Vikan - 09.06.1960, Blaðsíða 25

Fyrir hverju er draumurinn?
Draumspakur maður ræður drauma fyrir lesendur Vikunnar
Ef yður dreymir þá drauma, að yður leiki forvitni á um þýðingu þeirra, þá skrifið Vikunni,
pósthólf 149 og bréfinu verður komið til draumráðningamannsins. Ráðning á draum kostar 20
krónur, nema menn vilji fá skriflegt svar belnt frá draumráðningarmanninum þá kostar ráðn-
ingin 50 krónur.
DraumráSandi Vikunnar.
Mig dreymdi að einhver segði við mig að pilt-
urinn, sem ég hafði einu sinni verið með væri
dáinn. Mér fannst ég ekkert verða hrygg að
heyra það, en þó fann ég að tárin hrundu niður
kinnar mér. í þvi tek ég eftir að ókunn stúlka
stendur rétt hjá mér vinstra megin og fannst
mér ég vita að þetta væri stúlkan, sem hann
elskaði. Réttir hún mér þá eitthvað og segir:
„Þú mátt eiga þetta til minningar um hann og
tek ég við því og sé að þetta er vinstri hendin
af honum, tekin af um úlnliðinn. Hún var alveg
eðlileg og ekkert hlóð sá ég. Fannst mér ég
verða voða glöð að eiga hana í minningu um
hann. Við það vaknaði ég. Erla.
Svar til Erlu.
Draumurinn merkir að breyttir tfmar og
betri séu í nánd hjá þínum fyrrverandi
kunningja. Höndin í draumnum merkir að
hann hljóti nú það hjá hinni stúlkunni, sem
hann áður fékk hjá þér. Ég mundi ráðleggja
þér að snúa hug þínum frá honum. Fyrsta
æskuástin er oft viðkvæm, en sjaldan til
frambúðar. Það eru svo margir þættir, sem
skerast í lífinu. Venjulega er til nóg af pilt-
um í heiminum þó einn eða tveir bregðist.
Herra draumráðandi.
Fyrir noltkru dreymdi mig merkilegan draum.
Mig dreymdi að ég væri komin til himna og var
ég i herbergi, sem var einhvers konar hiðstofa.
Þvert yfir herhergið var stór gluggi og var fyrir
•glugganum rimlar úr tré og fyrir innan þann
glugga vissi ég að var himnariki. Þegar ég var
sest í stól, sem var þarna tók ég eftir manni,
sem gekk um gólf og vissi ég að hann réði hver
færi inn i himnaríki og ekki. Spurði ég hann
hvað ég væri að gera þarna þar eð ég væri ekki
dáin og sagði hann að hér yrði ég að vera þvi
það væri búið að skipa mig í hans stöðu. Ég
svaraði þvi til að ég væri ekki hæf í starfið.
„Jú,“ sagði hann og um leið fór lítil rúllu-
gardina niður einn rimilinn á glugganum og gaf
það til kynna að nú væri einn maóur dáinn og
spurði ég manninn hvort að maðurinn hefði
komist inn þvi hann hefði gert eitt og annað
af sér áður en hann dó. (Mér fannst þetta hafa
verið merkur maður). „Jú,“ svaraði hann, „hann
komst inn því hann náði því að biðja fyrirgefn-
ingu og létti mér mjög við að heyra það. Svo
segir maðurinn við mig hvort að ég vilji koma
út að aka og þáði ég það. Heyrðum við i fólks-
bíl og var fólk í bílnum með okkur, en ég sá
það ekki, heyrði bara í því og vissi af þvi. Ók-
um við eftir vegi, sem var utan i hlíð og hallaðist
vegurinn mjög mikið en bíllinn fór fyrir það
beint, svo sá ég mann koma hlaupandi niður
lilíðina, sem ég kannaðist við og bað ég hann
að koma með (hann er lifandi) og töluðum við
um það hvað þarua væri fallegt og þægileg
birta, þó sólin skini, fór hún ekkert i augun
á manni og sagði ég að þetta landslag væri likt
og á Þingvöllum nema hér væri fallegra og
svo mikill friður og kyrrð. Svo var ég aftur
komin í herbergið og segir maðurinn við mig
að nú eigi ég að fara niður á jörðina og kveðja
fólkið mitt. Þegar við fórum var dagur og var
ég með yngstu telpuna mína með mér við hönd
og fannst mér ég skilja hinar eftir (ég á þrjár)
og ekki vissi ég hvernig þær komust upp þær
fóru ekki með mér. En þegar við komum nið-
ur var nótt og ég hélt á lítilli telpu, sem ég
átti ekki en ég vissi að kjóll, sem hún var i,
bleikur, hafði ég saumað. Ekki veit ég hvað
varð af telpunni. Svo lít ég upp í himininn og
sé ég þá svo fallega grænbláa braut og segi við
hann hver á svona fallega braut. „Þú„“ segir
hann. Svo sé ég ljós, sem fara upp og önnur,
sem fara niður og segi hvaða ljós eru þetta.
