Fálkinn - 17.01.1966, Blaðsíða 28

Herra Yee var mættur á skrif-
stofunni, þegar Chiang kom
þangað. Hann var hress og
ánægður og tottaði nýkveiktan
vindil. „Aika er komin aftur,“
tilkynnti hann, eins og hann
væri að flytja stórkostlegar
heimsfréttir. „Hún er engill! Þú
getur ekki imyndað þér hve
hrifin gamla konan varð, þegar
hún sá hana snemma í morgun.
Hún er engill! Hérna, fáðu þér
vindil!“
„Nei, þakka þér fyrir, ég
reyki ekki,“ sagði Chiang.
„Ég veit það. En taktu við
honum. Þetta er hátíðlegt tæki-
færi. Ég hef miklar fréttir að
færa. Komdu, við skulum setjast
inn í móttökuherbergið og fá
okkur glas. Látum vinnuna sigla
sinn sjó fram að hádegi." Hann
gekk inn i „Vestur" hluta mót-
tökustofunnar og tók fram
flösku og tvö glös. Chiang vissi
ekki hvaðan á hann stóð veðrið.
Harin settist niður á légubekk-
inn og beið þess að herra Yee
leysti frá skjóðunni. Herra Yee
hellti í glösin og settist i stól.
„Ég skal segja þér,“ hélt hann
áfram, „að ég hef alltaf haft
mikla trú á gömlum kínversk-
um máltækjum. Hefur þú heyrt
máltækið um Gamla Sai? Það
er svona: „Gamli Sai missti hest-
innn sinn, hvernig gat hann vitað
að það yrði honujn til láns?“
Það er ekki orðrétt svona, en
eitthvað þessu líkt. Það sem við
er átt, er það að ef Gamli Sai
hefði ekki misst hestinn, þá
hefði hann haldið til einhvers
staðar og látið þar lifið, einhvern
veginn þannig var það. Hann
missti hestinn og bjargaði lífi
sínu.“
„Hverjar eru þessar stórkost-
legu fréttir, sem þú ætlaðir að
segja mér?“ sþurði Chiang og
fór að gerast óþolinmóður.
Herra Yee saup gúlsopa úr
glasi sínu og tottaði vindilinn
nokkrum sinnum. „Ég ætla að
kvænast," sagði hann svo.
„Hverri?" spurði Chiang eftir
stundarþögn. „Er ungfrú Chung
komin aftur til þín?“
„Ungfrú Chung?“ sagði herra
Yee og hló. „Það er hún, sem
er hesturinn, maður! Ég er feg-
inn, að ég losnaði við hana!
Ef ég hefði kvænzt henni, þá
hefði ég vafalítið orðið gjald-
þrota innan tíðar. Það vildi til
láns að hún skyldi strjúka með
frænda mínum. Ef hún hefði
ekki gert það, þá hefði ég ekki
beðið engilsins."
„Áttu við Aiku?“ spurði Chi-
ang.
„Hverja aðra, svo sem?“ sagði
herra Yee og hló enn hærra.
„Svona nú, kanpei, kan pei, skál
í botn. Við verðum að halda
þetta hátíðlegt. Þú ert hissa, er
það ekki? Það eru allir furðu
lostnir, móðir min líka, blessun-
in. En þegar ég sagði henni
fréttirnar, gladdist hún eins og
barn, sem hefur fengið fallega
gjöf.“
„Hvenær baðstu hennar? 1
morgun?"
„Ég bað hennar fyrir löngu
siðan. Rétt eftir að ungfrú
Chung hljóp burt. En þá neitaði
hún mér. Ég hef haldið þessu
nokkuð vel leyndu, ekki satt?“
Hann hló aftur. „Jæja, hún sagði
nei. Ég bjóst heldur ekki við
öðru. Það er enginn skaði skeð-
ur, hugsaði ég með mér. En
veiztu hvað hún sagði svo í
morgun, þegar hún kom aftur?
