áhuga á gömlum bíl. Við höfðum aðeins
heyrt nokkra vini okkar, sem áttu
heima hérna í nágrenninu, segja frá
gamla bílnum, sem allt í einu varð til
sölu. Og við höfðum farið hingað ein-
ungis til að heimsækja vini okkar og
alls ekki til að líta á ökutækið. Aðeins
til gamans fórum við og litum á það.
Síðan skeði það, þegar við stóðum and-
spænis því (þegar vagninum var ekið
í augsýn okkar í allri sinni dýrð), að
við tókum að fá áhugann. Við höfðum
haldið, að þetta væri aldurhnigin, frek-
ar hlægileg kerra á háum hjólum og
með gluggatjöldum og blómapottum.
Og þá kom í ljós vagn, sem var ein-
hvers verður, eiginlega sígildur — lang-
ur og tiltölulega lágur og með króm-
uðu Ijóskeri og höggdeyfi, með þoku-
Ijós og miðstöð, með breið skítbretti
og. varahjól á báðum hliðum.
„Eftir á að hyggja, var það ekki
kóngurinn, sem átti bíl eins og þennan
á sinum tíma?“ mælti seljandinn og
baðaði út öllum öngum, „jú — það var
víst hann.“ Hann leit snökkt á mig.
„Það er að segja Kristján konungur
tíundi,“ bætti hann við — sennilega
til að koma í veg fyrir, að ég héldi, að
það hefði verið Kristján fjórði.
Þetta var Fiat 514 — dökkgrænn og
með svörtu þaki. Og á báðum fram-
hurðunum stóð „P. A.“ gylltu letxú —
upphafsstafir fyrsta eigandans; það var
auðug ekkja. Nú átti hann að kosta
3200 krónur.
„Það þarf að setja á hann nýja hjól-
barða,“ sagði ég eftir reynsluferðina.
Eg sagði þetta með þekkingarsvip — í
öryggisskyni. „Svo ég vil greiða yður
2800 krónur fyrir hann.“
„Staðgreiðsla?"
„Já,“ sagði ég ákveðinn og taldi ör-
uggt, að það myndi hann aldrei fall-
ast á.
„Gott og vel!“ sagði hann og rétti
mér höndina.
Síðan var ég orðinn eigandi að 28
ára gömlum Fiat 514.
Ég vil ekki tala illa um hann. Alls
ekki. Sízt af öllu ekki fyrsta hálfan
mánuðinn, sem við áttum hann. Hversu
oft lónuðum við ekki eftir þjóðveginum
í honum á kvöldin fyrstu dagana?
Hversu mörgum gleðibrosum mættum
við ekki á leið okkar? Hversu oft sögð-
um við ekki hvort við annað, þegar
aðrir bílar þutu framhjá okkur, kvikir
eins og vespur: „Já, já, akið þið bara
hratt. Við höfum ekki þörf fyrir það að
aka meira en 50 km á klukkustund.“
Síðan fórum við fyrstu eiginlegu helgar-
ferðina. Við tróðum bílinn fullan af
börnum og baðfötum, og að því búnu
stefnum við til strandar.
Við höfðum víst ekið fimm kílómetra,
þegar hvellur kom. Ég steig út. Dapur
starði ég á spi’ungið afturhjólið.
Hér verður að skjóta því inn, að ég
hef aldrei reynt að skipta um hjólbarða.
Ég hafði ekki hugmynd um, hvernig
ætti að fara að því. Þann dag lærði ég
20
FALKINN