Ljósberinn - 01.12.1949, Blaðsíða 17

LJÓSBERINN
193
Alipif Davíös litla
Davíð litli kom í skólann npkkrum dögum
eftir að kennsla þar hófst, vegna þess að for-
eldrar hans voru nýflutt í héraðið. Það var
aðeins eitt sæti óskipað í skólanum, morg-
uninn, seni hann kom, og það var við hlið-
ina á stórum dreng, Natan að nafni. Það sæt'i
var venjulegast autt, svo framarlega sem kemt-
arinn gat komið því svo fyrir. Öllum bar
saman um það, að Natan væri erfiðasti dreng-
urinn í skólanum.
En þenna morgun var ekkert annað sæti
til handa Davíð. Kennarinn liorfði á þenna
iitla lærisvein sinn, með rjóðu kinnarnar, og
það var auðsætt af augnaráði lians, að hon-
um var þvert um geð að setja Davíð við hlið-
ina á Natan, og sáu það allir nema Davíð
sjálfur. Hann settist á sinn stað og leit feimn-
islega, en vingjarnlega til sessunautar síns.
Natan reyndi að láta eins og hann sæi hann
ekki, því liann vissi, að allra augu hvíldu
á honum.
Kennarinn gaf Natan iðidega gætur á með-
an á kennslunni stóð, en allt var með kyrrum
kjörum. Samt óttaðist hann þessa rósemi
Natans, því að venjulegast var hún undan-
fari einhveri# óláta af hans hendi.
Jafnskjótt og skólahjallan hringdi sýndi
Davíð Natan hókina, sem hann var með,
benti á tvö orð í henni og 6purði: „Hvað þýða
þessi orð þarna?“ Natan reyndi að ritskýra
það fyrir lionum eins vel og hann gat.
„Það hlyti að vera gaman að skilja öll orð
jafnskjótl og maður sér þau“, sagði Davíð
í aðdáunarróm.
Natan hélt leiöar sinnar með hendur í vös-
um, og veitti því fyrst eftirtekt, er hann var
kominn út á miðjan leikvöllinn, að Davíð
elti hann og var líka með hendurnar í vös-
unum.
„Halló, ætlar þú ekki að leika þér með
hinum strákunum?“ sagði Natan.
„Ég held, að ég verði heldur hérna lijá
þér“, svaraði Davíð. „Ég þekki þig, en þá
þekki ég ekkert“.
„Nú jæja. En lík börn leika bezt, og þú
skiptir væntanlega um skoðun í þessu efni
og heldur þér að drengjum af þinni stærð“.
„Já, það getur verið, þegar ég fer að kynn-
ast þeim“, svaraði Davíð. „Þykir þér góð
epli? Ég á fjögur epli í malnum tnínum.
Á ég að sækja þau?“
Natan bjóst ekki við að Davíð yrði sama
sinnis daginn eftir, en það reyndist samt svo.
Hann mætti saina vingjamlega tillitinu úr
bláu augunum. Þegar kennslu var lokið spurði
Davíð ltann:
„Ert þú í sunnudagaskólanum?“
Hann kvað já við því. En Natan var líka
friðarspillir sunnudagaskólans.
„Má ég koma með þér þangað?“ spurði
Davíð. „Mamma væri ftts til að fara með
ntér þangað, en hún er veik, og ég sagði
henni, að þú mundir vafalaust gera það.
Viltu gera það?“
Natan lofaði því. Það var enginn þarna
nærstaddur, og hefur það sennilega verið
vegna þess, að hann fór ekki að hlæja að
þessu.
Svo liðu tvær eða þrjár vikur.
Einn morguninn kom Davíð ekki í skól-
ann, og ekki heldur næsta dag. Þá kom til-
kynning um, að hann væri mikið veikur.
Það var mikil kyrrð yfir skólanum næstu
daga. Drengirnir ræddust við í hálfum hljóð-
um um litla skólabróðurinn, sem hafði áunn-
ið sér sérstaklega vináttu þeirra, sér óafvit-
andi. Natan gekk þögull á milli drengjahóp-
anna og reyndi að hlera eftir því, sem þeir
sögðu. Hann lagði niður strákapör sín, og
sat kyrrlátur við auða sætið og starði út í
bláinn, eða las námsgreinamar sínar sér til
liugarléttis.