Þau, sem fara upp eru þeir sem eru dánir, en
þau, sem fara niður eru þau börn, sem verða
til segir hann. Svo fór ég heim og þá voru jól
og var ég með jólatré og skraut með mér og
voru allir mjög hrifnir af þessu. Þetta var svo
fallegt á litinn. Svo kvaddi ég og bað mamma
mig að fara ineð þrjá pakka upp en mér fannst
það óinögulegt, þar eð þeir væru ómerktir og
tveir þeirra áttu að vera til tveggja frækna
Framhald á bls. 31.
kom. Það var stormur og tréð
svignaði fyrir honum. Knud Erik
heyrði fuglagarg í nánd við sig.
Fuglarnir höfðu komið auga á
drenginn og flugu órólegir fram
og aftur umhverfis öspina.
Skyndilega sá Knud Erik hreiðr-
ið. Ilann var kominn alla leið.
Nú versnuðu óhljóð fuglanna.
Þeir flugu rétt hjá drengnum.
Hann hélt sér með annarri hend
inni, en stakk hinni inn í hreiðrið.
Hann varð fyrir miklum von-
brigðum. Hreiðrið var tómtl
Hann þreifaði um allt hreiðrið i
Ieit að eggjum eða eggi. En það
var árangurslaust.
Hann fann einhverja harða smá-
hluti í hreiðrinu. Þetta voru gler-
brot og smástcinar. Kmid Erik
hugðist fleygja þessu. En þá sá
hann glytta í eitthvað. Það var
rauðgult á lit. Gullhringur!
Drengurinn lét allt, sem hann
tók úr hreiðrinu i vasa sinn og
lagði af stað niður eftir trénu.
Vont hafði verið að komast upp,
en miklu verra var að komast nið-
ur.
Skyndilega brast grein uiidan
fótum hans, og hann hékk á hönd-
unum einum um stund. Hann varð
hræddur og missti mátt. En svo
herti hann upp hugann, náði fót-
festu og komst slysalaust niður. Þá
titraði hann frá hvirfli til ilja.
„Knud Erik! Hvernig kom þér
til hugar að klifra upp öspina? Það
er lífshætta."
Það var presturinn, sem þetta
mælti. Hann stóð í trjágarðinum.
„Ég ætlaði að sækja egg,“ svar-
aði Knud Erik.
„Ertu með egg?“ spurði prestur-
inn.
„Nei. Það voru engin egg i
hreiðrinu, aðeins glerbrot og...“
„Hvers vegna vildurðu ná i eða
skaða skjósegg?“ spurði prestur.
„Það átti að fara með hvolp mg
drekkja lionum, og mér þótti það
svo leiðinlegt. Anders ætlaði að
láta mig fá hvolpinn, ef ég léti
hann fá skjósegg. Ég fann aðeins
hring.“ Ivnud Erik tók hringinn
upp úr vasanum og rétti prestin-
um.
Presturinn aðgætti liringinn og
mælti:
„Já, þetta er hringur konunnar
minnar, er týndist fyrir nokkrum
vikum. Komdu inn, drengur minn.“
„Ég má ekki vera að því, ég
verð fyrst að hitta Anders og segja
honum að ég geti ekki látið hann
fá eggið og bjargað hvolpinum.“
Presturinn sagði: Ætli það tak-
ist ekki. Ég ætla að fara með þér
til fundar við Anders. Svo kom-
um við til konu minnar að þvi
búnu.“
Knud Erik hafði ekki til hugar
komið að svo margt gæti skeð á
einni klukkustund og raun bar
vitni.
Hann eignaðist hvolpinn og fékk
fundarlaun hjá prestskonunni.
Hvolpurinn var hafður i eldhús-
inu. Og Knud Erik þurfti að fara
fram i eldhús oftar en einu sinni
um kvöldið til þess að fullvissa
sig um það, að hvolpurinn væri á
sinum stað.
(Jóh. Sch. þýddi)
VIKAN
as