Fálkinn - 18.04.1966, Blaðsíða 34

TJTI
VORN GEGN VEflRUN
INNI
HVERS VEGNA
VERND GEGN SLAGA
tvær txgundxr?
Ibúðarhús hér ú landi eru
yfirléitt byggð úr steinsteypu
cða öðru álíka opnu efni og
upphituð flesta tima ársins.
StofuHitinn er því hœrri cn í
loftinu úti og getur borið
miklu meiri raka í formi
vatnsgufu en útiloftið. Þetfa
rakahlaðna. lóft leitar á út«
veggi hússins, og ef ekki er
séð fyrir sérstöku, vatnsgofu*
heldu lagi innan á útveggj*
vnum, kemst rakinn úr stof-
unum inn i veggina og þctt*.
ist þar eða í einangrun
þeirra. Spred .Satin hindrar
að raki komist i útveggina
innan frá.- Utanhússmqlning
þarf að gefa hleypt raka úr
múrnum út I gegnum sig,
enda þótt hún þurfi einnig
að vera vatns* og veðurheld.
Öti Spred hefur þessa eigin*
lcika framar öðrum málning-
artegundum, og er framleitt
sérstaklega fyrir * islenzka.
Sfaðhœíti og. veðr.áttu.
MALNING HF
gamla húfupottlokið á höfuð sér
og gekk niður að vatninu.
Marianne var hress og endur-
nærð. Þessi litla máltíð hafði
verið eins og friðsælt vé. Tarzan
lá við peningaskápinn og lykill-
inn var hjá Tolvmans Olof.
Henni fannst eins og .einhver
valdamaður hefði tekið hana
undir sinn verndarvæng. Og þó
var það aðeins þessi kýtti og
tröllslegi, gamli smiður. Hún
settist í skut árabátsins. Smiður-
inn reri með seigum, hljóðum
áratogum. Hér og þar svifu mý-
flugur yfir dökknandi vatninu.
En jafnvel úti á voginum fannst
dauf reykjarlykt frá skógareld-
inum á Jönshusberget. Var Ulf
enn þar uppfrá, eða var hann
kominn aftur heim......... til
Louise.
Ulf og Marianne sátu á ný í
verksmiðjuskrifstofunni og biðu
þess, að verkamennirnir kæmu
og tækju við launum sínum. En
nú var af sem áður var! Þá
hafði hún verið utan við sig af
ótta um, að listarnir væru ekki
rétt reiknaðir En nú hafði
Jansson haft allan veg og vanda
af þeim. Og Tolvmans Olof
hafði komið inn með lykilinn að
peningaskápnum snefnma um
morguninn.
Eftir fyrri launadaginn höfðu
hún og Ulf farið upp til kvarz-
námunnar. Hann hafði kysst
hana......
Nú komu fyrstu verkamenn-
irnir. Þeir létu reiðhjól sín í
grindurnar fyrir utan gluggann.
Fimmtán að tölu stóðu þeir í
röð frá dyrinum inn að skrif-
borðinu. Við nokkra þeirra hafði
hún dansað á Jónsmessudans-
leiknum. Hún þekkti andlit
þeirra og mundi, hvað þeir hétu.
Hún var að festa rætur á Mal-
ingsfors — þrátt fyrir allt!
Nafn eftir nafn var skrifað á
listana. Svo var farið að kvitta
á þá. 1 þetta skipti skyldi Ulf
'fá að sjá um þá sjálfur. Hún
ætlaði ekki að snerta þá.
— Gjörðu svo vel, í þessa
línu, sagði hún og rétti fram
kúlupennann til manns, sem ný-
búinn var að taka við umslagi
sínu.
- Já, en ég held ekki að ég
skrifi undir, því að það vantar
fimmtíu krónur í umslagið mitt,
sagði hann.
Marianne sneri sér eldsnöggt
að honum. Hún hitnaði og kóln-
aði á víxl. Borðið tók að snúast
í hringi fyrir augum hennar.
Róleg! Þetta er ekki eitt af þeim
umslögum, sem ég setti peninga
í eftir að Ulf og Jansson voru
farnir. Loksins kom eitthvað,
sem ég á enga sök á!
— Við höfum ef til vill í ógáti
sett tvo fimmtíu króna seðla í
eitthvert annað umslag, sagði
Ulf. tók peninga úr sínu eigin
veski og fékk manninum. Þá
skrifaði hann nafn sitt á listann
og fór.
Marianne skalf af æs'ntri við
hvern mann, sem kom að borð-
inu. Hún hélt niðri i sér andan-
um meðan þeir töldu peninga
sina. Fimm, sex, sjö menn skrif-
uðu á listann athugasemdalaust,
en hjá þeim áttunda vantaði
hundrað krónur. Ulf leit snögg-
lega á Marianne og tók hundrað
króna seðil úr veski sinu. Hinir
biðu í grafarþögn.
