Fálkinn - 17.01.1966, Blaðsíða 33

íherbergið til að athuga möguleika á
j öðrum leiðum. en þeir voru ekki fyrir
jhendi samkvæmt upplýsingum ísþjón-
'ustunnar. Eigi að síður breytti ég um
stefnu og ákvað að sigla undir eins inn
í Stóra Belti. Stýrimaðurinn sagði, að
sér litist ekkert á það — ég held, að
hann hafi komizt að þeirri niðurstöðu,
að ég væri orðinn snarvitlaus — en
ég var svo viss um, að hugboðið hlyti
að vera rétt, að epginn efi gerði vart
við sig. Þó gat ég ekki varizt þeirri
hugsun, að ég hefði alls enga afsökun
ef eitthvað kæmi fyrir, og ég reyndi
ekki einu sinni að ímynda mér hvernig
ég ætti að fara að útskýra þetta furðu-
lega uppátæki mitt. Jæja, við sigldum
alla nóttina þvert ofan í fyrirmæli ís-
þjónustunnar. Ég segi ekki að, við höf-
um getað siglt hiklaust, en leiðin var
slarkfær, og þar sem áttu að vera ís-
flakar var nokkurn veginn auður sjór.
Klukkan ellefu morguninn eftir vorum
við komnir heilu og höldnu í gegn, og
klukkan tólf hlustaði ég á útvarpsfrétt-
irnar frá Kaupmannahöfn. Þá var sagt
frá því, að fjórar Svíþjóðarferjur milli
Helsingþr og Helsingborg hefðu orðið
fastar í einum hnapp, fyrir utan önnur
skip, að mig minnir tólf talsins, og ís-
brjóturinn sem átti að koma til aðstoð-
ar gat engu annað. Hann festist raunar
ekki í ísnum eins og hin skipin, en þau
þrengdu svo að honurn, að hann gat
eisinlega ekkert gert. Hefði ég haldið
áí,-am gegnum sundin eins og til var
ætlazt myndi Lagarfoss hafa bætzt í
þennan hóp sem sat fastur og komst
hvorki fram né aftur. en ég held, að
ég megi fullyrða, að enginn hafi farið
sömu leið og við.“
,.Voru ekki allir steinhissa á þér?“
„Þeir héldu víst, að ég væri orðinn
rammgöldróttur, en ég vildi sem minnst
um þetta tala, og mig langar ekki til
að svonalagað endurtaki sig — mér
finnst maður tæplega hafa leyfi til að
láta hugarburð sinn ráða yfir skynsem-
inni, þó að ég gæti ekki annað í þetta
sinn.“
„Nei, það myndi kannski ekki alltaf
blessast jafnvel. En hefurðu ekki lent
í einhverjum spennandi lífsháskum? Þú
veizt, að okkur landkröbbum þykir
ógurlega gaman að lesa um hrakninga
og svaðilfarir sem við höfum aldrei
kynnzt af eigin raun.“
„Æ, í öllum bænum. . . ég hata karla-
grobb. Ég hef verið heppinn og ekki
þurft að standa í neinum stórræðum."
„Hvaða vandræði — ég meina, hrak-
fallabálkarnir geta verið svo afskaplega
dramatískir. Ertu viss um, að Þú hafir
aldrei bjargazt á yfirnáttúrlegan hátt
eða eitthvað svoleiðis?"
„Ja, það segir sig sjálft, að maður
sem er búinn að vera á sjónum allt sitt
líf hefur lent í þeim veðrum og flest-
um þeim kringumstæðum sem hugsan-
legar eru í sambandi við v*enjulegar
siglingar. En ég er ekkert fyrir að ýkja
og færa í stílinn, og þó að ég muni
eftir ýmsu sem hefur gerzt finnst mér
það ekki tilefni í neinar stórkostlegar
sögur. Það er sennilega af því að ég
er enginn sjómaður í eðli mínu, að mér
eru tiltölulega fá atvik sérstaklega
minnisstæð úr sjómennskunni."
Erfiðleikar sjómannskonunnar
„Hvernig er með heimilislíf sjómanna
þegar þeir eru alltaf í þessum ferða-
lögum?“
„Þeir geta því miður ekki verið heim-
ilisfeður á þann hátt sem menn eiga
helzt að vera, og fáir geta sétt sig
inn í erfiðleika sjómannskonunnar. Hún
verður að bera ein þær byrðar sem
venjulega hvíla á herðum beggja hjón-
anna, og flest vandamál sem að steðja
verður hún að leysa hjálparlaust. Upp-
eldi barnanna þarf hún að sjá um, fjár-
mál heimilisins, eins og þau eru nú
orðin flókin í nútímaþjóðfélagi, skatta
og tryggingar o. s. frv. o. s. frv. Það
reynir mikið á hana, ef til vill meira
en sanngjarnt getur talizt. En ef sjó-
mannahjónabönd blessast á annað börð
þá held ég. að þau séu óvenju farsæl,
og það má náttúrlega segja, að þau
séu að vissu leyti eins og eilíft tilhuga-
líf — það er lítil hætta á, að hjónin
verði dauðleið hvort á öðru af því að
vera of mikið saman, og maður er
alltaf að hlakka til að hittast aftur
næst.“
Mólar, yrkir og smíðar
„Þú sagðist hafa orðið að sleppa öll-
um þínum hobbíum meðan þú varst á
Gullfossi — hver eru þau helztu?“
„Þau eru nú flest þannig, að ég get
ekki fengizt við þau um borð í skipi.
Til dæmis finnst mér mjög gaman að
smíða. en hér er ekkert pláss fyrir svo-
leiðis dót, og ég hef ánægju af að
fikta við að mála myndir, og það
get ég heldur ekki gert hér, vegna
þess að lyktin af litunum er alltof
sterk. Svo finnst mér afar skemmti-
legt að keyra bíl — það er ólíkt
hægara að eiga við bíla en skip; þegar
maður bremsar bíl getur maður ver-
Bréfabunkinn bíður á borSinu. Birgir í skrifstofu sinni heima.
í tómstundum málar Birgir yrkir og smiðar. Þetta er nýjasta myndin hans. ófull-
gerð, „Ólafur Liljurós“.
FÁLK.I NN 33