Fálkinn - 18.04.1966, Blaðsíða 24

PRÚSSNESKI LIÐHLAUPINN. '
ÁRIÐ 1806 ásetti Napoleon sér að
sýna Prússakonungi í tvo heimana.
Bæði við Auerstadt og Jena biðu prúss-
neskar hersveitir gífurlega ósigra, en.
eftirlifandi hermenn hörfuðu undan í
austurátt, til þess að sameinast þar
rússneskum her. í febrúar kom til bar-
daga nálægt Köningsberg hjá þorpinu
Eylau._______________________________
Þessi bardagi varð einn sá blóðugasti í
hernaðarsögu Napoleons. Hann hófst í
nistandi snjóstormi, og þegar viðureign-
in fjaraði út daginn eftir, var það meira
vegna þess, að hermennirnir voru að-
framkomnir af þreytu, en af því að
nokkur hernaðarleg niðurstaða væri
fengin. Um nóttina hófu Rússarnir
undanhald sitt til norðurs. Prússarnir
hörfuðu undan gegnum þorpið Kutts-
chitten, í austurátt. Vörn bakliðsins var
í höndum deAnsbach riddaraliðssveitar
frá Bayern.
Ansbaeharnir voru atvinnuhermenn í
skilningi átjándu aldarinnar. Þótt þeir
hefðu gengið og barizt og þjáðst í tvo
sólarhringa, var það hvorki vegna
Napoleons hé Prússanna, — þetta var
nú einu sinni þeirra fag. Þeir vonuðust
eftir ríflegum ránsfeng og óttuðust af-
leiðingarnar af mótþróa.
Af þessum ástæðum gat Franz
Schirmer liðþjálfi án teljandi samvizku-
bits velt því fyrir sér, hvernig hann
gæti bezt sloppið úr þessari klípu meðan
hann lét hest sinn ráða ferðinni gegn-
um skógana við Kuttschitten þessa
nótt. Af félögum hans voru aðeins fáir
á li.fi og þeir, sem eftir lifðu, myndu
farast úr þeirri vosbúð, sem þeir áttu
í vændum. Og þegar hestarnir væru
týndir eða étnir, myndu hungur og
sjúkdómar verða hinum að bana nema
ef til vill þeim yngstu og allra harð- |
gerðustu. Daginn áður hefði liðþjálfinn
með nokkurri sanngirni getað talið sig
til hinna lánsamari — en ekki nú.
Síðari hluta dagsins hafði hann sjálfur j
orðið sár . ..
Sárið hafði einkennileg áhrif á hann.
Franskur brynjuriddari hafði lagt til
hans með sveðju sinni, og liðþjálfinn
hafði borið af sér höggið með hægri
handlegg. Lagið hafði skorið sundur
sterklega vöðva hans alveg inn í bein
— það var ljótt sár, en beinið var
óbrotið, svo að hann hafði ekki þurft
að gangast undir pyndingar herlækn-
anna. Einn hermannanna hafði gert að
sári hans og bundið handlegginn upp.
Nú verkjaði hann í sárið, en blæðingin
virtist hafa stöðvazt. Hann var afar
máttfarinn, en kenndi það fremur
hungri og kulda en alvarlegum blóð-
missi. Hið einkennilega var, að þrátt
fyrir allar beinlínis líkamlegar þjáning-
ar, fann hann til óvenjulegrar vellíðun-
ar.
Hún hafði vaknað hjá honum, meðan
verið var að binda um sárið. Fyrsta
undrunin og hræðslan við að sjá blóðið
fossa niður eftir máttlausum handleggn-