Fálkinn


Fálkinn - 18.04.1966, Blaðsíða 45

Fálkinn - 18.04.1966, Blaðsíða 45
G Arfur án erfingja Framh. af bls. 43. iö til mála fyrir þau að vera þar kyrr og yrkja jörðina. Þau höfðu fengið að þreifa á því, sem gat gerzt þegar rússneski herinn kæmi, og með nýju landamærunum voru Rússarnir aðeins eina dagleið í burtu. Þetta vii-tist þeim jafnvel enn þyngra á metunum en hin hættulega aðstaða liðþjálfans sem liðhlaupa. Það lá í augum uppi, að þau yrðu að leita þang- .að, sem hvorki væru Rússar ne Prússar og; hi'n þungaða Mafía ■ gæti alið upþ börh þeirrá í vissu um að geta aflað; þeim matar. í byrjun nóvember 1807 lögðu þau af stað með kerru, sem hann hafði barið saman úr hinum gamla vinnuvagni Dutka. Ferð þeirra vestur á bóginn var löng og hættuleg, þar sem þau urðu að fara gegn- um Prússland og þorðu ekki að vera á ferli nema á nóttunni. En þau sultu ekki. Þau höfðu tekið með sér vistir á kerrunni, og þær entust alla leið til Witt- enberg. Það var einnig fyrsti bærinn, sem þau héldu innreið sína í um hábjartan dag — nú voru þau loks komin út fyrir prússneskt yfirráðasvæði. Ekki settust þau samt að í Wíttenberg. — Liðþjálfanum fannst hann enn of nálægt prússnesku landamærunum. — Um miðjan desember komu þau til Miihlhausen, sem ný- lega hafði verið innlimað í kon- ungdæmið Westfalen. Hér kom frumbui’ður Maríu, — sonurinn Karl, í heiminn — og María og liðþjáifinn giftu sig. Um skeið vann liðþjálfinn sem hestamað- ur, en er frá leið og þeim hafði tekizt að nurla dálitlu saman, freistaði hann gæfunnar sem hestaprangari. Það gafst vel, og honum græddist fé. Um árabil var svo að sjá, sem gæfan hefði snúizt þeim í vil og þau hefðu fundið örugga höfn. Þá varð María þeim sjúkdómi að bráð, sem dregið hafði föður hennar til dauða. Tveim árum eftir fæð- ingu yngri sonarins andaðist hún. Síðar kvæntist liðþjálfinn á ný og eighaðist tíu börn með annarri konu sinni. Hann Iézt árið 1850 sem vel metinn og efnaður borgari. Aðeins í eitt skipti á vel- gengisárunum í Muhlhausen Donnr gefur vinsælustu plötuna frá . Hljóðfævaverzlun Sigríðar Helgadóttur FDCflEflD® ÞíþÍfflMÆi Galdurinn er sá að finna plötuna, sem er falin einþvers staðar á síðuin Fálkans. — Að verðlaunum fær sá fundvísi nýja plötu, sem hann velur sér eftir listanum hér að neðan og platan er auðvitað frá Hljóðfæraverzlun Sigríðar Hclga- dóttur í Vesturveri. — Dregið verður úr réttum laúsnum. Vinsælar plötur í dag: 1. Nu reiser jeg hjem — Jan Hurtun 2. I Believe — Elvis Presley 3. Loving you — Elvis Presley 4. Ledkiss Jenka — Ronnie Krank 5. It Is Good News Week — Hedgehoppers Anonyom Platan er á blaðsíðu Nafn: ................................... Heimili: .......................■....... Ég vel mér nr............. Til vara nr. Ekki dregið út í þetta sinn. VINNINGS MA VITJA A SKRIFSTOFU FALKANS. var Franez Schirmer minntur á hið hernaðarlega afbrot, sem hann hafði gerzt sekur um. Eftir Parísarsáttmálanum 1815 varð Múhlhausen prússneskt landssvæði. Þetta var sama árið og lið- þjálfinn kvæntist í annað sinn. Enda þótt hann gerði ekki ráð fyrir að leitað yrði í kirkjubók- unum að nöfnum liðhlaupa, vofði þó alltaf sú hætta yfir, að þær yrðu notaðar við samn- ingu herkvaðningalista. Hann þorði ekki að eiga allt undir ; forsjóninni. Eftir svo margra ára frið var hann orðinn óvan- ur að lifa aðeins fyrir líðandi stund. Tilhugsunin um skjótan dauðdaga frammi fyrir aftöku- 'syeit lét hann enga ró hafa, hversu langsótt, sem hún kunni að vera. En hvað átti hann að taka til bragðs? Hann hugsaði