Vaka - 01.01.1927, Qupperneq 59

VAKA
S. .V: SAMLAGNING.
53
ekki lagðir saman, geta þeir þó sameinast á t'leiri háttu
en þann að ganga á eina vog. Alkunn er visa Jónasar:
Sterkur fór um veg,
þá var steini þunjíuni
lokuð leið fyrir;
ráð al hann kunni,
]ió rikur sé,
og hefði þrír um þokað.
Þessi vísa er oft, og ekki að ósynju, tilfærð, þegar
minna skal á nauðsyn og afrek samvinnunnar. Að
vísu er samlagningin hér ófullkomin. Tölurnar gera
aldrei ráð fyrir mismun einstaklinga. Þær geta heldur
ekki skýrt örðugleika þá, sem á því eru, að margir
menn verði fyllilega samtaka, svo að notist að kröft-
unum út í æsar. Frá þeirra sjónarmiði er það fjar-
stæða, að einn geti borið af ellífu. Samt verður því
ekk.i neitað, að samlagning líkamskrafta á sér stað.
Reiptog, þar sem víst er munur að hverju mannsliði,
er sýnileg mynd hennar.
En tökum nú annað dæmi. Skólasveinn er að glíma
við stærðfræðisdæmi, sem hann getur ekki leyst. Hon-
um kemur lil hugar vísa Jónasar og detta í hug tveir
skólabræður sínir, sem búa í nágrenni við hann. Þeir
eru að vísu báðir lélegri stærðfræðingar en hann sjálf-
ur, en samt ætti það að duga, þegar þeir allir þrír
leggja saman gáfur sínar. Nú getur það að vísu orðið,
að þeir slysist til þess að leysa dæmið. Víst er það, að
betur sjá stundum augu en auga. En þó munu þeir
fljótt komast að raun um, að mikið skortir á, að þeir
sé þrír saman þrefalt gáfaðri en hver einstakur. Og
eg ætla ekki að tala um, hvernig færi, ef kallaður væri
saman almennur skólafundur til þess að leysa dæmið,
og teflt frain á móti þeirri samkomu snjallasta stærð-
fræðingi skólans einum saman.
Enginn mun geta neitað þvi, að mikill mannfjöldi
hljóti að öllu samantöldu að hafa meira vit, meiri