Ljósberinn - 01.06.1946, Síða 22

hátt vöndust þau hvort öðru og urðu
mestu mátar; kom þar að lokum, að þau
gátu aldrei skilið, að kalla mátti.
Liðu svo fram tímar.
Kóngsdóttirin óx upp og varð hin fríð-
asta og elskulegasta mær.
Svo bar til einn dag, að hún var á gangi
úti í hallargarðinum og beið eftir Mons.
Sá hún þá kanarífugl sitja þar á trjágrein;
hélt hún að það væri fuglinn sinn og að
hann hefði sloppið út úr búrinu. Hún
fór því að reyna að ná honum, en hann
flaug grein af grein og tókst henni ekki
að handsama hann. — Við þetta varð hún
svo æst og áköf, að hún gáði þess ekki,
hvert hún fór. — Flaug fuglinn svo út
úr hallargarðinum og út í dimman skóg
skammt þaðan. — Þegar þau voru kom-
in inn í miðjan skóginn, nam fuglinn
staðar við stóran hellismunna og var sam-
stundis horfinn. En frammi fyrir kóngs-
dóttur stóð stór og tröllslegur maður,
ófrýnn ásýndum. Hann var með mikið,
rautt hár og stór augu og var sem eld-
ur brynni úr þeim. Nefið á honum var
líkast stærðar kartöflu. Munnurinn náði
út undir eyrun þegar liann hló, en minnk-
aði nokkuð þegar liann reiddist. Var út-
lit hans allt nægilega ferlegt til þess að
skjóta einmana ungling skelk í bringu,
enda varð kóngsdóttur svo mikið um, er
liún sá hann, að hún rak upp liljóð og
leið í ómegin.
Þegar hún raknaði við aftur, lá hún
í indælu fílabeinsrúmi með silkisængum
og allt umhverfis hana var úr skírasta
gulli og silfri. Við þá sjón gladdist hún
mjög, en sú gleði stóð ekki lengi, því karl-
hræðan var þegar komin til hennar. And-
lit hans varð allt að einu ógeðslegu brosi,