Fálkinn - 10.07.1963, Blaðsíða 19

SMÁSAGA EFTIR ODDNÝJU GUÐMUNDSDÓTTÚR
- FYRRI HLUTI -
Dedda Gunnars sé neitt ljótari eða
syngi verr en verðlaunakvendi númer
eitt.“
„Æ, þú ert fullur af merkilegheitum.
Annars er Dedda ekkert spennt fyrir
Tívolísýningum og bissness út um land.
En henni vantar . . .“
,,Hana vantar!“
„Enga málvöndunardellu! Segi og
skrifa henni vantar peninga, skilurðu.
Hún er í Yndisþokkaskólanum og fer
kannski bráðum að basla í skilnaði. Það
er að minnsta kosti allt í hönk á því
heimili.“
„Ekki veitir þessi skóli neina atvinnu-
von. Þar lærir hún ekkert nema brosa
út í bláinn.“
Dudda Sidda vissi alltaf betur: „Það
eru til fleiri vonir en atvinnuvonir, og
fáguð framkoma getur veitt sina mögu-
leika. Og svo ertu bara að snúa út úr.
Hún var nýkomin úr brosæfingum,
þegar hún kom hérna um daginn. Þess
vegna var hún aðallega að segja mér
frá þeim, skilurðu. En þær læra margt
fleira, en að brosa.“
„Hvað á svo Dedda Gunnars að raula
á ísafirði?" spurði maðurinn. „Liklega
„Einu sinni var kerling, og hún hét
Pálína." “
„Ertu tjúllaðúr? Mér finnst það ekk-
ert fyndið hjá útvarpinu að tyggja upp
eldgömul dægurlög. Við lítum ekki við
öðru en nýju, skilurðu. Teddi Óskars
segir, að gamall húmor sé verri en
alvara. Við höfum allt tipp topp nýtt.“
Maðurinn spurði áhugalaust: „Hvaða
nýjungar syngur hún þá?“
„Textarnir eru eftir Tedda Óskars
og lögin eftir Budda Rósants.“
„Hvenær flögrar svo loftbáturinn
vestur, Signý mín?“
„Níu í fyrramálið, ef það dregst ekki.
Eg sé að þú ert alveg bit á veðurspána."
Það fréttist um allan bæinn, að
maðurinn hennar Duddu Siddu
Jósefs hefði haft beyg af förinni
og jafnvel dreymt fyrir óhappinu.
ísfirðingar fengu aldrei að sjá
listafólkið. En þeir og aðrir lof-
uðu Guð fyrir, að nauðlendingin
tókst og engan skaðaði neitt.
Reykvísku háskólaborgararnir Dudda
Sidda Jósefs, Teddi Óskars og söngv-
arinn Dedda Gunnars lituðust um á
eyðilegri sjávarströnd. Kvosmyndað dal-
verpi með allháum hæðum á þrjá vegu
blasti við. Hjarn var yfir láglendinu,
en víða auðir geirar upp um hlíðar.
Upp undir brúnum voru sums staðar
svört hamrabelti. Snörp gola stóð af
landi. Annað hvort hafði veðrið skyndi-
lega lægt eða hér var stormhlé í austan-
átt. Bjarmi sást af sól í hvítu skýja-
rofi yfir hæðunum.
Reykur þyrlaðist upp frá tveimur lág-
reistum bæjum með stuttu millibili og
benti á, að mannabyggð væri við vík
þessa.
Ferðafólkið var lagt af stað frá loft-
báti sínum löskuðum og dinglaði í
höndum sér léttum strigatöskum. Örn-
ólfur flugmaður gekk á undan og
stefndi til bæjanna.
Teddi Óskars, lítill miðmjór maður,
spurði hann, hvort veðrið hefði lægt,
eða hér væri skjól, en hann svaraði
engu og leit ekki við. Ekki hafði hann
héldur ráðgazt um neitt við neinn, en
aðgætti í skyndi, hvort enginn væri
meiddur til muna, og lagt svo þegjandi
af stað. Þetta var þéttvaxinn ungur
maður, með festu og kyrrð í svipnum.
Teddi Óskars tók nú að tala við kon-
urnar um slysið og hugsanleg tildrög
þess, ásamt storminum.
„Ó, minnstu bara ekki á þetta,“ sagði
Dudda Sidda.
„En Dedda Gunnars taldi þetta ein-
mitt nauðsynlegt að „tala frá sér ótt-
ann,“ annars gæti orðið komplex úr öllu
saman.“
Konui-nar voru sæmilega búnar til
fótanna, eftir atvikum, hvorug á hæl-
prjónum. Dudda Sidda sagði sína skó
vera frá Ameríku, hún bara þyldi ekki
annað en ameríska skó. Dedda Gunnars
áleit, að þýzkir skór tækju þeim fram.
