Fálkinn - 17.01.1966, Blaðsíða 13

ÞJOÐVEGURINN
fylgd. Æðisgengin líkfylgd,
öskrandi norður á bóginn.
Hvers vegna?
Hann hristi aðeins höfuðið
og neri fingrunum mjúklega
um fötin sín.
Nú kom síðasti bíllinn. Al-
einn. Niður fjallveginn kom
gamall Ford og sendi frá sér
stór gufuský í strjálu svölu
regninu. Hann ók eins hratt og
hann komst. Hann sýndist
mundi hrynja saman á hverju
augnabliki. Þegar þessi forn-
fálegi Fordbíll sá Hernandó,
nam hann staðar hjá honum,
leirdrifinn og ryðgaður og kæl-
irinn sauð illskulega.
— Getum við fengið ofur-
lítið vatn senor?
Ungur maður, kannski tutt-
ugu og eins árs ók, hann var
í gulum bol, hvítri opinni
skyrtu og gráum buxum. Bíll-
inn var þaklaus og rigningin
féll á unga manninn og fimm
ungar konur, sem sátu mjög
þétt og máttu sig hvergi hræra.
Þær voru allar mjög fallegar
og reyndu að verja sig og bíl-
stjórann fyrir regninu með
gömlum dagblöðum. En regnið
náði til þeirra. Gegnvætti lit-
fögur klæði þeirra. Gegnvætti
unga manninn. Hárið á honum
var klístrað niður af regninu,
en þeim virtist standa á sama.
Enginn kvartaði og það var
undarlegt. Áður hafði ævinlega
gengið á sífelldum kvörtunum,
yfir regni, hita, kulda, tíma,
yfir vegalengd.
Hernandó kinkaði kolli:
— Ég skal færa ykkur vatn.
— Ó, flýttu þér, kallaði ein
stúlkan.
Hún kallaði mjög hátt og
virtist hrædd. Þó var engin
óþolinmæði 1 röddinni, aðeins
óttaþrungin bæn. Nú í fyrsta
skipti, hljóp Hernando að
beiðni ferðamanns. Áður hafði
hann ævinlega lötrað í hægð-
um sínum við slíkar upphróp-
anir.
Hann kom aftur með hjól-
kopp fullan af vatni. Hann var
líka gjöf frá þjóðveginum. Eitt
kvöld hafði hann svifið eins
og þeytispjald inn á akurinn,
kringlóttur og glampandi. Bíll-
inn, sem hann tilheyrði hafði
haldið sína leið án þess að vita
að hann hafði týnt silfurauga.
Hjónin notuðu hjólkoppinn
síðan til þvotta og suðu. Þetta
var mesta þarfaþing.
Meðan hann hellti vatninu
á sjóðandi kælinn, leit hann í
óttaslegin andlit þeirra.
— Ó, þakka þér fyrir, þakka
þér kærlega fyrir, sagði ein
stúlkan.
— Þú veizt ekki hvers virði
þetta er okkur.
Hernando brosti:
— Öll þessi umferð á einum
klukkutíma og öll í eina átt.
Norðurátt.
Hann hafði ekki ætlað að
segja neitt, sem særði stúlk-
urnar, en þegar hann leit upp
aftur, sátu þær þarna allar í
regninu og grétu. Þær grétu
sárt og ungi maðurinn reyndi
að hugga þær með því að
leggja hendurnar á axlir
þeirra, hrista þær blíðlega til
eina í senn, en þær héldu blöð-
unum yfir höfðum sínum og
munnar þeirra kipruðust og
augu þeirra voru lukt og and-
lit þeirra skiptu litum og þær
grétu, sumar hátt, aðrar í
hljóði.
Hernandó stóð með hálf-
tóman hjólkoppinn í höndun-
um:
— Ég ætlaði ekki að segja
neitt senor, sagði hann afsak-
andi.
— Þetta er allt í lagi, sagði
bílstjórinn.
— Hvað er að senor?
— Hefur þú ekki heyrt það?
Ungi maðurinn sneri sér að
honum, hélt þétt um stýrið
með annarri hendi og hallaði
sér fram:
— Það er komið!
Þetta gerði illt verra. Þegar
stúlkurnar heyrðu það hertu
þær grátinn, gripu hver í aðra,
gleymdu dagblöðunum og létu
regnið blandast tárum sínum.
Hernando stirðnaði upp.
Hann hellti því sem eftir var
af vatninu á kælinn. Hann leit
til himins, hrannaðan svörtum
stormskýjum. Hann leit til
ólgandi fljótsins. Hann fann
steinsteypta veginn undir fót-
um sínum.
Hann gekk á hlið við bílinn
og ungi maðurinn tók í hönd
hans og rétti honum peso.
— Nei, sagði Hernando.
— Mín er ánægjan.
— Þakka þér fyrir. Þú ert
svo góður, sagði ein stúlkan
snöktandi.
— Ó, mamma. Pabbi. Ég vil
vera heima. Ó mamma, pabbi!
Og hinar stúlkurnar héldu
henni.
— Ég hef ekki heyrt það
senor, sagði Hernando lágt.
— Stríðið! hrópaði ungi mað-
urinn, eins og enginn heyrði
til hans.
— Það er komið. Atómstríð.
Heimsendir!
— Senor, senor, sagði Hern-
ando.
— Þakka þér. Þakka þér fyr-
ir og vertu sæll, sagði ungi
maðurinn.
— Vertu sæll, sögðu þau öll
í regninu, án þess að sjá hann.
Hann beið meðan bíllinn
hrökk í gír og skrölti af stað
niður dalinn í hvarf. Hann var
horfinn, með ungu stúlkurnar
og blöðin, sem flöksuðust um
höfuð þeirra. Síðasti bíllinn.
Hernando stóð lengi í sömu
Framh. á bls. 35.
FALKINN
13