Fálkinn - 06.06.1966, Qupperneq 46

Toni gefur fjölbreytileika
Sama stúlkan. Sama permanentið. Ólíkt útlit
TONI lifgar og gerir hár yðar meðfærilegt. Gerir yður kleift að
leggja og greiða hár yðar hvernig sem þér óskið. Heldur lagningunni.
Sama permanentið heldur hvaða lagningu sem er. Hér eru þrjár
ólíkar hárgreiðslur, sem eru grundvallaðar á einu Toni. En þér
getið greitt yður á tugi mismunandi vegu.
Um Toni—Aðeins Toni hefur tilbúinn bindivökva. Engin
fyrirhöfn. Tilbúið til notkunar í handhægri plastik flösku. Vefjið
aðeins hárið upp á spólumar og þrýstið bindivökvanum í hvern
lokk. þér munið öðlast fullkomið Toni. Engar krullur. Engir
stífir broddar. Toni gerir hár yðar mjúkt og skínandi. Auðveldar
hárgreiðsluna. Reynið Toni.
• Arfur án erflngja
Framh. af bls. 44.
sér fram á borðið og tók að
gripa fram í með snöggum
spurningum.
„Sögðuð þér Franz Schirmer?
Hafði hann sama nafn og stöðu
og ég?“
„Já. Og hann var hér um bil
á yðar aldri.“
„Einmitt það! Jæja, áfram!"
George hélt áfram, en ekki
langa stund.
„Hvar varð hann sár?“
„I handleggnum."
„Á sama hátt og ég varð það
við Eben-Emael.“
„Nei — þetta var sverðlag."
„Það skiptir ekki máli — þetta
er það sama. Haldið þér áfram."
George hélt áfram. Liðþjálfinn
hafði ekki af honum augun.
Hann tók enn fram í.
„Mat? Hvað hafði hann?“
„Fáeinar frosnar kartöflur,
sem hann hafði fundið." George
brosti. „Sjáið þér til, ég hef ná-
kvæma frásögn, sem er skrifuð
af næstelzta syninum, Hans. Það
var hann, sem fluttist til Ame-
ríku. Hann skrifaði þetta niður
til þess að sýna börnum sínum,
hve göfugur maður afi þeirra
hafði verið."
46
FÁLKINN
„Hafið þér hana hérna?“
„Ég hef afrit af henni í gisti
húsinu í Florina."
„Má ég sjá hana?“ Hann var
ákafur.
„Að sjálfsögðu. Þér getið feng-
ið hana. Þér fáið sennilega frum-
ritið hvort sem er. Öll fjölskyldu-
skjölin hljóta að vera yðar rétt-
mæt eign.“
„Fjölskylduskjölin, já.“ Hann
kinkaði kolli hugsandi.
„En það sem Hans skrifaði
er vissulega ekki öll sagan. Það
voru nokkur atriði, sem Franz
Schirmer hafði ekki sagt börn-
um sínum.“
„Nú? Hver voru þau?“
George sagði honum nú frá
fundi þeirra Maríu, um rann-
sóknir herra Moretons og sann-
leiksuppgötvun hans í skjala-
safni hersins í Potsdam.
Liðþjálfinn hlustaði á án þess
að taka fram í, og þegar George
hafði lokið máli sínu, sat hann
þögull um hríð og starði niður
i borðplötuna. Að lokum leit
hann upp, og það var ánægju-
svipur á andliti hans.
„Þetta var karlmenni," sagði
hann við Arthur.
„Einn af þeim allra kræfustu,
já,“ sagði Arthur og kinkaði
kolli. „Og meira að segja sama
nafn og staða. Bíðum við —
riddaraliðsmenn voru úrval úr
fótliðasveitunum, var það ekki?“
En liðþjálfinn sneri sér aftur að
George.
„Og þessi María -— hún var
langalangamma mín?“
„Rétt. Fyrsti sonur hennar,
Karl, var langafi yðar. En merg-
urinn málsins er sá, að afi yðar
Friedrich og Amelia Schneider
voru systkinabörn og hann liíði
hana. Munið þér eftir honum?“
„Já, það geri ég?“
„Hann erfði peningana. Þér
erfið hann gegnum föður yðar.
Vissulega er margt og mikið,
sem gera þarf áður en allt er
komið í lag. Ef til vill verður
þýzkur réttur að bera fram
kröfur yðar eða jafnvel að þær
verði að fara fyrir svissneska
dómstóla. Ef til vill verðið þér
fyrst að útvega yður svissnesk
skilríki, ég veit það ekki. Það
veltur á afstöðu yfirvaldanna í
Pennsylvaniu. Við megum alveg
gera ráð fyrir þvi, að þeir streit-
ist á móti. Hver afstaða ríkis-
ins verður gagnvart erlendum
eignum, vitum við ekki. En það
verður enginn barnaleikur."
Liðþjálfinn virtist nú ekki
lengur vera að hlusta á hann.
„Ég hef aldrei komið til Ans-
bach,“ sagði hann hægt.
„Til þess fáið þér nægan tíma
seinna! — Svo við víkjum nú
að viðskiptalegu hliðinni. Fyrir-
tæki það, sem ég er fulltrúi fyr-
ir, sér um málflutning fyrir fjár-
haldsmanninn svo við getum
ekki tekið málið að okkur. Þér'
verðið að ráða einhverja aðra. Ég
veit ekki hvort þér hafið efni á
að greiða málskostnað — hann
verður ekkert lítilræði! Ef þér
viljið það ekki, getum við mælt