Ljósberinn - 01.12.1949, Blaðsíða 29

L J Ó S B E R I N N
205
Hún er hugguiiarehgill okkar í þrengingun-
mn, dýrasta eignin okkar í fátæktinni.
Og henni hefur tekizt að lialda vinstúlk-
um sínum í skólanum. En hve þær hafa
skrifað henni mörg bréf og vottað heimi inni-
lega samúð sína! Ég gat ekki ímyndað mér,
að börn gætu skrifað þvílík hréf. Og þegar
þær fóru heim úr skólanum kepptust þær
um að fylgja henni lieim“.
Þannig mælti hin lánsama „ógæfusama“
móðir. Þarna fékk ég enn éitt daemi um það,
liversu oft ógæfan verður til þess að leiða
heztu dyggðirnar í ljós í fullri fegurð. og
hvernig það einmitt getur orðið með því
einu móti. Ógæfan, sem svo er nefnd, er
inikil up|ieldisaðferð í liendi Guðs. Hún verð-
ur okkur einmitt til mikilfar blessunar, vegna
þess, að hún gerir okkur sterk, þolgóð og
hjálpsölli. Og margir viðburðir í lífi okkar,
sem koma út á okkur tárunúm, og við nefn-
uin ógæfu, er alls engin ógæfa í augum okk-
ar hinirteska föðurs, heldur aðeins atðri bekk-
ur í skóla lífsins, sem við erum flutt upp í,
til þess að við getum átt kost á að læra ann-
að, meira og betra en ella, og innt af hönd-
um annað og meira en við áður vorum hæf til.
Sj. .1. þýddi.
RITNINGARORÐ í bundnu máli.
Við' mér lieiður liiminiun
talar í Ijóma síiuim,
)>\í þú feyktir, frelsari iiiinn,
frá mér synduni míniiin,
Dýrðarríki Drottitin minn
dagana mína alla
láttu heióan liiiiiiiiiiin
í hug |>á náiV mér kalla.
(Jes. 44, 22). li. .1.
I.áttu mig i tjaldi þínu,
Guð, mn aldur gista,
gott er í skjóli vængja þinna
liælis sér að leita.
Vegsemd þér að vanda, Drottinn,
lát mig ávalll lysta,
lát mig ávalll minnusl þinmi
sælu fyrirheila,
(Sálm. 61, 5—6). B. J.
SKRÍTLUR
Faöirinn (við sjálf-
an sig): „Ég er
hræddur um að hanii
sé ekki vel að sér
í söngfræðinni, þessi
kennari, sem ég hef
fengið handa honum
syni míinim, því að
hann þekkir ekki,
einu sinni nöfnin á
hljóðfæruniim. Nú hefur hann hvað eftir annað sagt:
„Píanó, píanó". og þó er það fiðla, sem drengurinn
er að leika á“.
Kannurinn: Hvað mikið eru 3 og 5, Siggi?
Siggi þegir.
Kennarinn: Þú veizt þó líklega, að 3 og 5 eru 8.
Siggi (hrosandi): O, nei. Það eru nú I og I. sem
eru átta.
Skalla-Grimur: Þér selduð mér tvær flciskur af
hánneðali, til þess að hárið skyldi \axa, en það vex
ekki vitundar ögn.
KaUpmaðurinn: Það er skrítið. Meðalið liefur lijálp-
að mörgum.
Skallu-Grimur: Ég ætla að reyna eina flösku enn,
en það verðnr sú síðastu, því meðalið er svo skrambi
vont á hragðið.
FerðamaSur: Hér eru engiu minnismerki eða stand-
myndir, liafa engin mikilmenni fæðst hér?
Drengurinn: Nei, hér fæðast aðeins sináhörn.
Sjúklingurinn: Þegar ég hugsa mikið, sortnar mér
fyrir augum.
Lceknirinn: kenmr það oft lyrir?
Sjúklingurinn: I5«cV li«*fur nú ekki komið fyrir
gíúan í fyrra.
Kennarinn: Reynió aú sitja svo gráfkýrr, aA maður
geli látiú saumnál detta.
Dauúaþögn um stund, síðan lieyrist Inga litla hvísla:
Nú er alveg óliætt aó lála nálina detta, kennari.
Frúin: Eg sernli drenginn ininn eftir 5 kg. af epl-
11111, en hann keinur ineó 4 kg., ég he.f vegió þaö.
Kaupniaðurinn: Fyrirgefið, frú inín! Vogin mín
er rétt. En þér ættuÓ aó reyna aó vega strákinn.
Maðurinn: Hvers vegna ertu aó gráta, þú, seni átt
svona stórt epli?
Drenguriitfi: Já, en inunnurinn er of lítill fyrir
svona stórt epli.