Fálkinn - 18.04.1966, Blaðsíða 32

RÓMANTÍSK NIJTÍMASAGA
FIIÁ HEftlKAGAKÐI í DÖLITM
Í SVÍþJÓÐ
Þá heíði Marianne orðið til-
neydd til að hverfa frá Malings-
fors að fullu og öllu. Eins
og sakir stóðu gat Louise ekki
annað gert, en þakkað Ulf fyrir
að taka þá skýringu gilda, að
eldurinn hefði kviknað út frá
rafmagni. Það væri hið eina,
sem bjargað gæti Marianne,
hafði hún sagt. Hún væri svo
fegin því, að hann skyldi halda
hlífiskildi yfir Marianne. Louise
gretti sig. Þarna óku þau burt!
Hún hraðaði sér niður í álmuna
til að gæta, hvort Marianne hefði
ekki gleymt neinu. Þegar hún
litaðist um þar inni, fór hún að
hlæja hljóðlega. 1 ákafa sínum
við að hjálpa Ulf með farang-
urinn hafði Marianne gleymt
handtösku sinni. Hún stóð við
borðið. Skyldi nokkuð vera í
henni, sem vitnað gæti um, að
hún og Ulf ...
Louise opnaði töskuna. 1 hólf-
inu hjá pyngjunni og seðlavesk-
lnu lá bréf. Sennilega það. sem
hún hafði fengið frá Hakoni.
Louise fletti því í sundur. Undr-
un hennar ágerðist æ meir, eftir
þvi sem hún las lengra. Þetta
var hreinasta gullnáma!
..Hey, my sweet! Ég er búinn
að finna þorpið með leigubílun-
um tveim. Þar er stór álnavöru-
verzlun, sem vinur þinn Vilhelms-
son seldi sokka og hanzka þann
12. ágúst fyrir tveim árum. Þeir
höfðu afrit af pöntuninni, dag-
sett þann dag og undirskrif-
uðum af honum. Hann var því
ekki í Hollandi á þessum tima.
Lögreglan leitar nú að honum
af fullum krafti. Nú skulum við
sjá, hvort hann getur neitað
mikið lengur að hafa verið vald-
ur að ökuslysinu. Tvímælalaust
verður þú nú hreinþvegin og hvit
sem mjöll. Ég læt þig heyra frá
mér aftur. Lots of love. Þinn
Hákon.“
Ökuslys ... Louise horfði beint
fram fyrir sig og hugsaði sig
um. Jú, mikið rétt. Það hafði
áreiðanlega staðið eitthvað um
þetta í blöðunum. Það var ef-
laust þess vegna, sem andlit
Marianne hafði komið henni
kunnuglega fyrir sjónir. Louise
stakk bréfinu aftur niður í tösk-
una, lagði hana aftur í stólinn
og flýtti sér út. Morguninn eftir
fór hún með áætlunarbílnum til
Falun, hélt til ritstjórnarskrif-
stofu Falunpóstsins og hóf að
leita þar í gömlum blöðum. Hún
þurfti að fá einstök atriði! Þegar
greinarnar voru skrifaðar, hafði
enginn lagt trúnað á, að maður-
inn, sem hafði átt að aka bíln-
um, væri til. En nú benti bréf
Hákonar til þess, að svo væri
samt sem áður. Hún yrði að
flýta sér að koma áformi sínu í
framkvæmd, áður en þeir fyndu
hann. Og þangað til varð hún
að vera helmingi vingjarnlegri
og umhyggjusamari gagnvart
Marianne en nokkru sinni. Það
myndi engum detta í hug að
gruna engil?
NÍUNDI KAFLI.
Júlímánuður varð heitur og
þurrviðrasamur. Yfirborð áa og
vatna lækkaði aftur. Silverberg-
sveitin sýndi lit á því að endur-
byggja stíflugarðinn við Ovan-
megda. Ulf fór oft þangað til
þess að fylgjast með, hvernig
verkinu miðaði, en hann bað
Marianne aldrei að koma með
sér. Hver einasta máltið var
þeim báðum óbærileg kvöl.
Stundum langaði Marianne til að
æpa hástöfum. Afskiptasemi og
umhyggja Louise hefði getað ært
óstöðugan.
Þegar nær dró lokum mánað-
arins hófu Jansson og Marianne
uppgjör á nýjum launalistum.
Nú gekk það eins og í sögu.
Marianne var starfinu kunnug
frá því í fyrra skiptið, og hún
var fegin að losna undan ábyrgð-
inni og lét Jansson taka þá í
sína vörzlu, þegar þeir voru til-
búnir.
— En þeir eru ekki kvittaðir
enn og hafa ekkert peningagildi,
andmælti Jansson.
— Það skiptir engu. Taktu þá!
Þú ert ekki í ánáð hjá huldunni.
— Ég verð það ef til vill áður
en lýkur, svaraði hann án þess
að orðunum fylgdi hið minnsta
hrrm!
Niðurstöðutalan var tilbúin.
Ulf ók til bankans og sótti pen-
ingana. Seðlabúntin með hundr-
að króna og fimmtiu króna seðl-
unum voru bundin saman með
bláum pappírsræmum, sem Jans-
son reif af jafnóðum og hann
þurfti á nýju búnti að halda.
Marianne hjálpaði honum að
telja peningana niður í launa-
umslögin. Smátt og smátt lækk-
aði seðlahaugurinn. Nú var að-
eins einn launalisti eftir. Þá
hringdi síminn. Ulf svaráði.
Dyrnar að skrifstofu hans stóðu
opnar, og bæði Marianne og
Jansson skildu samstundis, að
eitthvað alvarlegt var á seyði.
— Það var skógareldur uppi
við Jönshusberget, kallaði hann
til þeirra, þegar simtalið var á
enda. Bezta skóglendið mitt!
— Já, komi þurrkasumar, er
hægt að reiða sig á, að það
kviknar í á Jönshusberget, sagði
Jansson. Ég á einnig smáskika
þar uppfrá.
— Það er búið að gera slökkvi-
liðinu aðvart, en við verðum að
fara þangað þegar i stað, Jans-
son. Þú getur lokið við að telja
í umslögin, Marianne. Ég sé, að
það eru aðeins nokkur stykki
eftir. Læstu allt saman inni í pen-
ingaskápnum, þegar þú ert búin,
sagði Ulf og skellti lyklinum á
borðið fyrir framan hana.
— Nei, Ulf. Ég vil ekki vera
skilin ein eftir með alla þessa
peninga. Læstu þá inni núna.
svo getum við lokið við þetta á
morgun.
— Nei, á morgun er útborg-
unardagur. Vertu nú ekki nieð
neinar kenjar! Brita Eliasson
gerði þetta ein ótal sinnum.
— Já, en hún varð ekki fyrir
sama óláninu og ég, sagði Mari-
anne.
— Óláni! Þú ert svei mér jafn-
hjátrúarfull og ...
— ... og gömul lappakerling,
botnaði Jansson himinlifandi.
32
FALKINN