Það, sem eftir var launa-
greiðslnanna leið eins og mart-
röð. Enn vantaði fimmtíu krón-
ur, enn hundrað.... að lokum
var seðiaveski Ulfs tómt. Mari-
anne rétti honum þá peninga,
sem hún átti eftir af launum
sínum, þegar hún hafði borgað
fæði og húsnæði. Þögnin á milli
þeirra varð þrúgandi.
Tolvmans Olof var nú í þeim
flokknum, sem seinast kom inn.
Marianne þaut til móts við hann
og greip í handlegginn á honum.
— Það vantar á peningana,
æpti hún. Hann stóð kyrr og
starði á hana. Heyrirðu ekki,
hvað ég segi? Það vantar....
— Er það mikið? spurði hann.
— Sjö hundruð enn sem kom-
ið er.
— Það hefur þá ekki komið
að neinu haldi, að ég skyldi
geyma skáplykilinn, sagði hann.
Marianne var algjörlega yfir-
buguð.
— Ég hef hvorki stolið pen-
ingum, né kveikt í húsinu né....
snökti hún og reyndi að ryðjast
fram hjá honum og komst út úr
skrifstofunni. En hann þreif í
handlegg hennar. Hnýttir fing-
urnir voru harðir, og hann hafði
krafta í kögglum eftir langa ævi
í smiðjunni.
— Láttu ekki eins og flón!
sagði hann og leiddi hana aftur
að borðinu. Seztu niður og
reyndu að skrifa nafnið mitt á
biaðið. Hann fékk umslag sitt
og taldi peningana. Marianne
benti honum á linuna og hann
skrifaði undir, skjálfhentur. Til
allrar hamingju hafði hann að
minnsta kosti fengið rétta upp-
hæð! Hann tók fram stóru
pyngjuna og tróð niður í hana
því, sem hann hafði fengið. Sið-
an hvessti hann augun á Ulf.
— Þegar þú kærir þjófnaðinn,
skaltu muna eftir að segja lög-
reglunni, að Tolvmans Olof
Erson hafi haft skáplykilinn í
sinni vörzlu í nótt, sagði hann.
Það skyldi þó aldrei vera, að
karlfjandinn sé þjófur lika, há?
— Það held ég ekki, sagði Ulf
alvarlegur í bragði.
— Nú, jæja. En hann þekkir
líklega sitt heimafólk!
Hvað átti hann við? Marianne
starði skelkuð á eftir honum,
þegar hann fór út. Hann tautaði
fyrir munni sér alla leið. Einu
orðin, sem bárust henni til
eyrna, voru eitthvað um....
„þessi óláns hulda“.
Það er ég, sem hann á við,
hugsaði Marianna. Það er ég,
sem þau hafa átt við allan tím-
ann.... í hvert skipti sem þau
hafa minnzt á hulduna.... að
mér skuli ekki hafa skilizt það!
Malingsfors fannst henni nú
allt í einu vera fjandsamlegur
staður. Því fyrr, sem hún færi
héðan, þeim mun betra. Þegar
siðustu verkamennirnir voru
farnir, stóð hún á fætur og
gekk spölkorn frá borðinu.
— Viltu vera svo góður að
taka iistana sjálfur! Ég hef ekki
hugsað mér að hafa þá undir
höndum, sagði hún. Ulf leit
snögglega á hana, tók saman
blöðin og lét þau í skjalatösku
sina. — Ég get ekki gefið neina
skýringu á því, hvernig allir
þessir peningar hafa getað horf-
ið, né heldur hvernig gat kvikn-
að í álmunni.... en líklega er til
einskis að vona að þú trúir mér.
Ulf þagði. Hann vildi trúa....
vildi geta vaknað af þessari
martröð, taka hana í faðm sér
.... en hann gat það ekki. Of
mörg einkennileg atvik höfðu
átt sér stað frá því að hún kom
til Malingsfors? Hvernig gat
staðið á þeim? Hvers konar vera
var þetta, sem hann hafði lagt
ást sina á? Hvað vissi hann um
hana? Ekkert.... nema það, að
hann var vitlaus í henni.
— Komdu, við skulum fara
upp eftir og talast við, sagði
hann hljóðlega. Vita, hvort við
getum ekki eitthvað áttað okkur
á hlutunum.
Hann heldur, að ég hafi tekið
peningana, hugsaði Marianne.
Hún ætlaði að spyrja hann....
biðja hann að segja það, sem
honum bjó í brjósti, en hún gat
það ekki. Gráturinn sat eins og
kökkur i hálsinum á henni. —■
Framh. í næsta blaði.
FALKINN