um þetta fram og aftur og ákvað að lokum að breyta nafni sínu í Schneider. A vegi hans varð aðeins ein smátorfæra. Honum veittist auðvelt að fá sínu eigin nafni breytt og sömuleiðis eftirnafni ungbarnsins Hans. Hann átti vini á skrifstofu borgarstjórans, og þar var óðara tekin til greina sú skýring hans, að í ná- grannaborginni væri annar hestakaupmaður mcð sama nafni. En eldri sonurinn, Karl, varð honum óþægari ljár í þúfu. Drengurinn var nú sjö ára gamall, og prússnesk hern- aðaryfirvöld höfðu einmitt í þessu sett hann á skrá til síð- ari herkvaðningar, og liðþjálf- inn átti enga vini í Prússaher — og óskaði heldur ekki að eignast þá. Auk þess gátu allar opinberar umsóknir um nafna- breytingu fyrir drenginn auð- veldlega leitt til einmitt þeirra fyrirspurna um fortíðina, sem hann umfram allt varð að forð- ast. Endirinn varð sá, að hann lét nafn Karls afskipalaust. Þannig atvikaðist það, að enda þótt synir Franz og Maríu væru báðir fæddir Schirmer, ólust þeir upp undír ólíkum ættar- nöfnum. Karl hélt áfram að heita Schirmer. Hans hét fram- vegis Hans Schneider. Nafnaskipti liðþjálfans urðu honum aldrei til minnstu óþæg- inda það sem eftir var ævinn- ar. Erfiðleikarnir, sem af þeim hlutust, komu ekki í ljós fyrr en á hundrað árum síðar og sá, sem varð fyrir barðinu á þeim, hét herra George L. Carey. Schneider Johnson málið. George Carey var yngsti son- urinn í mjög efnaðri og vel met- inni Delaware fjölskyldu, og jafnvel þótt hann hefði ekki til að bera breiðar herðar og ánægjulegt bros bræðra sinna, var hánn þó gáfaðastur þeirra allra. Þegar dýrðardögum fót- boltaáranna sleppti, bárust bræðurnir fyrirhafnarlaust út í straum viðskiptalífsins. Fram- tíðaráætlanir George höfðu legið Ijósar fyrir áður en hann lauk menntaskólanum.. Þrátt fyrir vonir föðursins um arf- taka læknisembættisins hafði George neitað að gera sér upp áhuga á læknisstarfinu, sem hann ekki átti til. Hann vildi verða lögfræðingur — ekki málafærslumaður, heldur af þeirri gerðinni, sem hlýtur for- setastöðuna í járnbrautarfélög- um og stáliðnaðarsamböndum eða háttsett stjórnmálaemb- ætti. Eftir fjögur og hálft ár sem flugmaður á sprengjuflugvél- um, lét hann innrita sig í lög- fræðideild Harvard háskóla. — Þaðan tók hann lögfræðipróf með láði í byrjun árs 1949. — Fyrst þar á eftir átti hann lær- dómsríkt ár sem einkaritari hjá frægum og lærðum dóm- ara, en réðst síðan til Lavater. Fyrirtækið Lavater, Powell & Sistrom í Philadelphia, var eitt á meðal hinna öflugri lög- fræðifyrirtækja í austurhluta Bandaríkjanna. Að vera boðin staða hjá þessu fyrirtæki er mjög mikil viðurkenning fyrir nýbakaðan lögfræðing, og George hafði því gilda ástæðu til að vera ánægður með frama braut sína, þar sem hann var önnum kafinn við að koma. sér fyrir í einni af hinum þægi- legu og vel búnu skrifstofum Lavaters. Tilkynningin um, að hann ætti að vinna við Schnei- der Johnsons-málið, olli honum þess vegna nokkrum vonbrigð- um. Hún kom honum einnig á óvart, þar sem Lavaters höfðu ekki fyrir venju að fást við þess háttar mál — viðfangsefni þeirra voru yfirleitt af því tagi, sem afla álits engu síður en peninga. Eftir því sem George gat munað um einmitt þetta mál, var það eitt af þeim, sem metnaðargjarn lögfræðingur myndi borga fyrir að vera laus við, ef honum var annt um mál sitt. Málið hafði verið eitt þess- ara heimskulegu fyrirstríðs af- brigða, með ófundnum erfingj- um að miklum auði. Framh. í næsta blaði. FÁLKINN 45

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.