Vikan - 09.06.1960, Page 14

E
c
o
í:
S<D
c
so
<D
Ö
<D
-Q.
Ö
'ö
c
o
W)
ö
■+-
a-
CL>
C
tn
c
,c
co
o :
> 10
^ vS.
.5» =
<o *4:
E s
=>-5
io §
§? *o
—* Ö
*X‘C
c «
s >
10 c
VS c
-Q. <D
C ^
SÖ *0
-C QJ
c E
§*§
•O
<o
QJ
li,
Ö)
ö O
■Sg.S
§ 5
MánuÖi eftir að Dikk dó, fékk Eva skrifstofustarf hjá
fyrirtækinu Revling & Adams. Það var henni mikil hjálp,
þvi að þá gafst henni ekki eins mikið tóm til að sökkva
sér niður í hugsanir.
Hið skammvinna hjónaband þeirra hafði verið einn
óslitinn hamingjudagur út til enda, því að þau elskuðu
hvort annað. Dikk hafði verið það dásamlega lagið að
hlæja burtu allar áhyggjur. Eina skýið á hamingjuhimni
þeirra var, að ekki leit út fyrir, að þau mundu nokkru
sinni eignast barn.
En þegar frá leið og það kom i ljós, að þau mundu
sjá þessa heitustu ósk sína rætast, lifði Dikk sig inn
í hlutverk sitt sem tilvonandi faðir af meiri alvöru en
hann hafði áður sýnt við nokkurn hlut.
Nóttina, sem Bob fæddist, var nistingskalt úti, og napur
næðingur hreytti krapaskúrum niður eftir dalnum. Þau
höfðu engan síma, svo að Dikk mátti gera sér nokkrar
ferðir út í veðrið nóttina þá, — fyrst til að sækja frú
Holding, sem átti að hjúkra Evu, svo eftir ljósmóður-
inni og loks til að ná í lækninn.
Við það hafði hann orðið innkulsa, en hafði ekkert
skeytt um hitann, sem hann fékk. Hann vildi ekki einu
sinni viðurkenna sjúkleika sinn, eftir að Eva var farin
að klæðast.
Hann fór til vinnu sinnar á skrifstofunni eins og að
venju daginn, sem Bobb varð vikugamall. Þar hafði liðið
yfir hann, og hann dó úr lungnabólgu, áður en Eva
var oriðn svo hress, að hún gæti heimsótt hann. á sjúkra-
húsið.
Bobb var að vísu ósjálfbjarga hnokki, með blá augu
og óstyrkar hendur, en eigi að síður var það hann, sem
bjargaði Evu frá algerðu vonleysi. Áður hafði hún ein-
göngu helgað Dikk líf sitt. En upp frá þessu varð hún
ákveðin í að lifa framvegis fyrir Bobb. Og þess vegna
varð hún fyrst og fremst að útvega sér atvinnu. Hún
varð að vinna sér inn peninga. Af því leiddi aftur það,
að hún þurfti að fá einhvern til að gæta barnsins. Barn-
fóstrur lágu ekki á lausu, og loks varð hún að gera sér
að góðu að taka frú Holding, sem var að sönnu hrein-
lát og dugleg, en hörkuleg á svip og heldur lítilli þolin-
mæði gædd.
Eva var allan daginn með hugann hjá litla manninum,
sem hún hafði orðið að skiija eftir í svo óblíðum
höndum.
Um hverja helgi mátti hún hafa Bobb hjá sér einni í
heila tvo daga, og það fyllti hana friði og hamingju,
sem gaf Iífinu gildi. En dagarnir fimm, sem á milli lágu,
fundust henni aldrei ætla að liða, og hún gerði ítrekaðar
tilraunir til að finna sér bliðlyndari barnfóstru en frú
Holding.
HERRA REVLING, sem ráðið hafði Evu til sin, var
miðaldra maður, sköilóttur, gildvaxinn og góðlyndur.
Félaga hans, herra Adams, sá hún ekki fyrr en eftir
þrjá mánuði, er hann kom heim úr löngu söluferðalagi.
Hurðinni að skrifstofu Evu var hrundið upp með brauki
og bramli, og ókunnur, dökkhærður maður horfði á hana
athugulum rannsóknaraugum.
— Eruð þér frú Anlaby? spurði hann undrandi. —
Ég hélt þér væruð miklu eldri ... Hann brosti glaðlega
til hennar. Það bros var eins og hressandi blær færi
um skuggsýna skrifstofuna.
— Ekki af því, að neinn hafi sagt mér, að þér væruð
orðin roskin, hélt hann áfram. Ég hélt bara, — af þvi
að þér eruð gift,
— Ég var gift, mælti hún hæglátlega.
— Ó, fyrirgefið, sagði hann. Ég hefði átt að hugsa
mig betur um.
— Þér gátuð ekki vitað það fyrir, svaraði hún. Það
gerir ekkert til.
Hann settist á röndina á skrifborði hennar.
— Ég þarf að fá mér einkaritara, sagði hann. Herra
Revling áleit, að þér gætuð tekið það að yður. En auð-
vitað ... ef þér viljið heldur vera laus við það ...
Vafalaust yrði hann fyrir vonbrigðum, ef hún neitaði
bón hans.
Hann var þegar sannfærður um, að hann mundi geta
unnið með henni. Það var einhver sálarró og jafnvægi
yfir framkomu hennar, eins og tíðum er að finna hjá
fólki, sem þroskazt hefur í skóla lífsins. Augu hennar
voru skýr og greindarleg, og djúpt i þeim lá sorgin,
sem hún gat alörei leynt til fulls.
—' Þér getið flútt inn á skrifstofuna mina, ef þér bú-
izt við að geta lagt það á yður að eyða dögunum með
óforbetranlegum piparsveini.
— Það held ég, að ég ætti að geta þolað við í sjö
stundir á dag, svaraði hún með svolitlum glettnissvip
í augnakrókunum. Davíð Adams kom henni i gott skap.
— Leyfið mér þá að hjálpa yður tii, sagði hann og
tók þegar að hlaða dóti hennar saman í hrúgu. Það ætlaði
að hrynja, en hann bar það allt saman undur gætilega
inn í skrifstofu sína. Eva gat ekki að sér gert að brosa.
Það var mjög langt síðan hún hafði gert það.
Hún fann fljótlega, að skemmtilegt var að vinna fyrir
herra Adams. Og ef ekki hefðu verið áhyggjurnar út af
Bobb, sem alltaf varð að vera upp á hina vafasömu nær-
gætni frú Holdings kominn, hefði Eva verið harðánægð.
Ekki leið á löngu, þar til Davíð útrýmdi því erfiða
orði frú Anlaby og kallaði hana Evu. Og á hverjum degi
hafði hann eitthvað nýtt og sögulegt að segja henni, —
eitthvað, sem fyrir hann hafði komið, — eitthvað, sem
honum hafði dottið í hug, — alltaf eitthvað fróðlegt
og skemmtilegt.
Þegar frá leið, vann hann sér trúnað hennar, og einn
góðan veðurdag varð hún þess vísari, að hann var á
vegi með að vinna meira en það. Stundum horfði hann
á hana, lengi og hugsandi, og í augum hans las hún
ýmislegt, sem hann lét aldrei í ljós með orðum.
14
VIKAN