Fálkinn - 18.04.1966, Blaðsíða 43

BJÓflOM YflUR FIESTAR TECUNDIR TRYGGINGA
VQRUTRYGGINGAR
SKIPATRYGGIIIGAR
VEIDARFÆRATRYGGINGAR
HEIMILISTRYG GINGAR
INNBÚSTRYGGINGAR
BRUNATRYGGINGAR
SLYSATRYGGINGAR SJÓMANNA
FERDASLYSATRYGGINGAR
ALMFNNAR SLYSATRYGGINGAR
FRJÁLSAR ABYRGÐARTRYGGINGAR
BEZTU KJOR MflNUM VEITA GOM ÞJONUSTII
• Arfur án erfingja
Framh. af bls. 41.
aftur í handlegg hans, og hann
gaf frá sér stunu. Honum var
ljóst, að ekki var um annað að
gera fyrir hann, en að leggjast
til hvíldar. Hann skjögraði inn
úr dyrunum og valt út af í
hvíluna við ofninn. Byssunni
stakk hann í hálminn undir
skikkjuna. Síðan tók hann af
sér hjálminn, leysti sundur á-
bfeiðurnar og lagðist niður i
hlýju myrkrinu til þess að
berjast fyrir lífi sínu.
Konan hét Maria Dutka ög
var átján ára, þegar Schirmer
liðþjálfi sá hana fyrst. Móðir
hennar dó, þegar hún var barn
að aldri, og þar sem hún átti
engin systkini og faðir hennar
kvæntist ekki aftur, hafði hún
alizt upp við að vinna störfin
sem einkasonur og erfingi.
Nú hjúkraði hún hinum
særða hermanni, sem fyrstu
dagana var mjög hætt kominn
af sári sínu. Eftir því sem hann
sjálfur hresstist meira og mat-
urinn gaf henni á ný sitt ung-
lega útlit, fór hann að veita
athygli heilbrigðum líkama
hennar og að gera breytingar
á fyrri framtíðaráformum sín-
um.
Hann var hjá þeim í átta
mánuði. Hrossskrokkurinn lá
vel geymdur undir sjónum og
sá þeim fyrir nýju kjöti, þang-
að til fór að hlána, en þá reyktu
þau og þurrkuðu afganginn. Nú
var liðþjálfinn þar að auki fær
um að ganga í skóginn með
byssu sína og sækja þeim villi-
bráð. Og loks var það grænmet-
ið, sem nú byrjaði að koma
upp. Gamla Dutka skánaði
heldur í nokkrar vikur, jafn-
vel svo að hann gat stýrt plógn-
um, sem liðþjálfinn og María
drógu í stað hestsins.
Það vai nú litið á nærveru
liðþjálfans sem sjálfsagðan
hlut. Hvorki María né faðir
hennar minntust nokkurn tíma
á hermennskufortíð hans. Hann
var fórnarlamb styrjaldarinn-
ar, rétt eins og þau sjálf. Ná-
grannarnir sneru heim aftur og
fundu ekkert athugavert við
tilvist hans. Þeir höfðu sjálfir
eytt vetrinum í vinnu hjá
ókunnugum. Ef gamli Dutka
hafði fundið sterkan, vinnu-
fúsan Prússa til þess að hjálpa
sér við búreksturinn, þá var
það aðeins þeim mun betra fyr-
ir hann. Og ef einhver forvitin
sál fór að velta vöngum yfir
því, hvernig gamli Dutka laun-
aði honum, eða hvers vegna
Prússa fyndist það ómaksins
vert að yrkja svo lítilfjörlegan
jarðarskika, þá voru aðrir
ávallt reiðubúnir að minna
hann á breiðar lendar og sterk-
lega fótleggi Maríu og þau
uppskerufyrirheit, sem hún
gæfi svo fjörmiklum, ungum
náunga.
Sumarið kom. Bardaginn við
Friedland var til lykta leiddur.
Franski og rússneski keisarinn
mættust á flota á Niemenfljóti.
Tilsit-sáttmálinn var undirrit-
aður. Prússland varð að láta af
hendi allar landareignir sínar
vestan við Elbu og öll sveita-
héruð í Póllandi. Bialla, sem
var örfáum kílómetrum fyrir
sunnan hús Dutka, varð allt í
einu rússnesk landamæri og
Lyck var útnefnd sem setuliðs-
bær. Prússneskar fótliðasveitir
kembdu nágrennið í leit að ný-
liðum og liðþjálfinn faldi sig
í skóginum ásamt öðrum ung-
um mönnum. Hann var að
heiman slíkra erinda, þegar
faðir Maríu lézt.
Eftir jarðarförina gróf hann
upp leðurpyngju sína, og þau
María settust við að telja birgð-
ir sínar. Ránsfengur frá löng-
um herleiðangri og fjögurra
ára samanspöruð liðþjálfalaur.
jöfnuðust fyllilega á við þá litlu
upphæð, sem María myndi fá
hjá nágranna sínum fyrir býl-
ið. Það gat nefnilega ekki kom-
Framh. á bls. 45.
43
FALKINN