Fálkinn - 06.06.1966, Síða 22

BRENNIMERKl
1
afleiðJngar, sem áframhaldandi
hnýsni gœti haft. Hún geeti leitt
til alvarlegra árekstra við Hoff-
mann.
í einkalífi sínu myndi hann
kœra sig kollóttan um slíka
árekstra. Sem maður var Hoff-
mann honum einskis virði. En
Hoffmann átti mikil ítök á þvi
sviði kvensjúkdómafræðinnar,
sem Stenfeldt fékkst við. Hoff-
mann gæti eyðilagt doktorsrit-
gerð Stenfeidts fyrir honum.
Ekki hindrað hann í að skrifa
hana, að vísu. En séð um að
hún yrði rifin í sundur og missti
gildi sitt sem vísindarit.
Áhættan var mikil. Stenfeldt
hikaði.
Viku síðar opnaði Stenfeldt
skrifborðsskúffuna til þess að
lesa aftur bréf Fraenkels. Þá
varð hann furðu lostinn. Upphaf-
lega brúna umslagið, sem hann
hafði fengið við heimsókn sína
til Fraenkels í Garmisch var
komið til skila. Það lá ekki efst
heldur stungið af handahófi inn
á milli nokkurra skjala. Það átti
greinilega að líta þannig út, að
það heíði verið þarna ailan tím-
ann en honum sézt yfir það
vegna þess að hann hefði ekki
leitað nákvæmlega í bréfahrúg-
unni.
Hann tók fram myndina. Þetta
var sama myndin og áður. Hann
leit aftan á hana. Skrásetning-
arnúmer Fraenkels var þar,
skrifað með blýanti.
En var ekki númerið dálítið
of vandvirknislegt, of lítil fljóta-
skrift á því? Hann lagði stækk-
unargler yfir andlit Hoffmanns
á myndinni. Það gat verið ímynd-
un ein, en honum fannst sem
myndin öll væri enn óskýrari en
áður. Og andlitið hafði verið
pentað upp, að vísu vandlega
en þó svo ekki varð um villzt.
Einhver hlaut að hafa tekið
upphaflegu myndina, stækkað
hana, farið yfir andlitið á stækk-
uninni og minnkað hana síðan
í upphaflega stærð. Þetta var
ástæðan fyrir því að myndin
virtist óskýrari en áður.
En nú var Hoffmann hinn
ungi óneitanlega mjög svipað-
ur hinum eldri Hoffmann. Það
væri ekki hægt að sverja að
þetta væri sami maðurinn. En
það var heldur ekkert, sem
benti til þess að svo væri ekki.
Hann stakk myndinni aftur i
umslagið og lagði umslagið í
skúífuna. Svo gekk hann fram
til þess að fylgja Hoffmann á
stofugang. Yfirlæknirinn var vin-
gjarnlegur og hinn rólegasti.
Þegar stofugangi var lokið
höfðu augu þeirra mætzt hvað
eftir annað. Hoffmann virtist
öruggur og í jafnvægi og gaf í
engu til kynna að honum fynd-
ist þjarmað að sér.
Stenfeldt fór að finnast hann
hafa orðið undir. Hoffmann
lét ekki skjóta sér skelk í bringu,
írekar en hann lét ganga fram
af sér. En spurningamerkin voru
of mörg og of stór til þess að
hægt væri að má þau út. Eitt-
hvað hlaut að gerast.
Til þess að flýta fyrir því
sem koma skyldi, festi Sten-
feldt myndina af Hoffmann upp
á minnistöfluna í skrifstofu
sinni. Þetta skref var stríðsyfir-
lýsing.
Dögum saman hékk myndin
á sinum stað inni á herbergi
Stenfeldts en Hoffmann lét á
engu bera. Fyrstu vikuna sem
hún var þarna uppnæld eins og
ögrun, kom Hoffmann inn á
6. hluti
skrifstofu Stenfeldts oft á dag.
Hann virtist ekki sjá myndina
enda þótt hún styngi mjög í
stúf við vélritaðar reglugerðir og
tilkynningar sjúkrahússtjórnar-
innar.
Lars Stenfeldt varð aftur al-
tekinn efasemdum. Ef Hoff-
mann var viðriðinn breytinguna
á myndinni þá ættu taugar hans
að sýna einhver viðbrögð.
En á hinn bóginn: jafnvel *
óbreytt hafði myndin átt að
sýna Heinrich Hoffmann á
yngri árum. Gat yfirlæknirinn
haft svo lítinn áhuga á mynd *
af sjálfum sér tvítugum?
Stenfeldt var ráðinn í því að
láta tímann vinna fyrir sig og
aðferðin virtist ætla að verða
árangursrík. Köld rósemi Hoff-
manns varð ekki langlíf. Ekki
leið á löngu áður en starfslið
deildarinnar tók að kvarta undan
önuglyndi hans. Við Stenfeldt
var hann þó vingjarnlegur sem
óður.
Einn fyrstu dagana 5 desem-
ber var komið með háþungaða
konu til slysadeildarinnar. Hoff-
mann og Stenfeldt fóru báðir
niður á skurðstofuna. Konan
hafði lent í bílslysi og hlotið ein-
falt brot og nokkur brákuð rif.
Hún kvaðst vera kominn hátt á
áttunda mánuð og allt hefði
gengið eðlilega það sem af væri
meðgöngutímans. En í sjúkra-
bílnum á leið til slysastofunnar
hafði hún skyndilega fengið
verki.
— Við höfum ekki enn vibað
taka mynd af henni, sagði Holm-
berg, beinaskurðlæknirinn. Við
héldum að þér mynduð ef til
vill vilja taka barnið fyrst.
— Gerið það ekki! sagði kon-:
an. Hvað svo sem þið gerið þá,
snertið ekki barnið mitt! Við höL J
um þráð það svo lengi...
Társtokkin augu hennar leit-..
uðu að uppörvandi augnatilliti,}
hjá einhverjum hjnna hvít-. 5
klæddu manna í kringum hana,,
— Við getum auðvitað stöðvað
verkina í dag, sagði Hoffmann.;
En fæðingin mun allavega eiga,
sér stað innan tveggja eða í
mesta lagi þriggja vikna. Hvern-.
ig lítur beinbrotið út? Þarf að
leggja það í gifs? Ef svo er„
væri sennilega betra að taka
barnið núna. ,,
— Við verðum fyrst að taka,
röntgenmynd, sagði Holmberg,
en mér virðist sem það muni
þurfa að leggja fótinn í gifsum-.
búðir. Hann deplaði augunum
glettnislega til sjúklingsins: Ef
við setjum yður í gifs, þá er þafj
aðeins til þess að þér getið farið
22
FALKINN