Fálkinn - 10.07.1963, Blaðsíða 18

Hann haíði beyg af flugi og bað hana
að fara ekki — svona um hávetur.
En hún sagði: „Við höfðum nú bara
24 þúsund á einu bretti upp úr sveita-
manninum fyrir norðan á einu kvöldi.
Og ég fer til ísafjarðar á inorgun. Ég
pípa á alla hræðslu. Hvar á ég að taka
20 þúsund fyrir sjónvarp. Hvar á ég að
taka 30 þúsund til að teppaleggja alla
íbúðina. Ég vil ekki sjá lengur þessi
teppi, sem ekki ná út í hvert horn.
Mannsæmandi líf fæst ekki fyrir einn
túkall.“
„Ó líf,“ sagði maðurinn hægt. „Er
ég ekki alltaf að óska þess, að við fáum
að lifa?“
,,Já, góði ég veit, að þig langar á
þennan friðarfund í Danmörku, og ég
vfcit, að þú eyðir ekki peningum i vín
og tóbak. En hreinskilningslega sagt, sé
ég ekki, að maður með 7f> þúsund á
ári hafi ráð á því að vera með hug-
sjónir.“
Maðurinr. leit út eins og hann ætlaði
að segja eitthvað. En lconan hans tók
af honum ómakið: „Já, ég' veit það,
elskan, að ég er innrituð í viðskipta-
fræði og er að hugsa um að fá mér
vinnu og sleppa við skatta. Og ég veit,
að þú færð flugferðina borgaða. En allt
annað í sambandi við svona ferð! Nei.
18 FÁLKINN
takk, ég tek marmsæmandi líf fram
vfir hugsjónir.“
Nú komst maðurinn að: „En veiztu
nema ísfirðingar hafi bezt af því að
eiga sína peninga og komast bærilega
af án þessarar kvöldvöku hjá Tedda
Óskars?"
Konan var fljót til svars: „Jú, ísfirð-
ingar komast af án kvöldvökunnar, en
ekki við. Við tökum um 40 þús. á einu
bretti. Deilt með þrem, fæ ég þriðjung.“
„Ha, þriðjung, þú!“ sagði maðurinn.
„Gekk ekki að öðru. Það er ég, sem
hef hlutverk varphænunnar, hátalarans
og vofunnar.“
„Er þetta þá sjónleikur?“
„Oíieí, maður. Það er framsagnarlist
í gervi, skilurðu. Þetta gerði agalega
lukku á generalprufunni, um daginn.“
„En Teddi Óskars! Les hann svona
upp með brauki og bramli?“
„Nei, hann hefur bara einhverja snið-
uga bók, skilurðu, til dæmis Heilsu-
fræði hjóna og Hitabylgju, og lætur
fólk velja sér efst á hægri eða neðst
á vinstri, skilurðu, og koma upp á senu
og lesa þetta.
Teddi er agalegur brandari, maður.“
„Eri Dedda Gunnars! Hvað gerir
hún?“
„Syngur, auðvitað."
„Syngur! Hún!“
„Veiztu ekki, að hún íór strax að
syngja, þegar hún vann í keppninni.“
„Hún vann ekki,“ sagði maðurinn
rösklega, laundrjúgur yfir að vita nú
loksins eitthvað.
„Víst. Hún fékk önnur verðlaun og
anzi sæta veggplötu, sem greypt er á
einhver gyðjumynd. Dedda má hafa
þessa plötu hangandi heima hjá sér þar
til næsta keppni verður. Þá fær næsta
númer 2 hana.“
Maðurinn brosti: „Hvaða gyðja er
þetta? Ekki þó Kleópatra?“
Síminn hringdi, og Dudda Sidda
flýtti sér að svara: „Já, þetta er Dudda
Sidda Jósefs. Já — já — já —já. Allt
í lagi. Ég græja þetta. O, key.“
Hún lagði tólið hvatlega frá sér og
sneri sér að manninum: „Kleópatra,
segir þú. Alltaf heldur þú, að þú hafir
lært meira á Hólum en ég í Verzló. En
ég get látið þig vita það, að þó ég hafi
gleymt mestallri mannkynssögunni, ætti
ég að kannast við Kleopötru, því að hún
var leikin hérna í Reykjavík, og hún
Daddí systir var meira að segja stat-
isti.“
„Jæja, gæzkan, ég heyri, að þú ert
f sæmilegum tengslum við fornmenn-
inguna. Og ekki er ég að fullyrða, að