Teddi Óskars spurði þá, hvort ekki
væru framleiddar margar og misjafnar
tegundir af skóm í þessum löndum. En
frúrnar fullyrtu, að hvert land hefði
sitt „snitt“. Teddi lézt þá vera á pólsk-
um skóm og sagði, að þrjár pólitískar
meginstefnur væru að nema hér land.
Frúrnar sögðu. að hann væri bara á
Iðunnarskóm. Þær lofuðu hamingjuna
fyrir, að hafa gegnt henni Toddu til þess
að vera í ferðabuxum og úlpum. Og
um leið og Dedda nefndi mágkonu sína
litu þær báðar á Tedda og síðan hvor á
aðra.
Og þar með var fyrsta umtalsefnið
þrotið.
„Hvernig stendur á því, að flugmað-
urinn talar ekki við okkur?“ hvíslaði
Dudda Sidda.
„Hann hefur fengið „sjokk“ svaraði
Dedda. „Karlmenn eru miklu tauga-
veiklaðri en kvenfólk.“ Dedda Gunn-
ars vissi mikið um vanmáttarkennd og
taugatruflanir alls konar. Sú ytri fagur-
fræði, sem hún stundaði á þar til gerð-
um námskeiðum, krafðist þess, að hún
bæri skyn á slíka hluti. Þær tóku nú
tal saman um vanmáttarkennd. og í
sálfræði hafði Dedda betur, þó að hún
væri ekki .innrituð “
Þær gizkuðu á, að hálftíma gangur
væri að þeim bænum, sem nær var.
„Sjáið þið! Sjáið þið!“ Teddi benti
upp í brekkurnar vestan megin. „Sjáið
þið skíðamanninn?"
Þær sáu skíðamanninn. Allt, sem
benti á, að lífið héldi ótruflað áfram,
gladdi þau óumræðanlega. Og enn æptu
þau af feginleik, þegar tveir menn
komu á móti þeim og hlupu við fót.“
Brátt sást, að mennirnir báru ábreiður
og eitthvað fleira á öxlum og undir
handleggjum. Seinna kom í ljós, að
annar var roskinn og skeggjaður en
hinn drengur á fermingaraldri. Dreng-
urinn var berhöfðaður. Gamli maður-
inn hægði á sér allra síðasta spölinn,
en drengurinn hélt sprettinum, varð á
undan og spui’ði móður: „Er nokkur —
er nokkur slasaður?“
Örnólfur flugmaður neitaði því stutt-
lega.
Farþegarnir viku glaðlega að piltin-
um, sögðu hann viðbragðsfljótan og
s.valan náunga og hrósuðu honum á
alla lund. Bóndi hægði enn ferðina,
þegar hann sá þessar glaðlegu kveðjur,
en hélt þó áfram til móts við fólkið.
„Eru einhverjir hjálparþurfi þarna
niðurfrá?" spurði hann.
„Við erum hér öll,“ svaraði flugmað-
urinn róléga. Þá heilsaði bóndi öllum
með handabandi og spurði einskis um
slysið. Hann var eins og drengurinn.
vinnuklæddur. Báðir voru þeir talsvert
óhreinir eftir fjósverkin eða fjárhirð-
ingu.
„Þið komið heim með mér. Gjörið
þið svo vel,“ sagði bóndi og slóst í för
með ferðafólkinu.
Þegar nær dró bænum, greindust hús
hvert frá öðru. Mannabústaðurinn var
lágur óreglulegur í lögun úr timbri,
torfi og járni. Fjárhús var áfast við
hlöðu og fjós við aðra hlöðu. Tveir
stakir kofar voru úti í túninu. Mikið
rauk úr háum reykháfi í baðstofuþekj-
unni.
„Bæt'inn heitir Völlur,“ sagði bóndi.
Hann sagði fólkinu heiti helztu hnjúka
og núpa, sem sáust. Flugmaðurinn
reyndist þá vera sæmilega ræðinn.
Enn komu menn. Þeir komu frá
þeim bænum sem fjær var, og hét
Þúfur. Þeir fóru greitt. Enda var þetta
mesta unffviði: þrír strákar og þriár
stelpur, öll á skólaaldri og' svinuð á
hæð, nema ein stelpan, sem var dá'ítið
hærri í lofti en hin. Fullorðinn maður
rak lestina og dró sleða með einhverri
mislitri hrúgu.
Skíðamaðurinn var í fyrstu á eftir,
en hann dró hópinn fljótlega unpi,
renndi sér fram hjá honum og varð á
undan.
Þetta var ung stúlka, göngumóð, með
Framh. á bls. 29.
19
FALKINN