Vikan - 09.06.1960, Blaðsíða 19

ER KENNSLAN
MIÐUÐ VIÐ ÞÁ BEZTU ?
Jakob Möller er einn af þessum
ungu mönnum, sem hafa mörg járn
í eldinum. Hann hefur lagt stund á
búskap austur í Hreppum, unglinga-
kennslu í Reykjavík og nú hefur hann
meS höndum hlutverlc í gamanleik-
ritinu „Ástir í sóttkvi“ í Nýju leik-
húsi Flosa Ólafssonar.
Við hittum Jakob um það leyti
sem hann var að leiðrétta vorprófin
og við spurðum hann að því, hvort
það væri ekki þolinmæðisverk að
kenna unglingum.
— Það er mikil taugaáreynsla,
einmitt vegna þess að maður þarf
svo oft að taka á Þolinmæðinni.
— Er það daglegt brauð við þetta
starf?
—- Já, og þó er það ekki það
versta.
— Jæja, það er alltaf gaman að
heyra eitthvað um það versta. Viltu
segja okur af því í fáum orðum.
— Það versta er kennslufyrirkomu-
lagið eins og oft hefur verið minnzt
á. Það er bókstaflega niðurdrepandi
að hugsa um það.
— Það er verst að þurfa að pína
þig til þess, þú helgar þig varla
kennslustörfum til frambúðar meðan
þessi lög gilda. Hverjir eru helztu
ókostirnir?
— Mér finnst ekki ná nokurri átt
að hafa að miklu leyti sama námsefni
fyrir alla. Aðeins þeir beztu hafa gagn
af málfræðikennsiunni, svo dæmi sé
tekið og bókin er beinlinis samin fyrir
góða nemendur eingöngu. Mér finnst
fávíslegt að vera að troða þessu inn í
hausinn á sumum af þessum krakka-
greyjum, sem augsýnilega hafa aldrei
gagn af því.
— Hvernig ætlarðu að fara að þvi
að flokka unglingana, — tæplega er
hægt að fara eftir barnaskólaprófun-
um, því sumir eru seinþroska og taka
svo fjörkipp eftir fermingaraldurinn.
Þú vilt kannske hafa greindarpróf ?
—■ Ég held að þess þurfi ekki, en
það sjá auðvitað allir, að það nær
ekki nokkurri átt að hafa sama ungl-
ingapróf fyrir þá sem hafa greindar-
vísitölu 70 og hina sem hafa 130 eða
meira.
— Vandamálið er þá' fremur við-
komandi hinum tornæmu.
— Fyrst og fremst þeim auðvitað.
Lakari flokkunum ætti að kenna
stafsetningu og lestur og ekki sízt
framsögn, en aftur á móti miklu
minni málfræði en tíðkast. Þetta
fólk lærir ekki að korna fyrir sig orði.
eða bjarga sér í daglegu lifi, en skól-
arnir stagast á að kenna því full-
greiningu orðflokka. Svo þegar þetta
fólk kemur út i lífið, þá kann það
ekki einu sinni að leggja inn í banka.
Því er kennt um rótopnar tennur, en
það lærir ekkert um það, hvernig á
að telja fram til skatts.
— Islenzkukennsla er auðvitað
Framhald á bls. 29.
Tiöfeldni eða
þrefeldni
— Ég vona, að annar ykkar
að minnsta kosti, sé svo mik-
ill herramaður, að hann hætti
að elta mig.

■

Býsna athyglisverö mynd, finnst yTckur ekkif Þau
eru aö liorfa á einhvern kylfuboltaleik og eru svona
ákaflega samrýmd, aö ekki gengur hnífurinn á milli.
Spurningin er, hvernig er þessari þrenningu variö.
Sennilega eru þau kœrustupör, sem sitja saman, en
daman er ekki viö eina fjölina felld og hefur laum-
ast til aö hafa samband viö viöhaldiö aftan viö bak
unnustans. Svo gæti þaö hent sig, aö þau sem hald-
ast í hendur voeru kærustupör eöa hjón, en élsk-
huginn sœti á milli. Þá vœri þaö eölilegt, aö hún
þrýsti hönd eiginmannsins eöa unnustans til þess
aö leiöa huga hans frá því, hversu elskhuginn hállar
sér ósæmilega upp aö henni.
1