Það fyrsta, sem hún sagði við
mig var: „Herra Yee, óskar þú
ennþá eftir að kvænast mér?“
Þetta sagði Aika. Ég gat varla
trúað mínum eigin eyrum, þegar
hún sagði þetta. Jæja, en svona
er það nú samt. Við ætlum að
giftast eins fljótt og mögulegt
er, strax í næsta mánuði. Engin
hátiðleg vígsluathöfn eða stór-
veizla. Ég hef enga trú framar
14. HLUTI
á þess konar látum. Aðeins smá
fjölskylduboð, ekkert meira. Og
prest eða dómara til þess að
binda hnútinn á.“
„Ég óska þér til hamingju,
herra Yee,“ sagði Chiang og rödd
hans var hás. Hann drakk úr
glasi sínu í einum teig. Hann
skildi nú Aiku betur. Hún var
alveg eins og fjöldi annarra
kvenna. Fyrst hún gat ekki feng-
ið ást, þá reyndi hún að gera
sig ánægða með það næstbezta
— peningana. Og með þá fjár-
hagslegu byrði, sem hún hafði
á herðum, var þetta ef til vill
það eina skynsamlega, sem hún
gat gert. Nei, hann var ekki
reiður. Aðeins yfirkomirin af
leiða á sjálfum sér. Hann hafði
hvorki líkamlegt aðdráttarafl til
þess að geta unnið hug einnar
vændiskonu, né fjárhagslega
getu til þess að kaupa hana i
heilu lagi. „Og allt þetta á ég
þér að þakka, Chiang," hélt
herra Yee áfram og hellti aftur
í glösin. „Manstu, að -ég sagði
þér einu sinni að Aika myndi
verða einhverjum góð eiginkona.
Ég sagði þetta, ha, var það
ekki?“ Hann hló. „Jæja, hvern
skyldi hafa grunað, að það yrði
ég sjálfur. Svona geta krafta-
verkin gerst. Og það er þetta,
sem gefur lífinu gildi; að mað-
ur veit aldrei, hvað verður næst
uppi á teningnum. Ég setti himin
og jörð á hreyfingu til þess að
ná mér í konu frá Hong 1 Kong,
en kvænist svo í staðinn jap-
anskri stúlku, sem er þúsund
sinnum fallegri og betri heldur
en Hong Kong kvensan. Mér
finnst ég vera hamingjusamasti
maður í heimi og ég er þakklát-
ur þeim tveim mönnum, sem
hafa fært mér þessa hamingju:
þér og Dick. Já, Dick, þessi
húðarletingi og auðnuleysingi,
án hans hefði ég aldrei lifað
þennan hamingjudag. Nú myndi
ég ekki vilja skipta við hann,
hvað sem í boði væri. Ha, ha!“
Hann hló hrossahlátri. „Skál nú,
kan-pei kan-pei!“
Ánægja herra Yee gerði Chi-
ang þungt um hjartaræturnar
en hann reyndi hvað hann gat
til þess að sýnast eðlilegur og
mátulega hrifinn og láta á engu
bera. En þetta varð honum slík
raun, að hann hefði heldur kos-
ið átta klukkustunda erfiðis-
vinnu. Herra Yee krafðist þess,
að þeir tækju sér frí frá störf-
um, töluðu og hvíldu sig og
héldu daginn hátíðíegan. Chiang
hafði aldrei á ævi sinni lifað
lengri martröð en þennan morg-
un.
Þeir unnu af kappi eftir há-
degið, en herra Yee fór snemma
heim. Chiang lauk við vinnu
sína og snæddi síðan einfaldan
kvöldverð í litlu matsöluhúsi.
Eftir kvöldverðinn sótti á hann
þunglyndi og óralangt kvöldið
framundan virtist honum sem
endalaus, einmana troðningur i
eyðimörk. Hann tók það ráð að
hringja heim til herra Liu. I
þetta skipti svaraði herra Liu
sjálfur í símann.
„Trúir þú á hugsanaflutning?"
spurði herra Liu. „Hvort sem þú
trúir því eða ekki, þá ætlaði ég
einmitt að fara að hringja til
þín. Ég hef verið að brjóta heil-
ann um, hvers vegna þú hefðir
aldrei tekið boði mínu um að
fara og litast um í Kearny
stræti. Ég geri ráð fyrir, að það
sé það, sem þú hefur í huga
núna.“
„Já," sagði Chiang.
„Þarna sérðu. Fullkominn
hugsanaflutningur. Við höfum
báðir verið að hugsa um ná-
kvæmlega það sama. Lagskona
min er úti að sjá um innkaupin,
svo ég hef frjálsar hendur. Við
skulum ekki eyða lengri tíma í
símtal, heldur hittast á horninu
á Jackson og Kearny eftir stund-
arfjórðung. Það er þar, sem
„undraspölurinn" byrjar. Kearny
„ . . . Það getur að vísu einnig hafnað í tukthúsi
með hnífsstungu í maganum.“
„Ætlarðu að kvænast henni?“
„Ég ætla að kvænast henni samstundis og hún
verður blönk. £g vil ekki að fólk geti dregið jiá
ályktun, að ég kvænist henni vegna peninganna.“