Fálkinn - 17.01.1966, Blaðsíða 12

Smásaga eftir
Ray Bradbury
Þýðing:
Grétar Oddsson
SVALANDI síðdegisregnið,
sem hafði fallið yfir dal-
inn, snart kornið á nýplægð-
Um fjallaökrunum, — ríslaði
létt við þurra grasþekju kof-
fms. í regnvotu rökkrinu mal-
aði konan korn á milli flatra
hraunhellna og einhvers stað-
ar í rökum drunganum grét
barn.
Hernando beið þess að regn-
ið stytti upp, svo að hann gæti
farið með tréplóginn aftur út
á akurinn. Neðar ólgaði fljótið
| farvegi sínum, þykkur brúnn
grautur. Annað fljót, stein-
steypti þjóðvegurinn, ólgaði
ekki, það lá þarna spegilslétt
Og autt. í klukkustund hafði
enginn bíll farið þar um. Það
yar í sjálfu sér mjög undarlegt,
því í meira en ár, hafði aldrei
iiðið svo klukkustund að ekki
kæmi bíll og einhver kallaði:
— Halló, þú þarna. Megum
Við ekki taka af þér mynd?
Einhver með kassa í hend-
inni og smápening í lófanum.
Ef hann gekk hægt yfir akur-
inn, hattlaus, kölluðu þeir
Stundum:
— Við viljum að þú sért með
hatt!
Og þeir veifuðu höndunum
ríkulega skreyttum hlutum úr
gulli, sem annað hvort mældu
tímann, eða sögðu til nafns
eiganda síns eða glömpuðu
bara meiningarlaust í sólskin-
inu, eins köngullóarvefur. Þá
sneri hann við og sótti hattinn
sinn.
Konan hans sagði:
— Það er eitthvað að Hern-
ando.
— Já. Vegúrinn. Það þarf
eitthvað mikið til, að vegurinn
tæmist svona.
Hann gekk hægt og rólega
frá kofanum, regnvatnið skol-
aðist um skóna hans, sem voru
gerðir úr fléttuðu grasi og hjól-
barðagúmi. Hann mundi vel
12 FÁLKINN
Þá, skyndilega eins og merki
væri gefið, komu bílarnir.
Hundruð bíla mílulangar raðir
þutu framhjá honum þar sem
hann stóð. Þessir stóru, löngu,
svörtu bílar, sem stefndu i
átt til Bandarikjanna, drundu
og tóku beygjurnar á miklum
hraða með stöðugum blæstri
og flauti og það var eitthvað
í andlitum fólksins, sem var
hrúgað inn í bílana, eitthvað
sem sló á hann djúpri þögn.
Hann stóð afsiðis og taldi sig
þreyttan. Fimm hundruð, þús-
und bílar þutu hjá og það
var eitthvað í andlitum þeirra
allra, en hraðinn var svo mikill,
að hann gat ekki áttað sig á
hvað það var.
Að síðustu kom þögnin og
tómleikinn aftur. Hinir löngu,
lágu og hraðskreiðu bílar voru
horfnir. Hann heyrði síðasta
flautið í fjarska.
Vegurinn var aftur auður.
Þetta hafði verið eins og lík-
hvernig honum áskotnuðust
þessir skór. Eina nóttina hafði
hjólbarðinn skoppað inn í kof-
ann þeirra með miklum gaura-
gangi og þeytt hænsnum og
pottum í allar áttir. Það hafði
verið eitt á ferð. Bíllinn, sem
það skoppaði undan hentist
áfram að beygjunni og hékk
þar andartak með glampandi
ljósum, áður en hann steypt-
ist i fljótið. Hann var þar enn.
Maður gat séð hann á góð-
viðrisdögum, þegar áin rann
lygn og leirinn settist til. Djúpt
undir yfirborðinu lá hann,
langur, lágur og mjög skraut-
legur, skínandi málmi sinum.
En svo gruggaði leirinn ána
og það var ekkert að sjá þar
lengur.
Næsta dag skar hann sér
skósóla úr hjólbarðanum.
Nú var ■ hann kominn út á
þjóðveginn. Hann stóð þar og
hlustaði á veikan klið regnsins
við steinsteypuna.